Modder Sünn ehr Kinner:
Börgermeester Nagetähn

Märken vun Sophie Reinheimer, överdragen vun Klaus-Dieter Tüxen


Dat is Harvst worrn un de leve Sünn hett sik mehr un mehr torüchtrocken. Dat Leven in de Hüüs speel sik nu mehr in de Stuven af, in dee nich blots de Minschen an't Warkeln weern, allerdings bi Stroom ut de Steekdoos, bi Öllampen oder Tallichlichten.

Börgermeester Nagetähn

Un dat ruuschelt heel liesen ünner dat Schapp in de Stuuv. Man de Minschen, dee grååd vun'n Åvendbrootdisch opståhn sünd un langsam ut de Stuuv güngen, hebbt dor gor nicht op acht't. Ünner dat Schapp seet Mausi Langsteert. Se steek den Kopp dörch een lüttet Muuslock in de Wand un fråågt schüchtern: "tschuldigung, is hier een Stuuv to vermeden?"
Keen Antwoort.

Dor nähm Mausi all ehrn Moot tosåmen un spazeert eenfach in een Muusstuuv rin. Dor weer dat düüster in, denn in de grote Stuuv harrn se dat Licht utknipst. Man Mausi Langsteert weer froh, dat se dat funnen hett. Se hööpt, dat se hier nich jümmers bang to sien bruukt, so as nevenan. Wat weer dat för een Geschrie, as se vörhen dor ut de Kist sprungen is!

Eerstmål putzt sik Mausi heel gründlich. Dat weer nödig, denn de Reis dörch de Wand harr 'n Barg Sporen op ehr Kleed torüchlåten.
Denn seeg se sik even in ehr lütt Stuuv üm, dor keem een Muusherr herin.

"Dat is åvers een starket Stück!", reep se verfehrt.
"Starket Stück? Worso? tschuldigung", he böög sik nå ehr hen, "mien Nååm is Nagetähn! Gehorsamste Dener — ik wåhn hier un beed üm Verlööf, in mien egen Tohuus gåhn to dörven! Ik kunn ja nich åhnen, dat ik hier so'n schönen Besöök vörfinnen wöör. Bidde, lååt se sik nich stören!"

Mausis swarte Ogen glemert vör Freud över düsse feinen Wöör.
"Weten Se", vertell he nå 'n Wiel wieder, "See passt egentlich utgetekent hierher! Wor weer't, wenn Se glieks hierblieven? Ik heff de Jungkeerlweertschop jüst nu satt — un wenn Se Lust harrn …"
"Na, na, blots nich glieks so stöörmsch", sä Mausi, "wat denken See denn, wokeen Se vör sik hebbt?"
"Een heel nüüdliche Dååm."
Mausi lach sik een un fung an zu babbeln. Een Woort geev dat annere un am Enn duer dat keen fief Minuten mehr, dor weern se sik enig un snacken vun de Hochtiet.

Dorbi weern se wedder in de Stuuv rutkåmen un Mausi kunn nu sehn, in wat för een höögliche Gegend se kåmen weer. De Lüüd harrn de leckersten Krömel fallen låten, Wust, Zucker, Kees un sogor een lütt Stück Schinken!

"Oh!", see sloog ehr Poten tosåmen, un denn husch se vun een'n Krömel nå'n annern, üm blots eenmål doran to snuppern.
"Na, mien Leevste, wodennig gefallt di dat nu in mien Huus?", froog de Brögam, "åvers dat is noch gor nix! Bi mi is all'ns in grote Mengde dor!" Dorbi bröch he ehr nå een'n Sessel, un wupp, weern se op'n Disch.
"So!", sä he smuustern, "nu griep to un lååt di dat smecken!"

De Disch weer noch nich oprüümt un Mausi wüsst gor nich, wor se toeerst anfangen schull. Se seeg dat in, dat Henner Nagetähn de rechte Mann an de rechte Steed weer.

As se nå dat Festmåhl to Roh gåhn wullen, kämen se blots noch mit knappe Noot dörch dat Lock.

Een poor Wuchen låter legen in de achtersten Winkel vun Nagetähns Slååpstuuv op dat weke Bett söss Muuskinner.
"Is ju dat warm noog, mien lütten Pummels? Ja, ja, Melk kriegt ji ok glieks! So, nu lååt ju man eerstmål schöön waschen!"
"Stillholen, lütt Siedenhoor!"
"So, un nu du, mien lütt Krabbel, kååm her!"
"Geev mi dien lütt Poot her, Muschi! Ja, so!"
"Na, un du, lütt Nimmersatt? Du müchst di drücken? Dat gifft't nich! Kååm her!"
"Sühst du, mien lütt Huschel, so is't recht!"
"Un nu sünd wi glieks fardig. Blots noch Piepjung un denn köönt ji all wiederslåpen."

Nå'n poor Dååg slogen de söss Muuskinner seehrs Ogen op un keken sik nieschierig un verwunnert üm.
Un wedder een poor Dååg låter froog Piepjung: "Modder, dörv ik mål ganz gau bit an de Huusdöör lopen?"
"Ünnerståh di, du Luusjung!"

Endlich weer't so wiet, dat Mausi mit ehr eersten söss Kinner School holen kunn, denn in't Muusriek hebbt all de Kinner de School to Huus.
Dat Nootwennigste kunnen de Muuskinner all, dat bruukt se nich mehr to lehren: Snuppern, Luustern, Gnabbern. Liekers is åvers noch veel dorto to lehren: Heimatkunn, dormit se sik nich verlopen, Gnågen an Holt, Kalk, Papeer, dormit se den Weg nå de vullen Pött finnen doot, Nährmiddelkunn, dormit se weten, wat goot smeckt un fett mååkt, un am Enn dat Wichtigste: De Muusfall, dormit se sik nich griepen låten.

Un man müsst dat de Muuskinner låten, se weern bannig opmarksam in de School un se hebbt all düchtig wat lehrt.

Een Johr wieder wimmel dat blots so vun Müüs in't ganze Huus. Liekers all de Glasschören in all de Muuslöcker, liekers de Jung Peter un de Katt Minki un liekers all de velen, velen Muusfallen.
De ole Fru Nagetähn, geboorne Langsteert, weer all lang Grootmodder, ja, sogor Urgrootmodder. See wåhnt noch in de ole Wåhnung.

"Wo veel Kinner un Enkel hebbt wi nu egentlich, leve Mausi?", froog een's Dåågs Urgrootvadder Nagetähn.
Oma möök jüst ehr Kleder rein un harr denn Kopp vull, as all de Huusfruens. Ut den Grund güng dat bi de Antwoort 'n lütte beten dörch'nanner: "Mien Kinner un Enkel? Wo veel? Ååch, wat verstöfft doch dat Griessiedene is! Un düsse dumme Steert! Nie kann man em bit to'n Sluss putzen! Ja, so — wo veel Kinner un Enkel ik heff? Wohrhaftig, ik weet dat sülvst nich. Åvers gesund sünd se all un dat is de Hauptsååk!"
"Hm, ik glööv schon, wi köönt se nich mehr tellen", nick de ole Nagetähn, "dat is sachts all 'n ganze grote Stadt vull, un ik — Modder, weetst du, keen ik bün? Ik bün de Börgermeester! Wat seggst du dorto, Modder? Grootordig, oder?"
Un he seet heel stolt dor un ringel sien'n langen Steert üm de Fööt.

Oma putz noch jümmers an sik rüm. Nu heeft se denn lütten Kopp un plieröögt em an: "Naha, Herr Börgermeester, denn sorgt Se mål dorför, dat Seehrs lütt Buuk nich allto dick warrt, anners müssten wi noch dat Huusdoor grötter måken låten!"
Börgermeester Nagetähn lach un meent: "Oh, meenst du? Ik finn, so slimm is dat doch gor nich!"
Åvers sietdem föhlt he öft heemlich, wat sien Buuk woll wedder dicker worrn is. Dat weer för em een rechte Sorg, denn he wull doch geern flink un slank blieven.

"Weetst du", sä Herr Nagetähn an'n nächsten Dag, "wenn ik an all de Muusfamilien denk, dee in dütt grote Huus nu vun'n Keller bit nå't Dack wåhnen, denn meen ik, wi müssten mål een'n Familiendag afhool'n, dormit sik uns' Nåkåmen all kennenlehren doot."

Un so keem dat. Dat weer een Quieken un Piepen op den groten Dackböhn, as se dor tosåmen kämen un danzten. Ut den Keller keem Tant Susi, dee mit den Huuswart Snurres verheirååt weer un an'n Rövenbarg wåhnen dä. Vun de Appelallee keem Unkel Fred mit Tant Wiwi, dorto Unkel Klaus, de Plünnsammler, un Tant Nette un all de annern. Man kunn all de Nåmen ja gor nich beholen!
Dat weer een Rappeln un Raspeln, een Quieken un Rumoren, dat de Lüüd, dee ünner den Böhn wåhnten, nachts dorvun opwåken dän un sän: "De Müüs, düsse Beester, hebbt ja nu woll ehr'n Hexendanzplatz dor båven inrichtet! Dor mutt doch wohrhaftig endlich mål wat passeern, dormit düsse Plååg ophöört!"


28.11.2021


na baven