Modder Sünn ehr Kinner:
De Snick un ehr nieget Huus

Märken vun Sophie Reinheimer, överdragen vun Klaus-Dieter Tüxen

De Snick hett sik en Huus buet, en richtiget Huus mit Trepp un Döör. Blots de Finstern hett se vergeten.

"Na, dat schååd nix!", seggt de Snick, "wenn man sünst all'ns in Ordnung is! En Dack över'n Kopp is doch de Hauptsååk."

De Snick un ehr nieget Huus

As'n Rucksack nimmt se ehr Huus op ehrn Rüüch un geiht op Wannerschop. Toeerst bemööt se den grönen Grashüpper.

"Schall ik trecken helpen?", fråågt he un blifft ståhn, "de Kutsch kümmt ja gor nich vöran!"
"Ååch wat — Kutsch!", seggt de Snick argerlich, "dat is doch mien Huus!"
"Huus?", fråågt de Grashüpper, "denn hest du åvers den Stall vergeten. Denn musst du noch anbuen."
"Is all goot", seggt de Snick. See will ehr Roh un Freden hebben. Un wieder geiht de Reis.

Wokeen kiekt denn dor ut dat Eerdlock herut? Dat is ja de Feldmuus. "Kååm, ik nehm di dien'n lütten Sack af", seggt se, "hest woll swoor doran to dregen?"
"Ååch wat, lütte Sack!", seggt de Snick, "dat is doch mien Huus!"
"Huus?", fråågt de Muus, "is denn ok en Koornschuer dorbi? Sünst musst du anbuen!"
"Is all goot, is all goot", seggt de Snick. See will doch blots ehr Roh hebben. Un wieder geiht ehr Reis.

Dor kümmt een Wippsteert (dat is de Bachstelze) antrippelt. "Wat kost denn de snååksche Muschel, dee du dor spazeren driggst?", fråågt se. "Düsse Muschel helpt mi denken an mien Winterreis an't Meer. Ik will se di afkopen."
"Ååch wat, Muschel!", seggt de Snick nu all wat argerlicher, "das is doch mien Huus!"
"Huus?", fråågt de Wippsteert, "denn höört dor doch noch 'n Goorn doran!"
"Ja, genau, een Goorn mit Rosen dorbinnen", seggt de Rosensebber, dee dor grååd anflågen keem.
"Weet all, weet all, mutt anbuen!", röppt de Snick un mååkt, dat se endlich wiederkümmt.

Dat fangt an düüster to warrn. Dor steiht een Feldgrill an'n Wegrand. "Ååch, dat is ja schöön, dat du mit de grote Pauk kümmst!", sagt sie, "ik striek de Vigelien, dor geven wi tosåmen en schönet Åvendkonzert!"

Nu warrt dat de Snick doch to bunt! "Ååch wat, grote Pauk!", röppt se noch eenmål richtig füünsch, "dat is doch mien Huus!"
"Huus?", fråågt de Feldgrill un kümmt anlopen. "Lååt mi mål rinkieken. Wo sünd denn de Köök, de Heerd, de Schosteen?"

Åvers dat hett de Snick al gor nich mehr höört, denn se is all in ehr Huus ringåhn. Gau mååkt se de Döör to un nix süht man mehr vun ehr.

De arme Snick! Dat is doch gor nich so eenfach, en Huus to hebben, wenn elkeen wat to rüffeln hett!