Modder Sünn ehr Kinner:
De Geschicht vun de Maisebbers

Märken vun Sophie Reinheimer, överdragen vun Klaus-Dieter Tüxen

"Endlich! Endlich!", sä een, dee soeven an een'n wunnerboren Maiåvend mang Eerdbeerblöten un grüne Spieren ut de Eer hervörkråpen weer, den Kopp vöran, de Been achterher. "Dat schall mi mål een nåmåken! Sssumm — mi brummt noch de Kopp. Düsse lange Reis dörch de düüstere Eerd. Dütt Schüffeln un Krupen, bit man glücklich båven anlangt is — Puhh...!"

De Geschicht vun de Maisebbers

"Goden Åvend, Herr Maisebber; dörv ik See viellicht mien Taschendook lehnen? Mien Nååm is Mailuft. Prinz Mai schickt mi, sien'n böversten Brummbassmeister hier op de Eer to begröten un em nå sien Wünsch to frågen."
"Wat to eten! Wat to eten!", sä de Maisebber. Hee harr een depe Stimm. "Wor is dat best Weertshuus?"
De Mailuft smuuster. See wüsst all Bescheed mit dat Maisebbervolk. "Ik warr Se in een Weertshuus föhren, wat ok nå Seehrs Smack is", sä se. "Kååmt Se mit. Un wat een Glück, dat Seehrs Brummbass-Vigelien bi de swore Reis nicht to Schåden kåmen is", meen de Mailuft.
"Sssumm", möök de Maisebber as dull vör Freud, "un wor is denn de grote Konzertsåål?"
"Dor achter in't Holt", sä de Mailuft. Åvers ehrdat de Maisebber wieder frågen kunn, weern se all bi een'n groten, grönen Boom anlangt.

"Sssumm", möök de Maisebber as dull vör Vergnögen, denn he seeg un föhl un rüük dat, dat se bi dat richtige Weertshuus anlangt weern. "Sssumm, wunnervull, wunnervull, ssumm!"
Hee froog nich eerst lang nå de Spieskoort, sonnern stört't sik glieks op de grönen Bökenbläder. "Mm! Loovgrööntüüch — Loovgrööntüüch! Mien Lieveten!"
De Mailuft seeg, dat mit denn brunen Freetsack nix mehr antostellen weer, un gleed af.

In datsülvige Weertshuus åvers, in dat de Maisebber to Åvend eten dä, weer noch een mehr bi to eten.
"Sssumm …"
"Wat is denn dat?", dacht de Maisebber un möök grote Ogen. He floog dörch all de Rüüm un Vörplätz un snupper un snüffel un söch. Op eenmål stünn he vör een Maisebberfrollein.
"Aah", dacht sik de Maisebber, "dat dröppt sik ja fein! So heff ik glieks leve Sellschop." Un he froog dat Frollein slankweg, wat se nich Mann un Fru sien un den wonnigen Fröhlingsåvend tosåmen geneten wullen.
"Geern! Geern!", sä dat Frollein, "mååkt wi uns man glieks an dat Hochtietsmåhl!" Un se freten noch eenmål düchtig Loovgrööntüüch un speelt sik sülvst den Brummbass-Hochtietsmarsch; un denn sett se sik kommodig op een vun de Blatt-Galerien.

"Fächel mi so'n beten", sä se, "mi is so hitt. Worto hest du dien Fächer mitbröcht? Doch blots, üm mi to fächeln!"
"Mien Söte", brummt he liesen un liedsåm, "du warrst mien leve Fru sien."
"Brummkopp!", süselt se, "oh, du mien leve, leve dicke Fründ!"
So smuust se noch 'n lütte Wiel un slepen denn sööt un selig neveneenanner in.

Maisebber-Leevde

Annern Morgen stråhlt de leve Sünn vun'n Himmel dåål. De Maisebber warrt wåken un ritt de Ogen wiet op. "Nanu, wor is dennmien Fru? Se warrt mi doch nich all an'n eersten Dag weglopen sien?"
Wohrhaftig. De Söte weer wegflågen. Un Brummkopp krabbel feverig ümher.
"Kikeriki! Kikeriki!", kreih dat miteens vun'n nächsten Höhnerhoff.
"Kikeriki — Seehrs leve Fru is hie! Wüllt Se ehr nich Sellschop leisten?"
Dor pack den Maisebber een ieskole Schreck un he swirrt swiemelig af. "Summ, summ, summ, summ, sssumm …", stöhnt he un floog so wiet, dat he vun dat schreckliche Kikeriki nix mehr hören kunn.

Ååch, wat weer dat doch för 'n wunnervullen Maiendag. De leve Sünn schien gollen vun'n blauen Himmel, de Wischen un Goorns weer'n vull Blomen un överall de saftigen, frischen, jungen Gröönsåken! Dat weer so de rechte Troost in so'n Hartleed; dee wisch de bedröövten Gedanken bisiet, un bald möök de truerige Weetmann een'n Morgenbummel dörch de Fröhlingsherrlichkeit. Hee stimm sien grote Brummbassvigelien, dreep enkelte Weggefährten, ok Müggen un Immen, un höör ünnen op de Landstrååt een'n frågen:
"Na, hangt uns nu de Himmel nich vull vun Vigelien'n?"
Dor keem doch — frisch un keck — de fiene Mailuft dorherdanzt. "Op, op, miene Herren! Dat is Tiet, an de Arbeit to gåhn. Kååmt Se — flegen wi nå'n Konzertsåål!"

De Konzertsåål, dat weer dat gröne, frie'e Flach in't Holt. Den Maisebber worr ganz fierlich tomoot, as he nu dat eerste Mål dorhen keem. So still weer dat hier. Gollen flimmer un funkel dat dörch de frisch-grönen Bööm, mit Maiblomen weer de ganze Såål smückt, un vele Vigelien- un Brummbassmuskanten weern hier versammelt.

Meister Wohldmeister

Gau worrn de Maisebbers toeerst den Herrn "Wohldmeister" vörstellt. Dat weer so'n lüttet, grönet Männeken; man kunn sik dat gor nich denken, dat't dat ganze Holt regeren schull. Åvers — doran süht een wedder mål, dat't op de Grötte gor nich ankümmt. De Wohldmeister rüük so wunnerbor, dat worr seggt, dat he de Minschen dormit betövern kunn.
"Nu mål düchtig droplosbrummt", sä de Wohldmeister, "dormit de Kinner seehrs Freud an ju hebbt. To'n Brummbassfiedeln sünd ji doch op de Welt kåmen, anners sünd ji ja to nix to bruken. Grote Lüüd schimpt över ju, wieldat ji so'n fürchterlichen Freetsäck sünd. Also sorgt tominnst dorför, dat de Kinner ju leev hebbt! To wat mutt man doch nütz sien op düsse Welt!"
Dat weer 'n starken Toback åvers de Maisebbers nähmen sik dat to Harten.

Sum-sum-sum - brum!
Sum-sum-sum - brum-brum-brum - sum-brum-sum-sum - brum-brum-sum - so musizert se nu den ganzen Dag dörch dat Holt.
Natürlich: Düchtig satt eten müssten se sik twischendörch ok jümmers wedder!

Denn so een dicke Musikus
sien Buuk oftins füllen mutt!

Åvers de Kinner — oh — de Kinner! Dat harrn ji mål sehn schullt, wat dee för'n Vergnögen an de Maisebbers harrn. De Fritz un de Lieschen in ehr buntet Dirndlkleed, de Jakob un de Peter un ok de Greten kämen dörch dat Holt lopen.
"Hurra — een Maisebber!", repen se vergnöögt, "un dor is noch een — un noch een!" Un se gräpen nå jüm, freuten sik över dat Gekribbel un Gekrabbel in seehrs Hannen un heel'n se an't Ohr — "Sssumm" möök dat dorin un Peter sprung vör Vergnögen vun een Been op dat annere.

Den Maisebberherren möök dat Musizeren in dat enge, düüstere Gefängnis nu nich grååd veel Spååß. Åvers se dachten an de Wöör vun den Wohldmeister un brummten tapper wieder.

Greten hock sik dåål un wull ehrn Sebber op de Eerd setten, åvers de tölpelige Döösbartel full — pardauz — op'n Rüüch un spaddel ganz fürchterlich in de Luft ümher.

"Brummerchen — Dummerchen!", lach de lüttje Greten un möh sik, em wedder op de Been to bringen. Op't Best harr dat noch de Sebber in Liesel ehr Hand un he dorv wedder dorvunflegen.

De Kinner lacht över all'ns, wat de niegen, dicken Frünnen vör sik henbrummen dän. Verståhn kunnen se de Maisebbersprååk na kloor nich.
So güngen een poor schöne, wonnige Fröhlingswuchen in't Land. Dor harrn een's Åvends dree Brummbassmuskanten dat Leven in't Holt över un besloten, buten so'n beten op Åventüer uttogåhn.
As se sik op den Weg möken, keem jüm de Mailuft in de Mööt. Dee droh mit'n Finger: "Nehmt ju in Acht! Hüüt Nacht warrt't koolt! Blievt lever in jue warmet Bett in't Holt, denn dor buten is dat 'n gode Deel köller as hier!"
De dree lustigen Bröder harrn sik åvers nu mål hüüt wat Besonneret vörnåhmen un flogen — still vergnöögt, as dat seehrs Åårt weer — över Feller un Wischen, hen nå dat lütt Dörp to.

Huh, wat för een gräsiget Deert keem dor vun de Muer her op se toflågen? Een Vågel weer't nich, harr åvers Flögel un een grote, plattdrückte Nääs.
"Een Spöök! Een Spöök!", schreeg Brummkopp un floog gau achter de eerst besten Finsterlådens — de annern em nå. Dat weer ehr Glück. Een'n Maisebberbråden harr sik de Fladdermuus seker nich ut de Nääs gåhn låten.

As dat unheemliche Ding verswunnen weer, kämen de dree wedder ut seehrs Versteek ruter un keken sik üm. "Hier is dat hell un warm", sä Brummkopp, floog op een Lamp to, un — bumms! — dor harr he sik sien'n Kopp all gehörig stött.
"Een Maisebber! Een Maisebber!", repen all un freuten sik bannig. De Sebberherr åver snüffel un snüffel ... wat för een Ruuch weer dat?" "De Wohldmeister", schreeg he bestört; "wohrhaftig! — Dor hebbt se em ok all in een Glashuus insparrt. Wenn he nu de Minschen betövert?!"
Dat worr em gruselig, un he möök, dat he wedder nå't Finster ruter keem.

Dor buten weer grotet Beråden. Dat weer wohrhaftig recht wat koolt worrn un worr ok jümmers köller. "Workeen warrt uns nu för de Nacht een warmet Bett geven?", froog een.
"Ååch — weern wi doch blots in uns' Holt bleven."
"Oh, passt op!", sä Brummkopp. "Wohrhaftig, dor dröven seh ik dat Barken-Weertshuus. Dat is twoors to'n Övernachten wat luftigbuet, åvers doch as een bannig godet Gasthuus bekannt."

So torkelt denn de dree Maimuskanten slååprig nå dat fründliche Barkenweertshuus röver, äten wat to Åvend un güngen to Bett.
"Ik weet nich", seggt de een, "huh — mi freert so! Ik kann gor nich warm warrn in mien Bett."
"Ååch — deck di blots recht fast to, leve lütt Pummel, dormit du nich krank warrst", sä Dicksack. "Ik weet åvers ok nich — dat Huus is rech wat wackelig buet! Mien Bett schunkelt un schunkelt, un mi is all ganz swinnelig."
"Hool di blots ornlich fast un fall nich rut!" Denn sä keeneen vun jüm mehr een Woort.

Annern Morgen, as even de leve Fru Sünn opståhn weer un vun all de Håhns in de Höhnerhööf mit lutet "Kikeriki" begrötet woor, wat meent ji, wat in dat Barkenweertshuus woll passeren dä?
Dat müsst woll een Eerdbeven sien. Ja, as een Eerdbeven weer dat. Un dat Eerdbeven weer so stark, dat vele Gäst ut seehrs Betten ruter un op de Eerd fullen.

Ååch — wor fast de Maisebbers noch slepen! Un man kunn dat sehn: Mit seehrs lütten Fööt harrn se sik fast an de Betten krallt, dormit se nich ruterfullen. Åvers de Fööt weern starr vör Küll, so dat se sik nich lang fasthollen kunnen. De Stråhlen vun de leve Fru Sünn weern noch nich bit nå't Weertshuus kåmen, üm de Slååpmützen mit'n Söten optowarmen un optowåken; un… bums — bums — full een nå de anner dåål op den Bodden. Un all dee, dee op'n Rüüch lannen dän, worrn vun de annern holpen un dat geev een fröhliche Balgerie in'n Maienwind.