Modder Sünn ehr Kinner:
Wodennig dat Vergeetminich op de Welt keem

Märken vun Sophie Reinheimer, överdragen vun Klaus-Dieter Tüxen

De blaue Himmel båven weer man eenmål trurig. Dat gefull em gor nich, dat de Minschen dor ünnen op de Eer mit de bunten Blomen, dat gröne Holt, de Wischen, Dålen un Bargen jümmers so veel mehr bewunnern dän as em.

Wodennig dat Vergeetminich op de Welt keem

"As wenn an mi nich ok bannig veel Schönet wär!", brumm he. "Wo herrlich stråhl ik in mien reinet Blau, wo smuck trecken de witten Wulken ünner mi hen un erglöht so rosig in den Sünnenschien. Wo wunnerbor funkelt de Nacht mit de dusend un Åverdusend lüttje Steern an mi!"

Argerlich brummt de Himmel, eerst blots so'n lütte beten, trock sien grotet Taschendook hervör un ween ornlich 'n poor dicke Trånen. Åvers denn worr he jümmers argerlicher, sien Gesicht worr jümmers düüsterer un am Enn geev't — rum bum bum bumm — een richtiget Dunnerwetter. De Minschen keken angsthaftig nå den finstern Himmel hooch.

"Aha, dat is ja schöön, dat hölpt all", dacht he bi sik, "nu kiekt se all nå mi. Töövt man, ik will ju all lehren, an mi to denken." Un de Himmel snack liesen mit de Wulkenfruuns, dee grååd seehrs grote Wäsch harrn.
"Hm, hm", sän dee, "is all goot, schall besorgt warrn."

Un wat passeer nu? Op de Eer prasselt een Platzregen rünner, een Regen, denn de Lüüd al lang nich mehr beleevt hebbt. Jümmers duller worr dat, as wenn de Wulkenfruuns dat Wåter ut grote Emmers schütten dän. O weh! Wat seeg de schöne Eer ut, as endlich de Regen ophöört hett: Dat Koorn weer överall dåldrückt, de Frücht weern vun de Bööm fullen, knickt un dålstreckt all de schönen, bunten Blomen in de Goorns un op de Wischen.
Hmmmm! Un wat sän de Minschen dorto? Se keken nu twoors männichmål nå'n Himmel rop, åvers nich jüst fründlich, nich vull vun Bewunnern. Nee, bitterböse Blicken schickt se rop, as wullen se seggen: "Worüm hest du uns dat andåån? Dat weer nich schöön vun di!"

Dor worr de Himmel wedder trurig un seeg dat in, dat he de Sååk blots slimmer statt beter mååkt hett. Dorför besunn he sik nu op ganz wat anneret. "Is dat nich in't Böse gåhn, so geiht't viellicht in'n Goden", dacht he sik un snack mit de Modder Sünn. He froog ehr, wokeen ehr schöne, gollene Röck neiht hett un of se em nich råden köönt, wat he doon schull, dat de Minschen ünnen op de Eer een lütte beten leev över em denken.

De leve Sünn un de blaue Himmel bleven lange Tiet tosåmen. Am Enn verswunn de Sünn mit ehr Stråhlen smuustern achter dat Wulkendoor.
"Ja, verlååt di dorup, wi seggen dat de Eer!", versprook se. "Wi warrt se ok beden, nich mehr böös op di to sien."

Un wat passeer nu? Was besonners Leevlichet. Nå dree, veer Dååg blöht op de sumpige, restlos dörchnatte Wisch miteens bannig söte, lütte blaue Blomen op. Se drogen Kleeder, jüst in desülvige Farv as dat Blau vun den Himmel un in de Mitt harr jedet een'n lüchtend goldgelen Steern.

Total verwunnert sehgen de annern Blomen, de Wisch- un Botterbloom, de Himmelsslötelbloom, de Kiwittsbloom, de niegen, himmelblauen Blomen an.
"Wat heten ji denn?", frogen se.
"Vergeetminich!", weer de Antwoort.
"Vergeetminich? Dat is åvers een snååksche Nååm", meen de Sumpdotterbloom, "worüm heet ji so? Ik heet Dotterbloom, wieldat ik so kugelig rund un so schöön düüstergeel bün as'n Eidotter."

Dor vertellt de Vergeetminich, dat de blaue Himmel båven trurig wesen weer, wieldat man ünnen op de Eer so wenig an em dacht harr, un dat he dorför de Fru Eer een lütt Stück blauen Himmelsklederstoff schickt hett, blau, mit lütte gollen Steerns dorop. Dorut schull se för ehr jüngsten Blomenkinner lütte, himmelblaue Kleder neihen, dormit schullen di Minschen recht oft an den Himmel denken helpen warrn. Se schullen helpen, den Himmel nich to vergeten. Sodennig schullen se "Vergeetminich" heten.

"Hm!", dacht de Dotterbloom un keek an ehr dottergelet Kleed dål. Dat keem ehr miteens recht eenfach vör twischen all de duftigen, luftigen Himmelskleder.

Nu kemen twee Minschenkinner op de Wisch. "Ooh", sä dat een vun de Kinner, "kiek doch mål, wat för söte, blaue Blomen dor ståht. Himmelblau, richtig himmelblau! Un in de Mitt een'n gollenen Steern. Mutt man dor nich denken, dat weern luter lüttje Stücken Himmel op de Eer fullen?"
"Ja", sä dat annere Kind. Gau bückt sik beide un plöcken to de Blomen, dee se all harrn, die lütten, blauen Himmelsblomen dorto. Dortwischen keken se jümmers wedder vull Glück stråhlend nå'n Himmel rop.