Modder Sünn ehr Kinner:
Modder Böök un ehr Frünnen

Märken vun Sophie Reinheimer, överdragen vun Klaus-Dieter Tüxen

Üm Wiehnachten herüm weer 'n böset Wedder wesen. Dornå weern 'n poor kole Wuchen mit veel Snee un Ies kåmen. Nu åvers lach de Sünn all 'n ganze Wiel in't Holt rin un sä: "So, dat Leegste is vörbi! Nu geiht 't wedder nå't Fröhjohr to." Un se gifft jeden Boom, de kåhlen Loofbööm un de Nådelbööm, dee in'n Winter gröön blievt, een'n Söten. Un jeden wünscht se: "Een segnetet, nieget Johr!"
"Wi danken ok schöön!", antwoorden de Bööm.

Modder Böök un ehr Frünnen

Bi so männicheen klung dat noch bannig verslåpen. Un dat seeg ganz so ut, as wenn se ehr langen Arms reckt un streckt, so, as de Minschen dat ok jümmers doot, wenn se morgens vun'n Slååp opwåken dän.

Ja, de Wohld weer ut sien'n langen Winterslååp opwååkt!
"Hebbt Se goot slåpen, Modder Böök?", fråågt de wille Kassberenboom sien Nåversch, de grote Böök. Vun all in't Holt worr se "Modder Böök" nöömt. Se weer een stååtsche, runne Fru, dee ehr Twiegen as Schuul ringsüm utbreden deit.

"Dank ok", antwoord Fru Böök, "je wieder dat op't Fröhjohr to geiht, desto unrohiger warrt ja de Slååp."

Der wille Kassberenboom froog wieder, so tamm, as dat för 'n willen Kassberenboom bloots mööglich is: "Se warrn doch seker bald Seehrs Kinnerheim dor ünnen wedder opmåken, leve Modder Böök, nich wohr?"

Ja, seker, dat wull de Modder Böök. See nickt ieverig, denn se freu sik all op dat Leven ehr to Fööt.

As jedet Johr, so kunnen de Blomenkinner dat ok düttmål gor nich aftöven, dat se in't Bökenheim dorven. Kuum hebbt se markt, dat Modder Böök opwååkt weer, dor keek all 'n lüttje, witte Kopp to Döör herin. "Dörv ik …?" Dat weer de lüttje Windroos, de Anemoon.

"Na kloor, mien leve Windroos! Kååm man rin, dat is all all'ns parååt. De Teppich is utleggt, lütte Stöhl bringt ji ju ja sülvst mit. Sneewåter gifft't övernoog, un de Sünn, dee schient so schöön warm...!"

Nå'n Wiel wimmel dat all vun luter lüttje Windrosen! "Nee, wat hebbt ji ju wedder fein mååkt!", reep Modder Böök vull Freud, "jue witten Kleder sünd egentlich veel to schååd to'n Spelen. Se lüchten ok noch so hell dörch dat Holt. Ik will höpen, dat de Mischen ju nicht to gau finnen doot. — Oh, un dor is ja ok de lüttje Leverbloom! Grööt Gott, mien leve Blauviool. Ååch, un mien leven Goldsteerns, an ju heff ik ok öft dacht! Un du büst ja ok all dor, Vergeetminich! Dat is åvers schöön, dat du uns nich vergeten hest. — Wat bün ik froh, dat ik ju nu all wedder hier heff!" Un denn geev Modder Sünn mit ehr warmen Sünnenstråhlen ok noch ehr Freud to'n Utdruck.

Dat all'ns sä de Böök nakloor nich an een'n eenzigen Dag. De Blomen kemen doch ok nich all op eenmål. In't Blomenkinnerheim güng dat heel lustig to. De lüttje Anemoon danz to geern. De annern versöchen, ehr dat nåtomåken, åvers se kunnen sik doch nich so gau un licht dreihen.

Bald kemen ok de eersten Botterlickers anflattert. Dat weer di een Vergnögen! Un dat Båden in de warme Fröhjohrssünn dä bannig goot! De lüttje Leverbloom worr jümmers gau mööd dorvun un nick öft bi't Spelen in. Denn lachten all de annern un nickten ok.
Een's Dåågs keem de eerste Bookfink, un dat geev en dullet Konzert. Dat weer di viellicht en Begevenheit! To Oostern weer dat en herrlichet Wedder. Vele Minschen güngen in't Holt spazeren. De Minschenkinner hüppt överall ümher, plöckt Anemonen un Vioolen un helen se smuustern nå Modder hen.
"Kiek doch mål, Modder, Oosterblomen!", repen se.

"Dank schöön, ji Leven!", freu sik de Modder, "dee stell ik mi to Huus op den Neihdisch."

As Modder Böök seeg, wodennig sik de Minschenkinner över de Blomen freuen dään, dor kunn se jüm nich mehr böös sien, wenngliek dat ehr ok üm de lütten Anemonen un Violen leed dä.