Modder
Sünn ehr Kinner:
De Harras ut't Försterhuus
Märken vun Sophie Reinheimer,
överdragen vun Klaus-Dieter Tüxen
"De Harvst is kåmen", sä eens Morgens de Dannenmuhme.
See is 'n Tant vun all de Dannen, en grote, dicke Dann, de Muhme Dann.
See weer to'n Oppassen un Optrecken vun de lüttjen Dannen anstellt.
Dor harr een över Nacht en'n dichten, griesen Sleiervörhang
vör de Kinnerstuuv trocken, en'n Nevelsleier. Nich een beten
vun't Holt dröven kunn man sehn, ok de Landstrååt
nich un ok nich dat Dörp.
De Harras ut't Försterhuus
"Wer hett dat mååkt?", frogen de lüttjen
Dannen trurig.
"Ik segg dat ja: De Harvst is kåmen", sä de Dannenmuhme,
"un den Sleier hett he ju mitbröcht."
"Wi möögt em nich, he schall em blots wedder mitnehmen.
Hett he uns anners nix mitbröcht?"
"Ji mööt em sülvst mål frågen."
"Wo is he denn?"
"He deelt de Bööm in't Loofholt dröven niege,
bunte Kleder ut."
"Ååch!", sän de lütten Dannen, "worüm
hett he uns denn nich ok welke mitbröcht?"
"Sied man froh!", sä de Dannenmuhme, "de bunten
Kleder dögen nich veel. Passt op: Bi'n eersten Windstoot süht
man all de Lappens flegen." De Muhme beheel recht.
Nådat de Harvst denn Nevelsleier wegtrocken harr, seeg man
de Bööm vun't Loofholt dröven stolt in de niegen, herrlich
bunten Bläderkleder dorståhn. Kuum åvers keem de
Harvstwind, dor kunn man ok all hier un dor en buntet Blatt, en'n
bunten Klederfetzen flegen sehn.
"Dor lööv ik mi jue jümmers gröne Kleder",
sä de Muhme. "Se sünd twoors groff un eenfach, åvers
se hoolt doch wat ut, un ji bruukt nåher in'n Winter nich ohn
Kleed dortoståhn."
De Harvstwind weer en lustige un gode Fründ vun den Harvst un
güng ok jümmers mit em tosåmen op de Reis.
"Wo steiht't mit ju, ji lüttje Bande?", froog he de
Dannen, "mien Broder Fröhlingswind hett mi all vun ju vertellt."
He bröch 'n poor lange, sülvergriese Fådens to'n
Vörschien un hung se een vun de Dannenkinner üm den Hals.
"Hier heff ik di ok wat mitbröcht. Nu hest du Nådel
un Fåden un kannst nu Snieder warrn."
Dor lachten all de Bööm un ok de Muhme müsst lachen.
Ja, de Harvst weer kåmen. Un nich blots Nevelsleier, bunte Kleder,
Wind un sülvergriese Fådens harr he mitbröcht, sonnern
ok ganz åsige Küll. Besünners so gegen Åvend,
wenn't anfung düüster to warrn, weer dat de Dannenkinner
öft recht frostig tomoot.
"Wenn doch tominnst wedder mål Besöök käm",
meen een, "dat is nu jümmers so langwielig."
"Un so koolt", klåågt 'n annere un schunkelt
mit sien Twiegenarms in de Luft ümher, üm warm to warrn.
Annern
Dag keem wohrhaftig Besöök. En hooch willkåmene sogor:
De Schäperhund Harras ut't Försterhuus.
"Harras, Harras!", reep dat vun alle Sieden. De Dannenkinner,
bi dee Harras jüst vörbikeem, stråkelt suutje un doch
'n beten vörsichtig sien düüster-brunet Zottelfell.
Åvers Harras weer nich alleen kåmen. Dor stünn ok
de Förster, un bi em sien lütt Dochter.
"Harras, du kannst 'n beten oppassen op mien Wickelkind",
sä de lütt Deern, leggt en Wickelpopp suutje op en'n Dannenboom
un sprung weg. Harras trock 'n Snuut, as wull he seggen: Ik bün
doch keen Kinnerdeern! Denn åvers leggt he sik doch bi de Dann
dål.
Dat lütt Dannenkind åvers keek smuustern op de Popp un
freu sik, dat't dat op sien Twiegenarms hooln dorv. Nich to röhren
wåågt't sik, dormit de Popp blots nich fallen wöör.
"Wat nüüdlich!"
"Wat zoort!", repen nu ok all de annern Dannenkinner.
"De smucken Sleufen!"
"Un denn dat Kleed!"
"Un dat goldige Gesicht!"
"Ååch, Muhme Dann: Wenn ik de söte Wickelpopp
ok mål hooln dörv! Blots'n Ogenblick!?"
Harras worr op de Popp meist 'n beten niedsch. Sünst harrn sik
de Dannenkinner jümmers so över em freut. Hee åvers
möök sik ut Babys överhaupt nich veel, an'n allerwenigsten
ut so en Poppenkind.
"Wuff!Wuff!" Half argerlich, half gliekgüllig bellt
he op, schüddköppt un leggt sik op de anner Siet. Dat lüttje
Dannenkind leet sik in sien Freud nich stören. Heel liesen fung
't an, de lütt Popp to schunkeln.
"Du
musst ok mål een Kinnermuhme warrn, so as ik", sä
de ole Dann, "ik glööv, dat warrt an'n besten to di
passen."
,,Oh ja!", reep de lütt Dann heel andåån, "Muhme
Dann, gifft 't nich ok Dannenbabys?"
"Kloor gifft 't dee." Un de Dann vertellt, dat wieder binnen
in't Holt dörch 'n Dråhtgitter seker intüünt
en ganze Schoof vun lüerlütte Dannen tosåmenståht.
Männichwelk so lütt, dat eerst 'n poor gröne Spitzen
ut de Eer rutkieken.
"Worüm intüünt?"
"Ja, intüünt hett man se, dormit nüms an se ran
keem un jüm wat doon kunn. Toveel Sünn to'n Bispeel köönt
se ok nich verdrägen, oder dat de Rehn se angnabbern doot. Dorvör
müssten se wohrt warrn."
"Harras", seggt de Dannenmuhme, "kennt wiss de Dannenbabys
ok. Nich wohr, Harras?"
"Wuff! Wuff!"
"Harras", repen nu all de Dannenkinner, "kannst du
uns wat vun de Dannenbabys vertellen?"
"Wat schall man vun so'n Grööntüüch veel
vertellen könen", gnurr Harras, "dee sünd ja noch
so lütt un seht nå rein gor nix ut. Åvers klook weer
man, dat jedet en ganzet Stück vun de annern weg in de Eer pflantet
is. Wauuu."
Harras jappt. He stünn op, schüttel sik un möök
'n poor Schreed op den Förster to. "Wuff! Wuff! Herr
Förster, wo weer't, wenn wi nå Huus güngen? Dat warrt
koolt un düüster un Tiet, dat man wedder an sien warmen
Åvenplatz kümmt."
Dat weer middewiel wohrhaftig bannig koolt un all schummerig worrn.
De Nevelvörhang trock sik wedder vör de Kinnerstuuv. Dor
weer dat mit de frohe Luun vun de Dannenkinner vörbi.
Ut dat Holt keem de Försterdeern torüch un håål
sik ehr Wickelkind. "Kååm, mien lütt Popp, för
di warrt't nu to koolt hier", un steekt se ünner ehrn Mantel.
"Sühst du, Dannenmuhme", meen een vun de lütt
Dannen, "all seggen se, dat't koolt is. De Minschen un ok de
Hunnen seggen dat."
"Åvers wi Dannenbööm, wi sünd doch ut anneret
Holt. Keen 'n echten Dannenboom sien will, dee dörv sien Leevdag
nich freren", meen de Dannenmuhme. Dor swegen de Dannenkinner
still. Hier un dor åvers beweegt doch männicheen verståhlen
de lütten Twiegen.
Harras spazeer middewiel, üm sik warm to hool'n, in de Kinnerstuuv
op un af. Hee snuppert mål hier, mål dor herüm.
"Harras", full dat miteens een Dannenkind in, "weetst
du nich, wat wi warrn köönt?"
"Brennholt!", gnurr Harras.
"Brennholt?", repen de Dannenkinner, "dat verståht
wi nich!"
"See mööt jüm åvers ok verkloren, wat dat
is", sä de Dannenmuhme, "de Kinner hebbt ehr Leevdag
noch nix vun Åven un vun Füerung höört."
Harras treckt 'n Mien, in dee dat deepste Mitleed leeg. Sowat, noch
nix vun Åven un vun Füerung höört? "Dor
warrt't allerdings Tiet, dat man se doröver opkloren deit",
sä he.
Un denn vertellt he: "In'n Winter, wenn dat buten koolt warrt
un Minschen un Deerter anfangen to freren, denn besinnt se sik, dat
se een'n goden Fründ hebbt, dee jüm helpen warrt, se wedder
warm to måken. Düsse gode Fründ is dat Füer.
Ji Dannenkinner hebbt, as't schient, noch nix vun Füer höört.
Sünnerbor. Denn grååd jue Familie is dat doch, dee
sik so dull üm dat Füer verdeent mååkt hett.
Hebbt ji nich männichmål sehn, wordennig ole Fruuns ut
dat Dörp vun ünnen ropkåmen sünd un sik in't
Dannenholt de drögen, affullenen Äst un Sprock vun'n Wohldbodden
opsammelt hebbt? Oder, as de Kinner de brunen Dannäppel in Säck
sammelt un nå Huus drågen hebbt?
Sprock un Dannentappen warrt to'n Füermåken bruukt. Man
steekt se in den Åven, un denn noch 'n beten Papier dorto, höllt
en brennendet Rietsticken doran, un holla flammt dat
schöönst Füer op. Allerdings warrt de Sprock un ok
de Dannentappen gau rünnerbrennen un nich richtig warm måken.
Åvers denn kümmt de Hööftsååk: Nu
leggt man gau 'n dicket Stück Dannenholt dorop, denn noch een
un noch een. Un dat gifft, wenn't dörchbrennt is, dee wundervulle
Warms, bi dee een dat so behååglich un kommodig warrt.
Dee Warmde, dee Minschen un Deerter vun de Küll buten in de Stuuv
locken deit. Dee Warmde, dee natte Strümp un Kleder drööcht,
dee dorför sorgen deit, dat ok de Kaffee in'n Åven nich
koolt warrt un dat de Brååtappeln schöön bruun
warrt un rüken doot. Dee Warmde, dee klamme Hannen un Fööt
wedder beleeven doot un dee dat Eten to'n Kåken bringt.
Ik segg ju, ji lütten Dannenkinner: Nix Herrlicheret gifft't
op de Welt as so en kommodige, warme Stuuv, as so en gode, warme Åvenplatz.
Vun all de Verdeensten, dee jue Familie Dannenboom sik üm dat
Woll vun de Minschheit verdeent mååkt hett, is dat Verdeenst
üm Füer un Warmde seker nich dat lüttst!"
De Dannenkinner harrn åtenlos tohöört. Dat weer ja'n
ganz grootordige Reed, dee Harras heel. Ok de Dannenmuhme sweeg verwunnert.
Egentlich harr se Harras sowat gor nich totruet.
"Na kloor", sä Harras noch, "en Vergnögen
warrt't för dat Dannenholt nich sien, sik vun de Flammen verbrennen
to låten. Un dat Gnistern un Knacken, wat man dorbi höört,
warrt nich heten: Wat goot dat deit!
Åvers is dat nich groot un schöön, sien egen Leven
hentogeven, üm för anner Warmde un Leven intoåten?
Ik glööv, de Dannenholtstücken in'n Åven, wenn
se so still rootglöhend dorliggen doot, denkt woll evenso. Denn
ik heff all öftmåls in'n Wohld dat Holt vun de Dannen-
un Föhrenbööm in de Åvendsünn schöön
rootgollen lüchten sehn.
Åvers de Holtstücken in'n Åven sünd glöhnig
vun binnen herut un lüchten noch hunnertmål schöner
un herrlicher!"
Denn sweeg Harras.
Ok de Dannenkinner swegen. De Dannenmuhme åvers dacht sik:
Kiek een den Harras an! Dee versteiht dat. Un luut sä se: "Ja,
mien leve lütte Dannen, ji köönt bannig stolt op jue
Familie sien! Dat is verwunnerlich, wo veel Vördele wi de Minschheit
bringen. In'n Sommer Köhlung in'n Winter Warmde. Nu, ji
seggt ja jümmers noch nix?"
"Lååt se man, Fru Dannenmuhme", meen Harras,
"dat is ganz goot, wenn se 'n lütte Wiel över de Sååk
nådenken köönt. Wuff! Wuff, ik gåh nu nå
Huus."
22.11.2020
|