Modder Sünn ehr Kinner:
De Harras ut't Försterhuus

Märken vun Sophie Reinheimer, överdragen vun Klaus-Dieter Tüxen


"De Harvst is kåmen", sä eens Morgens de Dannenmuhme. See is 'n Tant vun all de Dannen, en grote, dicke Dann, de Muhme Dann. See weer to'n Oppassen un Optrecken vun de lüttjen Dannen anstellt. Dor harr een över Nacht en'n dichten, griesen Sleiervörhang vör de Kinnerstuuv trocken, en'n Nevelsleier. Nich een beten vun't Holt dröven kunn man sehn, ok de Landstrååt nich un ok nich dat Dörp.

De Harras ut't Försterhuus

"Wer hett dat mååkt?", frogen de lüttjen Dannen trurig.
"Ik segg dat ja: De Harvst is kåmen", sä de Dannenmuhme, "un den Sleier hett he ju mitbröcht."
"Wi möögt em nich, he schall em blots wedder mitnehmen. Hett he uns anners nix mitbröcht?"
"Ji mööt em sülvst mål frågen."
"Wo is he denn?"
"He deelt de Bööm in't Loofholt dröven niege, bunte Kleder ut."
"Ååch!", sän de lütten Dannen, "worüm hett he uns denn nich ok welke mitbröcht?"
"Sied man froh!", sä de Dannenmuhme, "de bunten Kleder dögen nich veel. Passt op: Bi'n eersten Windstoot süht man all de Lappens flegen." De Muhme beheel recht.

Nådat de Harvst denn Nevelsleier wegtrocken harr, seeg man de Bööm vun't Loofholt dröven stolt in de niegen, herrlich bunten Bläderkleder dorståhn. Kuum åvers keem de Harvstwind, dor kunn man ok all hier un dor en buntet Blatt, en'n bunten Klederfetzen flegen sehn.

"Dor lööv ik mi jue jümmers gröne Kleder", sä de Muhme. "Se sünd twoors groff un eenfach, åvers se hoolt doch wat ut, un ji bruukt nåher in'n Winter nich ohn Kleed dortoståhn."

De Harvstwind weer en lustige un gode Fründ vun den Harvst un güng ok jümmers mit em tosåmen op de Reis.
"Wo steiht't mit ju, ji lüttje Bande?", froog he de Dannen, "mien Broder Fröhlingswind hett mi all vun ju vertellt."

He bröch 'n poor lange, sülvergriese Fådens to'n Vörschien un hung se een vun de Dannenkinner üm den Hals. "Hier heff ik di ok wat mitbröcht. Nu hest du Nådel un Fåden un kannst nu Snieder warrn."

Dor lachten all de Bööm un ok de Muhme müsst lachen.
Ja, de Harvst weer kåmen. Un nich blots Nevelsleier, bunte Kleder, Wind un sülvergriese Fådens harr he mitbröcht, sonnern ok ganz åsige Küll. Besünners so gegen Åvend, wenn't anfung düüster to warrn, weer dat de Dannenkinner öft recht frostig tomoot.
"Wenn doch tominnst wedder mål Besöök käm", meen een, "dat is nu jümmers so langwielig."
"Un so koolt", klåågt 'n annere un schunkelt mit sien Twiegenarms in de Luft ümher, üm warm to warrn.

Annern Dag keem wohrhaftig Besöök. En hooch willkåmene sogor: De Schäperhund Harras ut't Försterhuus.
"Harras, Harras!", reep dat vun alle Sieden. De Dannenkinner, bi dee Harras jüst vörbikeem, stråkelt suutje un doch 'n beten vörsichtig sien düüster-brunet Zottelfell. Åvers Harras weer nich alleen kåmen. Dor stünn ok de Förster, un bi em sien lütt Dochter.

"Harras, du kannst 'n beten oppassen op mien Wickelkind", sä de lütt Deern, leggt en Wickelpopp suutje op en'n Dannenboom un sprung weg. Harras trock 'n Snuut, as wull he seggen: Ik bün doch keen Kinnerdeern! Denn åvers leggt he sik doch bi de Dann dål.

Dat lütt Dannenkind åvers keek smuustern op de Popp un freu sik, dat't dat op sien Twiegenarms hooln dorv. Nich to röhren wåågt't sik, dormit de Popp blots nich fallen wöör.
"Wat nüüdlich!"
"Wat zoort!", repen nu ok all de annern Dannenkinner.
"De smucken Sleufen!"
"Un denn dat Kleed!"
"Un dat goldige Gesicht!"
"Ååch, Muhme Dann: Wenn ik de söte Wickelpopp ok mål hooln dörv! Blots'n Ogenblick!?"

Harras worr op de Popp meist 'n beten niedsch. Sünst harrn sik de Dannenkinner jümmers so över em freut. Hee åvers möök sik ut Babys överhaupt nich veel, an'n allerwenigsten ut so en Poppenkind.

"Wuff!Wuff!" Half argerlich, half gliekgüllig bellt he op, schüddköppt un leggt sik op de anner Siet. Dat lüttje Dannenkind leet sik in sien Freud nich stören. Heel liesen fung 't an, de lütt Popp to schunkeln.

"Du musst ok mål een Kinnermuhme warrn, so as ik", sä de ole Dann, "ik glööv, dat warrt an'n besten to di passen."
,,Oh ja!", reep de lütt Dann heel andåån, "Muhme Dann, gifft 't nich ok Dannenbabys?"
"Kloor gifft 't dee." Un de Dann vertellt, dat wieder binnen in't Holt — dörch 'n Dråhtgitter seker intüünt — en ganze Schoof vun lüerlütte Dannen tosåmenståht. Männichwelk so lütt, dat eerst 'n poor gröne Spitzen ut de Eer rutkieken.
"Worüm intüünt?"
"Ja, intüünt hett man se, dormit nüms an se ran keem un jüm wat doon kunn. Toveel Sünn to'n Bispeel köönt se ok nich verdrägen, oder dat de Rehn se angnabbern doot. Dorvör müssten se wohrt warrn."
"Harras", seggt de Dannenmuhme, "kennt wiss de Dannenbabys ok. Nich wohr, Harras?"
"Wuff! Wuff!"
"Harras", repen nu all de Dannenkinner, "kannst du uns wat vun de Dannenbabys vertellen?"
"Wat schall man vun so'n Grööntüüch veel vertellen könen", gnurr Harras, "dee sünd ja noch so lütt un seht nå rein gor nix ut. Åvers klook weer man, dat jedet en ganzet Stück vun de annern weg in de Eer pflantet is. — Wauuu."

Harras jappt. He stünn op, schüttel sik un möök 'n poor Schreed op den Förster to. "Wuff! — Wuff! Herr Förster, wo weer't, wenn wi nå Huus güngen? Dat warrt koolt un düüster un Tiet, dat man wedder an sien warmen Åvenplatz kümmt."
Dat weer middewiel wohrhaftig bannig koolt un all schummerig worrn. De Nevelvörhang trock sik wedder vör de Kinnerstuuv. Dor weer dat mit de frohe Luun vun de Dannenkinner vörbi.

Ut dat Holt keem de Försterdeern torüch un håål sik ehr Wickelkind. "Kååm, mien lütt Popp, för di warrt't nu to koolt hier", un steekt se ünner ehrn Mantel.
"Sühst du, Dannenmuhme", meen een vun de lütt Dannen, "all seggen se, dat't koolt is. De Minschen un ok de Hunnen seggen dat."
"Åvers wi Dannenbööm, wi sünd doch ut anneret Holt. Keen 'n echten Dannenboom sien will, dee dörv sien Leevdag nich freren", meen de Dannenmuhme. Dor swegen de Dannenkinner still. Hier un dor åvers beweegt doch männicheen verståhlen de lütten Twiegen.

Harras spazeer middewiel, üm sik warm to hool'n, in de Kinnerstuuv op un af. Hee snuppert mål hier, mål dor herüm.
"Harras", full dat miteens een Dannenkind in, "weetst du nich, wat wi warrn köönt?"
"Brennholt!", gnurr Harras.
"Brennholt?", repen de Dannenkinner, "dat verståht wi nich!"
"See mööt jüm åvers ok verkloren, wat dat is", sä de Dannenmuhme, "de Kinner hebbt ehr Leevdag noch nix vun Åven un vun Füerung höört."

Harras treckt 'n Mien, in dee dat deepste Mitleed leeg. Sowat, noch nix vun Åven un vun Füerung höört? "Dor warrt't allerdings Tiet, dat man se doröver opkloren deit", sä he.
Un denn vertellt he: "In'n Winter, wenn dat buten koolt warrt un Minschen un Deerter anfangen to freren, denn besinnt se sik, dat se een'n goden Fründ hebbt, dee jüm helpen warrt, se wedder warm to måken. Düsse gode Fründ is dat Füer. Ji Dannenkinner hebbt, as't schient, noch nix vun Füer höört. Sünnerbor. Denn grååd jue Familie is dat doch, dee sik so dull üm dat Füer verdeent mååkt hett.
Hebbt ji nich männichmål sehn, wordennig ole Fruuns ut dat Dörp vun ünnen ropkåmen sünd un sik in't Dannenholt de drögen, affullenen Äst un Sprock vun'n Wohldbodden opsammelt hebbt? Oder, as de Kinner de brunen Dannäppel in Säck sammelt un nå Huus drågen hebbt?

Sprock un Dannentappen warrt to'n Füermåken bruukt. Man steekt se in den Åven, un denn noch 'n beten Papier dorto, höllt en brennendet Rietsticken doran, un — holla — flammt dat schöönst Füer op. Allerdings warrt de Sprock un ok de Dannentappen gau rünnerbrennen un nich richtig warm måken. Åvers denn kümmt de Hööftsååk: Nu leggt man gau 'n dicket Stück Dannenholt dorop, denn noch een un noch een. Un dat gifft, wenn't dörchbrennt is, dee wundervulle Warms, bi dee een dat so behååglich un kommodig warrt.
Dee Warmde, dee Minschen un Deerter vun de Küll buten in de Stuuv locken deit. Dee Warmde, dee natte Strümp un Kleder drööcht, dee dorför sorgen deit, dat ok de Kaffee in'n Åven nich koolt warrt un dat de Brååtappeln schöön bruun warrt un rüken doot. Dee Warmde, dee klamme Hannen un Fööt wedder beleeven doot un dee dat Eten to'n Kåken bringt.
Ik segg ju, ji lütten Dannenkinner: Nix Herrlicheret gifft't op de Welt as so en kommodige, warme Stuuv, as so en gode, warme Åvenplatz. Vun all de Verdeensten, dee jue Familie Dannenboom sik üm dat Woll vun de Minschheit verdeent mååkt hett, is dat Verdeenst üm Füer un Warmde seker nich dat lüttst!"

De Dannenkinner harrn åtenlos tohöört. Dat weer ja'n ganz grootordige Reed, dee Harras heel. Ok de Dannenmuhme sweeg verwunnert. Egentlich harr se Harras sowat gor nich totruet.
"Na kloor", sä Harras noch, "en Vergnögen warrt't för dat Dannenholt nich sien, sik vun de Flammen verbrennen to låten. Un dat Gnistern un Knacken, wat man dorbi höört, warrt nich heten: Wat goot dat deit!
Åvers is dat nich groot un schöön, sien egen Leven hentogeven, üm för anner Warmde un Leven intoåten?
Ik glööv, de Dannenholtstücken in'n Åven, wenn se so still rootglöhend dorliggen doot, denkt woll evenso. Denn ik heff all öftmåls in'n Wohld dat Holt vun de Dannen- un Föhrenbööm in de Åvendsünn schöön rootgollen lüchten sehn.
Åvers de Holtstücken in'n Åven sünd glöhnig vun binnen herut un lüchten noch hunnertmål schöner un herrlicher!"
Denn sweeg Harras.

Ok de Dannenkinner swegen. De Dannenmuhme åvers dacht sik: Kiek een den Harras an! Dee versteiht dat. Un luut sä se: "Ja, mien leve lütte Dannen, ji köönt bannig stolt op jue Familie sien! Dat is verwunnerlich, wo veel Vördele wi de Minschheit bringen. In'n Sommer Köhlung — in'n Winter Warmde. Nu, ji seggt ja jümmers noch nix?"

"Lååt se man, Fru Dannenmuhme", meen Harras, "dat is ganz goot, wenn se 'n lütte Wiel över de Sååk nådenken köönt. Wuff! Wuff, ik gåh nu nå Huus."


22.11.2020


na baven