Modder
Sünn ehr Kinner: Märken vun Sophie Reinheimer, överdragen vun Klaus-Dieter Tüxen Op dat Holt harr de Harvst, as op 'n groten Lådendisch, sien schöönsten, bunten Billerböker utbreedt. De Sünn lach an'n blauen Himmel und dordörch segen se noch bunter un lustiger ut. De Harvst måålt Billerböker Sünnerbore Billerböker weern dat! Egentlich blots friee, enkelte Bläder. Dorop harr de Harvst vele bunte Placken måålt un de Kinner schullen nu råden, wat dat för welke sünd. Billerböker wer köfft Billerböker?", reep
de Harvst achter sien'n Lådendisch hervör. "Kost ok
keen'n Penning! Blots 'n beten Swienplietsch un Bekiekmilust." "Kost keen'n Penning?", repen se, "dat is ja billig! So billig kriegt man hüüttodåågs all lang nix mehr!" Un se lepen gau nå'n Holtrand hen, leten sik 'n poor bunte Bläder dålsmieten, setten sik op en Bank un bewunnert se. "Ha!", lach de lütt Heiner un wiest op 'n brunen Placken, "ik weet, wat de Harvst hier målen wull: Kantüffeln! Brune Kantüffeln! Dee warrt in'n Harvst ut de Eer nåhmen un denn gifft't Kantüffelfüer, dorin warrt se denn bråådt. Mm!" De Kinner möken grote Ogen. Gesche åvers seggt: "Op mien Blatt is ok 'n brune Placken. Dat sünd åvers Nööt! Nööt weet ji, dee de Niklås bringt. Un hier sünd Dannentappen, brune Dannentappen, dormit mååkt Modder dat Füer an. Oh, un hier heff ik Eckern un Hasselnööt, dormit dat Katteker sien Spieskåmer vull packen kann un to'n Winter wat to freten hett." Un wat Gesche nich all'ns wies worr! Mit blanke Ogen, noch veel ieveriger
as vörher, keek jedet Kind nu wedder op sien egen Billerbookblatt. Stine schien dat nich recht to weten, wat "Nådelbööm"
sünd. Åvers dor sprung Gesche ok all vun de Bank hooch
un stell sik vör Stine hen. "Du lütt Dummerchen!",
lach se un schüddel de Lütt so'n beten, "dat weetst
du nich? Dat sünd doch dee Bööm, wovun de Engels sik
de Nådeln håålt, wenn se vör Wiehnachten de
Poppenkleder neihen." "Ooh, dor is en ganz düüsterlila Smeerkrååm",
brummelt Fritz, de Schostersöhn. (Hee harr schient's mehr Bekiekmilust
as Swienplietsch). "Un ik heff rode Punkten, luter lütte, rode Punkten",
sä een vun de Kinner. All denkt se nå. "Viellicht schall de rode Placken ok de rode Åvenfüergloot
sien, dee åvends jümmers so kommodig in de Stuuv schient",
sä Franz. Mitteens sprung Gesche mit 'n poor grote Sätz den Anbarg dål, as harr se dor wat utmååkt. "Haah, wat seggt ji nu?", reep se vun wieden. Denn keem se wedder rop un heel een heel gollenet, zackiget Blatt hooch. All de Kinnner lepen hen, ümdrängelt se. Ja, wat hett de gode Herr Harvst op dütt Blatt måålt? "Dat is een Steern", sä endlich Gesche, "dee
Steerns glemert in'n Harvst un Winter sünnerlich schöön." Åvers de lüttje Trude, de nüüdliche, lüttje
Trude, dee in ehrn blauen Kapuzenmantel as 'n richtige Butzemännchen
dorstünn un bit nu noch keen Woort seggt harr, ehr weer dat Woort
"Lichten" woll in de Ohren steken bleven. Miteens fangt
se an to hüppen un de Arms as twee Flögels utbretend
quiekt se mit ehr fiene Stimm glückstråhlend: "Christkind!"
"Ja, ja, lüttje Trude, du hest recht!", sä Gesche un nähm de Lütt op'n Arm. "Dat is de gollene Schien vun de Wiehnachtslichten und dat gollene Kleed vun't Christkind." De Kinner sünd denn all nå Huus lopen un hebbt ehr wunnerboren Rådelsböker seehrs Modders wiest. Dee hebbt viellicht Ogen mååkt! Un as denn de Harvst "restlos utverköfft" harr un'n griesen Nevelvörhang vör sien'n Låden trock, dor möök dat, wat de Kinner op sien Bläder sehn harrn, ehr Dååg noch bunter un froh! Möögt ji, leve Kinner, wenn't wedder mål Harvst is, nich ok so feine Billerböker ut't Holt hålen? 24.10.2020
|