Modder Sünn ehr Kinner:
De dree Sebbers

Märken vun Sophie Reinheimer, överdragen vun Klaus-Dieter Tüxen

De dree Sebbers

Op den Wohldbodden liggen rode Kroonsberen (Preißelbeeren, seggt de Hoochdüütschen) un blaue Bickberen (de heet ok Heidelbeeren). Dee sünd vun de Strüker affullen. Nu fangt se an to spelen. Swupp, swupp! De Bäll flegen. De Sebber lopen un dullen.

"Hebbt ji nix Beteret to doon?", fråågt een Pissmier (Ameise). Se sleept grååd een Dannennådel, dee bruukt se to Huus.
Nu kümmt een grote Sebber ieligst anlopen.
"Willst du mitspelen?", fråågt de dree Sebbers.
"Spelen? Wat denkt ji denn! Söven Sebbers sünd wedder storven. Dee mutt ik doch all begråven!" Un weg is he.
"Ooh, dat weer ja de Kuhlengråver!", seggt de Goldsmitt. "Lååt uns wiederspelen un fröhlich sien!"

Een lütte Wiel noch flegen de Bäll. Åvers denn wullen se lever danzen. "Fichtensebber, du kannst ja Musik måken. Speel mål wat!", sän de anneren.
Dor speelt de Dannensebber sien schöönste Musik op. De twee annern danzen, bit jüm swinnelig worr. Mit veel Lachen purzelt se op den Wohldweg.
"Autsch, mien Nees!", röppt de Timmermann. Dor hett he sik an een'n Steen stött.
"Heile, heile!", mååkt de Goldsmitt un puust dorop. Un glieks dä de Nees ok all nich mehr weh.

Middewiel is dat Åvend worrn. Flink kümmt de Lüchtsebber anflågen. "Goldsmitt, de Mariensebber lett anfrågen, of de Truringe fardig sünd. Morgen will he heiråten."
"Oh je, de Ringen heff ik ja ganz vergeten!", röppt verfeert de Goldsmitt un löppt ielig dorvun.

Nu fråågt de Lüchtsebber:
"Timmermann, de Mariensebber lett di frågen, of du sien Huus fardig buet hest? Morgen will he heiråden."
"Oh je, dat Huus heff ik ja ganz vergeten! Dor mutt ik mi åvers ranhollen!", röppt de Timmermann bestört un löppt dorvun.
Nu fråågt de Lüchtsebber: "Dannensebber, de Mariensebber lett di frågen, wat du de Muuskanten all bestellt hest för de Hochtietsmusik? Morgen will he heiråden!"
"Oh je, de Hochtietsmuuskanten heff ik ja ganz vergeten!", röppt de Dannensebber verfeert un löppt dorvun.

"Dat is mi een schöne Sellschop", denkt de Lüchtsebber, "vergitt över ehr Vergnögen de Arbeit. Åvers ehr Verspreken mööt se hollen, unbedingt. Un wenn se de ganze Nacht dörch schåpen mööt! De Mariensebber mutt morgen sien Huus, sien Ringe un sien Hochtietsmusik hebben."

Foorts röppt he noch twee annere Lüchtsebber. De een mutt den Timmermann lüchten, dormit he dat Huus in de Nacht buen kann. Hee buet un buet, de Ogen wüllt em tofallen vör luter Mödigkeit.
"Jümmers vöran!", röppt de Lüchtsebber, "du hest den Mariensebber för morgen een Huus verspråken. Sien Verspreken mutt een hollen. So, nu gau an de Arbeit!"
De möde Timmermann ritt de Ogen op un böhrt de Sååg an. Dat ganze Dack hett he noch to måken! Åvers annern Morgen stünn dat Huus fardig dor.

Den Goldsmitt lüchtet ok een Sebber. Kuum kunn he noch den Håmer swingen, so mööd is de Smitt. Åvers de Lüchtsebber röppt: "Jümmers vöran! Du hest den Mariensebber för morgen twee gollene Ringe verspråken. Sien Verspreken mutt man inhollen. Gau an de Arbeit!"
Der möde Goldsmitt nimmt den Håmer. Eerst een'n gollenen Ring hett he fardig. Wordennig schall he dat twete noch fardig kriegen?
Åvers pünktlich mit den eersten Sünnenstråhl kriegt de Mariensebber sien beiden Truringe anlevert.

Un de Dannensebber? Ei, dee mutt all de Dannenbööm in'n Omkrink afsöken nå Muuskanten! Sien Been sünd all ganz låhm un doot em weh. Verslåpen wackelt he hen un her. Nu sett he sik op een'n Dannentwieg.
"Was fallt di in?", fråågt de Lüchtsebber, dee em all op den ganzen Weg lüchtet hett. "Du hest den Mariensebber för morgen twölf Muuskanten verspråken. Sien Verspreken mutt een hollen. Tööv, ik warr di Been måken!" Un denn piekst he em mit een Dannennådel in't Been.
"Autsch", schriegt he un rappelt sik hooch. Acht Muuskanten hett he eerst tosåmen! Wor schall he de veer anneren noch herkriegen?

Åvers annern Morgen ståht de twölf Hochtietsmuuskanten in seehrs gröne Röck vör Mariensebbers Huus. Also kann de Hochtiet nu doch glieks losgåhn. Dee worr ok bannig lustig. All de Sebbers in't ganze Holt weern dorbi, blots de Timmermann, de Goldsmitt un de Dannensebber nich. Dee weern so mööd, dat se sik eerst eenmål gründlich utslåpen mööt.