Modder
Sünn ehr Kinner: Märken vun Sophie Reinheimer, överdragen vun Klaus-Dieter Tüxen Buten weer narms mehr een Bloom to sehn, de Betten in'n Goorn weern mit Dannentwiegen todeckt, de Rosenstöck harrn een warme Strohkapuuz övern Kopp kregen. Ok de Blomenstöck vör't Finster weern slapp worrn und man harr se wegnåhmen un to'n Utrohen in denn Keller stellt ... De Iesblomen "Schååd", seggt dat Sofa, dat so recht behaaglich achter denn groten Etendisch in de Stuuv stünn un liek op dat Finster kieken kunn. "Dat weer so schöön, wenn de Blomen uns vertellt hebbt, wat dor buten op de Strååt vör sik güng." Dat anner Möbelmang dacht evenso. De Disch meen twoors, nu fangt
de kommodigste Tiet för de Stuuv eerst an! In'n Sommer lepen
de Minschen all weg rut in'n Goorn, in't Holt un Feld. In'n
Winter åvers bleven se fein in de Stuuv tosåmen, vertellt
sik wat oder leest sik wat vör. Un so höört se, de
Möbel, in de Wintertiet doch wat mehr as vun de Blomen, dat weer
richtig. Un schöner hett de Stuuv mit Blomen ok utsehn, dat weer
op alle Fäll seker. De annern Möbel wåken dorvun op und wat seht se? Dat ganze Finster weer vun båven bit nerrn mit sneewitte, blenkern Blomen un Bläder un Stöhlen bedeckt. "Wat is dat blots?", froog liesen dat Sofa. Dat weer heel
benaut vun de witte Glitterherrlichkeit. "Is de Glåser
viellicht hüüt Nacht dor west un hett heemlich annere Schieven
insett?" Bi dat Woort Zucker möök sik de lüttje, swarte Fleeg, dee ok in de gode Stuuv wåhnen dä, gau op den Weg. Heel dåålslåån keem se torüch flågen. "Nee, dat is gor keen Zucker", sä se, "dat smeckt
ok nich een beten sööt! Åvers, so ruug is dat as Zucker,
dat is wohr." Workeen åvers hett düsse sünnerboren, sneewitte Blomen so in alle Herrgottsfröh an't Finster tövert? De Möbel harrn dat to geern wüsst. Man, dat Finster, dat eenzige, wat doröver harr Utkunft geven kunnt, dat bleev heel stuurköpsch un stumm. Man wüsst nich, weer't dat vör luter Füer un Flamm, oder harr een dat mit de witten Blomen vertövert? Miteens åvers klung vun de Strååt her een Leed:
"Dat weer de Noordwind", sä de Åven, "ik
kenn em an sien Stimm." De Möbel in de Stuuv bleven stumm.
Also Iesblomen weern dat? Un de Winter harr se mitbröcht?
Nakloor, blots de Winter kunn witte Blomen schenken, dee witt as de
Snee sünd. Dat weer doch schöön vun em, dat he dee
so heemlich an't Finster tekent hett. Hee wull förwiss wiesen,
dat ok hee schöne Blomen hett un nich blots de Sommer. "Åvers se nickt uns nich so to as de Sommerblomen",
meen dat Sofa. Nu keem ok noch een Sünnenstråhl an't Finster. Un miteens verwannel sik dat Sülver op eenmål in Gold. Dat blenkert un glittert un funkelt un lüücht man so. Also, dat is gor nich to beschrieven, wor schöön dat weer. Dat weer, as in een Märken, een wunnerboret Wintermärken. Dat weer een Blomengrööt ut een frerende Welt ut de Ieswelt. "Tick-tack,
tick-tack, tick-tack", möök de grote Klock an de Wand.
Ehr weer de Still in de Stuuv 'n beten unkommodig, see weer jümmers
mehr för Leven un Bewegen. Ok dat Schapp dä noch eenmål
'n lütten Knacks: "Wenn wi doch blots wat doon köönt,
dat de witten Blomen sik ok mål bewegen dän." Grååd,
as wenn de Åven ehr ropen harr, keem in düssen Ogenblick
Lina in de Stuuv. Se harr Papier un Holt in de Hand, dormit möök
se, as he sik dat wünscht harr, een Füer an. Dat Möbelmang keek sik verfeert an. Jümmers mehr vun de
herrlichen, witten Blomen verswunnen! Jümmers mehr dor
keken all wedder de olen, dörchsichtigen Glasschieven rut. Dat
weer as een Töver: Heel suutje, man wüsst gor nich wodennig,
verswunnen se. Nix bleev vun jüm över as een poor klore
Wåterdrüppens, un dee bewegten sik. Sachten, as Trånen,
glieden se an de Finsterschieven langdåål! Åvers dor klung buten op de Strååt all wedder een
bekannte Stimm. De Noordwind keem dörch dat Åvenrohr in
den Åven rin. Huuh, wat he fleuten un hi-hi-hi, wat lachen
dä! De arme Åven stünn in sien Eck, he glöh vör
Schååm. Nu harr he de schönen, witten Blomen twei
mååkt, denn Finstersmuck, över denn sik de ganze
Stuuv freut hett. Wat dä em dat leed! 16.2.2020 |