Modder Sünn ehr Kinner:
Dat wiehnachtet bi de Dannenkinner

Märken vun Sophie Reinheimer, överdragen vun Klaus-Dieter Tüxen


Hebbt ji all mål wat vun'n Dåågbook höört? Dat is wat bannig Feinet! Dor schrifft man rin, wat man dagsöver soo beleevt hett. Denn vergitt man dat nich un ok anner Lüüd könnt dat eens Dåågs mål nålesen ...

Dat wiehnachtet bi de Dannenkinner

Wenn de Dannenbööm båven an'n Wohldrand verståhn harrn to lesen un to schrieven, wenn se Fedder, Dinte un Papier hatt harrn, denn harrn se wiss ok geern 'n Dåågbook schreven.

"Wat meent ji, lüttje Dannenkinner", froog de Sünnenstråhl nülich, as he jüm besöken dä, "schall ik för ju 'n Dåågbook schrieven?"
"Ooh, fein!", repen dee glieks.
"Goot, so will ik foorts dormit anfangen."

Dannenwohlds Kinnerstuuv! 7. Dezember: Hüüt hebbt wi in un'se Wåhnung Besöök kregen. De Muhme seggt, de heet Snee. Hee is witt un liggt överall ümher un hett uns schöne, weke Snee-Pelzmantels mitbröcht. De Mantels passt uns bannig goot un se sünd schöön warm. De Muhme seggt, de Snee warrt woll nu 'n poor Dååg bi uns blieven un wi schullen uns keen Placken måken.

8. Dezember: Dat is bannig lustig, siet dat de Snee dor is. All'ns süht miteens witt un heel verännert ut, de Wohld dor dröven, de Landstrååt un dat Dörp. Op de Landstrååt kååmt den ganzen Dag Släärn fohrt. "Klingelingelingeling" möök dat jümmersto, dat is richtig fein. Een Släärn weer sünnerlich schöön, hee weer root bemalt un de Peer harrn op seehrs Köpp bunte Hoorsleufen. "Wi all müchen geern mål Släärn fohrn", sään wi to den Snee. "Seggt dat doch den Wiehnachtsmann, dat he ju hålen schall mit sien'n Släärn!"

9. Dezember: Wi hebbt lang op den Wiehnachtsmann töövt, üm em dat so seggen, åvers he keem nich. De Muhme meent, wi schullen froh doröver sien, denn wenn hee uns eenmål håålt hett, denn bringt he uns niemåls wedder her. Körtens weer Frollein Rootkehlchen dor. See hett ornlich schimpt un seggt: "De Snee schall måken, dat he weg kümmt, denn he deckt em dat ganze Futter to." Fru Dannenmeesch keem denn ok noch un se hebbt tosåmen berååtslåågt, wor se Futter finnen kunnen. Worüm sünd woll dat Rootkehlchen un Fru Dannenmeesch nich mit de annern Vågels nå Afrikå reist? De Muhme seggt: "Wohrschienlich gefallt jüm dat in'n Dannenwohld un in seehrs Wåhnung beter."

10. Dezember: Dat heff ik noch gor nich wüsst, dat Dannenbööm ok Hoor kriegen köönt, sogor gollene. Hüüt morgen keem een Rååv in un'se Kinnerstuuv flågen un bröch mi in sien'n Snåvel 'n gollen blenkernden Faden mit. "Dat schenk ik di, dat is 'n Stück Christboomhoor, dat ik in't Dörp funnen heff." De annern weern foorts niedsch op mi un wullen ok geern gollenet Hoor hebben. Ik åvers weer bannig froh mit mien un froog de Muhme, wat wi nu all Christboomhoor kriegen wörrn. De Muhme hett uns denn genau vertellt, wat Christboomhoor sünd un wordennig dat mit de Christbööm egentlich is.

"Jedet Johr to Wiehnachten", sä se, "warrn vele, vele Dusend Dannenbööm ut den Wohld ruthåålt, grote un lütte un sogor welke, dee noch in de Kinnerstuuv ståht. De Dannenbööm warrt denn fein opputzt mit Appeln un Nööt, mit bunte Keden un Kugeln un ok mit Lichten, mit richtige Talliglichten. Nich blots mit dat Licht, wat de Fröhling uns to'n Geschenk opsteken deit. Un denn kriggt so'n Dannenboom noch sülvernet un gollenet langet Hoor un wenn man soo utputzt is, denn is man even een Christboom. Een Christboom", vertellt de Muhme wieder, "steiht to Wiehnachten meist in jedet Huus vun de Minschen. Un nich blots in de Hüser, sonnern ok in de Karken un op de Scheep, dee wiet buten op de Meere ümherfohrt." Ik wull, ik kunn een Christboom op so een Schipp warrn.

15. Dezember: As ik annern Dag wedder in de Kinnerstuuv gåhn un wiederschrieven wull, (schreev nu de Sünnenstråhl,) wat kreeg ik dor to sehen? Twee-dree-veer lüttje Dannenkinner fehlen! Un de annern? Dat kunn ik glieks marken, an Schrieven weer hüüt nich mehr an to denken. De lüttjen Bööm wunken all dörch'nanner, un jedet wull toeerst vertellen, un een wull dat jümmers beter weten as de anner. Dor leet ik jüm rohig all snacken un höör mi dat an un nu will ik ju vertellen, wat passert weer — oder köönt ji dat all råden?

Vele lüttje Dannenbööm, lüttje Dannenkinner, harr man güstern Namiddag ut de Dannen-Kinnerstuuv weghåålt nå den Wiehnachtsmarkt hen. Twee Mannslüüd mit Sååg un Äxt weern dat wesen. Knix — knax — dat güng gau! Ehrdat de lüttje Gesellschaft noch recht begrepen harr, wat los weer, legen de veer lüttjen Dannen all op de Eer, worrn opsammelt un wegdrågen.
Worhen? Fråågt de Vågels! Krüüzsnåvels keken jüst ut dat Nest rut. Rootkehlchen un Dannenmeesch sünd noch 'n Stück wiet mitflågen. Toeerst nå 'n Wågen, op den all vele grote Dannenbööm legen un op dee de veer lüttjen noch mit roppackt worrn; un denn noch 'n Enn wieder, dörch den Dannenwohld nå't Dörp rin. Wieder kunnen se nich flegen, se kehrten üm un wullen de Muhme allns vertellen.

Un wordennig seeg dat intwischen in der Kinnerstuuv ut? De lüttjen Bööm dachten, dat de veer nu Christbööm worrn weern: "Hebbt dee dat goot!" Dor sleek miteens een heel liesen an de Muhme ran, stråkel ehr un sä: "Nich truerig sien. Ik höör mi üm un morgen oder övermorgen warr ik vertellen, wat mit de Veer worrn is." Dat weer de Wind. Glieks möök he sik denn ok op'n Weg in't Dörp nå de lüttjen Dannenbööm hen.

"Nu?", froog de Dannenmuhme bannig gespannt, as he nå'n poor Dååg wedderkeem.
"Bit noch geiht jüm dat goot", sä de Wind, "bannig goot! Se ståht op'n Wienachtsmarkt un köönt sik gor nich noog wunnern över de Pracht un Herrlichkeit üm sik herüm. Minschen un Buden un Lichten, över all dat staunt se. Blangenbi is jüm grååd een Buud mit glänzenden Christboomsmuck opstellt worrn. Keden, Kugeln, Steerns, lüttje Klocken, Lichten un Engels, all'ns weer dor to hebben.
"Dat allns schüllt wi kriegen? Mit dat all schüllt wi smückt warrn?", frogen de lüttjen Dannen glücklich.

"Ja, hebbt se denn gor keen Heimweh?", froog de Muhme meist 'n beten truerig.
"Nee, se sünd, as Kinner nu mal sünd. Denkt Se doch mål doran, Fru Muhme, wat de Lütten dor all an Nieget nu beleven doot!"
"Goot, goot", sä de Muhme, "åvers freut hebbt se sik doch seker, as se jüm Gröten vun uns bröcht hebbt."
"Jaja, wiss, se möken sogor den Vörslag, ik schull för de Swestern un Bröder in 'n Dannenwohld wat mitbringen vun 'n Wiehnachtsmarkt; een Keed, 'n Appel oder 'n Iestappen!"
"Den Iestappen hebbt wi ok hier", repen de Dannenkinner.
"Un See, Fru Muhme, för See schull ik 'n brune Schåål mitbringen, üm Ehr'n Morgendau dorut to drinken."
"De goden Kinner", sä de Muhme, "wenn jüm blots keeneen wat toleed dåån warrt, dor buten in de Frömm."
"Keen Bang! Se ståht fein sittsam neveneenanner. Un de groten Dannen, dee ståht dor achter jüm un warrt all Acht geven."

Dat tröst't de Muhme 'n lütte beten. See bedank sik bi den Wind, dat he so fründlich wesen weer, sik nå ehr Leevsten ümtosehn, un beed em, dat ok wiederhen to doon. — De Wind versprook ehr dat!


15.12.2019


na baven