Modder Sünn ehr Kinner:
De Niklås un sien Esel

Märken vun Sophie Reinheimer, överdragen vun Klaus-Dieter Tüxen

De Niklås un sien grote Esel stappt dörch den dicken, witten Snee. In seehrs Säck steekt allerhand Speeltüch. Poppen, Peer, Bälle un noch vele annere Såken. Dee hebbt de lüttjen Engels in de Säck packt. Appeln un Nööt hebbt se sik ut den Paradiesgoorn håålt, dee liggt wiet buten, meist an't Enn vun de Welt ...

De Niklås un sien Esel

"Esel, nu kaam, trödel nich! Schall ik den Sack ganz alleen slepen?!"

"Nu fehlt uns blots noch de Rood, nich wohr?", sä de Niklås to sien'n Esel.
"I-aa!", sä dee un nickköppt dorto.
"Een Rood mutt doch sien! Unbedingt! För de bösen Kinner, nich wohr?"
"I-aa! I-aa!", röppt de Esel tostimmend.
"Is dat nich truerig, dat't soo veel böse Kinner geven deit?", sä Niklås bedröövt.
"I-aa!", meen ok de Esel liesen un truerig.

"Oh, oh, dat's en laaaange List mit unaardige Kinner! Un ünner de Groten gifft dat noch mehr Öveldeders!"

"Welke wüllt wi denn toeerst bestråfen?", froog de Niklås.
Dor stampt de Esel sien vier Been op de Eer un bleev ståhn. Bleev eenfach ståhn un röhr sik nich vun de Stell, wat jümmers de Niklås ok anstellen much.
"Ach soo, du meenst de Bockigen, de Trutzköpp", sä dor de Niklås, "na goot! Un denn?"
Dor keem de Esel bi un sloog mit dat rechte Achterbeen mächtig ut, dat de Snee ornlich hoochsprütten dä.
"Aha, du meenst, denn sünd de Wilden an de Reeg", sä de Niklås, "ik verståh — un denn?"
Nu güng de Esel sinnig wieder, åvers so in't Vörbigåhn treckt he hier un dor 'n poor Bläder vun de Strüker.
"Du meenst de Naschkatten, ganz richtig! Un workeen kümmt denn?", frogg de Niklås wedder.
Dor spitz de Esel sien lange Ohren, as wenn he wer weet wat beluern wull.
"Meenst du de nieschierigen Kinner? Dee jümmers all'ns hören un weten wüllt, liekers dee dat nix angeiht? Du hest ganz recht, dee verdeent ok 'n Rood."
Middewiel sünd de beiden an den Rand vun't Holt anlangt. Dor steiht de Ginster. De Niklås snitt sik 'n poor Reiser dorvun af un bind dee to'n Rood tosåmen. To Proov sloog he dormit mål op 'n Steen.
"Dee is goot", sä he, "åvers de Dreckfinken, de Fuuljacken un de Lögensnuten dörvt wi nich vergeten; dee kååmt sogor as allereerstet an!"