Modder Sünn ehr Kinner:
Vun reislustige Bläder

Märken vun Sophie Reinheimer, överdragen vun Klaus-Dieter Tüxen

Bilütten worr dat Harvst. De Sommer weer vörbi. Familie Bookfink weer lang ut ehr Wåhnung in dat Huus Böök wegtrocken. See harr sik een gröttere Reissellschop anslåten, dee in't Land ümherreisen dä. Dat leet meist, as wull se den Winter in'n Süden tobringen.

Vun reislustige Bläder

Denn een's Dåågs vertell de Wind de Bökenbläder, hee harr den Bookfink all mit'n Reismütz op'n Kopp andråpen. He leet fein Gröten — un de Bläder schullen em ‚doch mål in Korsika besöken'. Jungedi, dat leten sik 'n poor vun jüm nich twee Mål seggen! "Wi wüllt uns in't Flegen öven", sän se, "de Wind schall uns'e Lehrmeister sien." Un weg weern se.

All to wiet warrt de Bläder woll kuum kåmen sien! Veel wieder as bit to'n Rand vun't Holt hebbt dat seker ok de reislustigsten nich schafft! Fru Böök worr ganz trurig. Se kunn marken, dat't Tiet worr för denn Looffall; de Bökenbläder worrn jümmers bruner.
Man ehr dat se sik vun ehr Modder trennen dän, fungen se an, sik un de anner Bööm noch allerlei Geschichten to vertellen. Vun Sünnenkringels un Sünnenstoff vertellten sik de Bööm. Vun den Marder, dee dat jüngst Bookfinkenkind håålt harr, un vun dat Geschrie, dat dorophen bi Bookfinks to hören weer. Un een Boom vertell dat jümmers den annern wieder, bit dat 't jeedeen in't ganze Holt wüsst.

Denn vertellt se sik ok vun denn Kaddeker, wodennig dee de Äst as Strååt nütten dä un so flink op düsse Stråten vun een Boomhuus nå't annere leep. Un wat't sik inbillen dä op sien'n schönen, rostroden Pelz un sien'n buschigen, langen, dicken Steert, den he oprecht stellen kunn as 'n lütt Boom.

Merrn in dütt Fluustern rin heel een's Dåågs Fru Böök een Afscheedsreed, dat dä se jeedet Johr. "Deit mi leed", sä se to de Bläder, "dat ik ju den Winter över nich beholen kann. Man, wordennig schall ik ju nähren? För mi reckt dat grååd, wat ik in mien Spieskåmern finnen do. Åvers ji wörrn dorvun nich satt warrn! Ji sünd nu mien olen Bläder, mien leven, olen Bläder! Ji hebbt mi tru holpen, mien Vorrååt för den Winter herbi to schaffen. Dee kriegt nu jue lütten Geswister, de niegen, grönen Bläder, dee in't Fröhjohr op de Welt kååmt. Åvers ji hebbt noch een Arbeit vör ju. Ik müch ju beden: Wenn ji vun mi weggåht, denn leggt ju bidde op den Wohldborrn ünner mi, fein all tosåmen, een neven un op dat annere. Un hoolt mi so de lütten, slåpenden Fröhlingsblomen schöön warm. Dat is mien letzt Bidd an ju. Nu leevt woll un hebbt Dank för jue Hölp!"

"Leev woll, leev woll, gode, leve Modder Böök! Wi dankt di ok schöön för all'ns, wat du uns geven hest!", reep dat vun all de Äst un Twiegen in de Runn. Un vele, vele brune Bläder flogen op un dorvun un leggen sik still Modder Böök to Fööt.

Dörch den griesen Nevel hendörch lüchten blots noch de letzten gollenen Bläder. Dor sleep de Wohld sachten in. De gollenen Bläder åvers, dee he as letzt Andenken an sien wåket Leven in sien Drööm mitnähm, dee verwannelt sik in sien Drööm to gollene Steerns. Dee blenkert un lüchten froh, un se repen: "Wees nich bang! Ok de längst Winternacht nimmt eenmål een Enn. Un denn wååkst du wedder op in gollenet Fröhlingslicht!"