Modder Sünn ehr Kinner:
De letzte Wischenbloom

Märken vun Sophie Reinheimer, överdragen vun Klaus-Dieter Tüxen

De Wisch hett in'n Sommer vele Blomenkinner hatt, Vergeetminich, Goosblomen oder Bodderblomen. Nu weern se all weg. In de ganze Welt rut. Oder se weern vertrocken oder slepen. De Wisch dacht all, se harr nu gor keen Kinner mehr, un in de grote, gröne Wischenwåhnung warrt 't de Harvsttiet hendörch still un leer blieven.

De letzte Wischenbloom

Denn åvers wunner sik Fru Wisch, as se een's Morgens wedder 'n ganzen Barg lüttje Blomenkinner in ehrn Schoot harr!

"Ji leven, goden Kinner, wo kååmt ji denn noch her? Ji hebbt woll de Tiet verslåpen? Weet ji denn nich, dat Wischenblomen blots in'n Sommer blöhen doot? Nu hebbt wi all Harvst, un dat is so koolt. Wo krieg ik nu noch de Kledååsch för ju her?"

De lütten, zorten Blomen sään nix. Se reven sik blots de lütten Ogen un keken verwunnert ümher. Wohrschienlich harrn se de Tiet verslåpen!

Glücklicherwies funn sik in dat grote Vörrååtsschapp Fru Wisch noch een grotet Stück vun den Stoff, ut dee dat Wischenschuumkruut in'n Sommer sien lütten Kleder kregen harr. Ut düssen lila-roden Stoff sneed Fru Wisch in alle Iel lütte Kittels — veel Ümstänn kunnen nich mehr mååkt warrn. Wiel dat't nu so veel köller weer as in'n Sommer, snitt se de Kittels gehörig lang, dormit de lüttjen Blomenkinner ornlich dorin steken dään un nich freren schullen. Sie neih se ok nå nerrn to 'n lütte beten enger!

Dor weer denn ja nu de gröne Wischenwåhnung wedder vull vun Kinner. Fru Wisch freu' sik över düsse Nåkömmlinge heel sünnerlich. Se wies de lütten Kinner jedereen, dee vörbi keem. "Sünd dee nich ganz wat Egenoordiges, Fienet, mien lüttjen Harvsttietlosen?", froog se. "Sünd se nich noch schöner as all mien anneren Blomenkinder?"

"Se gefallt di blots so goot, wiel dat se nu dien eenzigen sünd", meen de Modder Sünn, dee mit ehr Sünnenkinner de Harvsttietlosen ornlich to'n Stråhlen bröchen.

An'n Åvend, wenn Fru Wisch in de nattkohle Luft üm de zorten, lüttjen Blöten försorglich een'n Nevelsleier ümslingen dä, denn seeg dat binåh so ut, as sweevten op de Wisch lüttje Blomenelfen.
Af un an seeg dat so ut, as weer op de gröne Wisch luter blauet Füer ansteken, geheemnisvulle, stille, lütte Füer, dee de Wischenwåhnung noch eenmål anlüchten, opwarmen un smücken wullen, ehr dat de Winter keem.

Dat weer wohrhaftig ganz wat Besonneres üm düsse letzten, verdröömten Wischenblomenkinner. Nakloor — sünst weern se ok nich op eenmål so uter de Tiet in'n Harvst op de Welt kåmen!