Modder
Sünn ehr Kinner: Märken vun Sophie Reinheimer, överdragen vun Klaus-Dieter Tüxen Ik heff ju all mål vertellt vun denn Sünnenstråhl, dee sik 'n Fru söken dä op de Eer, dor åvers keen funnen un am Enn de lüttje, witte Åvendwulk heiråådt hett. Un ik segg ju, dat sien Bröder dat bannig goot funnen un sik gau ok so'n fiene lüttje Wulkenbruut söcht hebbt, so dat lååt åvends jümmers 'n ganzet Versammeln an'n Heven to seh'n weer; de reinste Familienfier! De Pååt Sünnenstråhl Dor worr lacht un snötert, dor harr man sik leev
un man üüzt sik. Åvers dorför harr de schöne, gollene Sünnenstråhl blots 'n Grienen över un sä jümmers ganz geheemnisvull: "Ach wat, ik heff keen Tiet för Heiråtsgedanken."
Nu köönt ji ju woll denken, wordennig se sik
dor båven an'n Heven all de Köpp terbroken, wat denn de
Sünnenstråhl dor ünner woll för wichtige Geschäfte
to erledigen hett. Hee åvers verrååt nix. An'n schönen Fröhlingsmorgen, as de Sünnenstråhl
jüst mål so recht kommodig dörch de frischgröne
Welt, dörch all de Blomen- un Blötenherrlichkeit stromert
weer, dor höör he miteens sien'n Nåmen ropen. Dor bedankt sik Fru Pfirsichblööt veelmåls un böör 'n lüttjen Zippel vun dat rosarode Dook op, wormit se dat lüttje Kind op ehr'n Schoot todeckt harr. Veel weer ja nich vun em to seh'n, 'n winzig lüttje, gröne Punkt blots, åvers Fru Pfirsichblööt smuustergrien soo glücklich vör sik hen, wat de Pååt denn ok bannig nüüdlich funn. "Un wann schall de Dööp denn sien?",
froog de Sünnenstråhl. Ja, de Herr Paster Morgentau, dee töövt all
vull Ungedüür. Man kann sik denken, dat bi soo veel Arbeit de Dööpakt sülven wat ieliger vör sik güng. Ehrdat man sik verseeg, weer de Fierlichkeit ok all vörbi un de Paster Morgentau all wedder ünnerwegens. Op de Pfirsichblööt åvers glänz 'n grote, klore Wåterdrüppen. Wat dat nu noch vun't Dööpwåter weer, oder een lüttje Tråån ut dat Oog vun de Pfirsichblööt? Workeen kann't all weten! De niege Pååt åvers gråleer nu, geev sien lüttjet Påtenkind 'n Söten un drunk denn noch 'n lüttet Glas frischen Dau-Schampanjer. "Mmm, aah!", möök he jüst. Summ-summ,
dor keem't miteens anzirrst. Wat wull de Sünnenstråhl dor måken? Nee seggen? Dat güng doch nich. Also drunk he gau sien Glas ut un güng in dat Nåverhuus. Hier weer dat desülvige Geschicht. De Paster keem un döfft, de Pfirsichblötenöllern leggt denn Påten Sünnenstråhl seehrs lüttjet Kind warm an't Hart, denn worr gråleert un snabuleert. Åvers kiek dor, jüst, as man denn Påten to'n tweten Mål dat Glas vull goot, summ-summ keem't vun de anner Siet anzirrst. "Schöne Gröten vun de Fru Aprikosenblööt ..." De Sünnenstråhl möök een soo entsetztet
Gesicht, dat de lüttje Imm nich mehr wågen much, wieder
to snacken. 'n Ogenblick öberlegg he, wat he nu nich an'n besten
eenfach utneih'n wöör. As he åvers dat bedröövte
Immengesicht seeg, dor sä em doch sien warmet Hart: "Na,
nu segg all ja. Hest du twee Påtenkinner, kannst du ok dree
hebben." Meent ji viellicht, dat drüdde Påtenkind weer åvers nu dat letzt' wesen? Dor sünd ji åvers schöön in'n Irrtum! Weet ji, wor öft de Sünnenstråhl an düssen Fröhlingsdag noch bi'n lüttjet Blötenbaby as Pååt stünn? Nu rååt mål. Hunnert, un denn nochmål, un denn nochmål Hunnert ... Entsetzlich, nich wohr? Ja, toeerst funn dat de Sünnenstråhl ja sülven ok entsetzlich. Åvers, markwürdig noog: Je mehr vun de lüttjen Blötenbabys de Sünnenstråhl denn an't Hart leggt kreeg, desto grötter, so meen he, desto grötter worr sien Hart. Bi jedet Påtenkind worr dat 'n beten grötter, as't schien. Un am Enn tell he all gor nich mehr un weer keen beten mehr entsetzt. Hee iel vun een'n Blötenboom nå'n annern, nå de Aprikosen-, Pfirsich-, Plummenblöten, holp döpen, gråleer, geev de Modders in seehrs blötenwitten un fienrosa, frischen Festdagskleder mit seehrs Babys 'n Söten un drunk Dauwien oder parlenden Schampanjer.
Uiii ..., as he an denn Åvend nå Huus keem, dor brumm em åvers sien Dööts! Poor hunnert Påtenkinner, poor hunnert Glöös Dau-Schampanjer, ooh ooh ooh ... Gau rin in't witte Wulkenbett un denn slåpen, nix as slåpen! Dat weer åvers doch 'n reinet Glück, dat
de Blötenöllern all de Sorg för seehrs lüttjen
Kinner den Sünnenstråhl övergeven harrn. Denn as he
annern Dag wedder op de Eer keem, in dat Dåål, in dat
't lüttje Blötenvolk wåhnen dä, denkt ju: Dor
weer'n vele, vele vun de Blötenöllern all storven. Op de
Eer legen all de Festdagskleder, total zerknittert, schietig un tweireten.
De lüttjen Babys åvers weer'n ganz alleen. Annere Blöten
seten twoors noch op de Twiegen, åvers dee weer'n all ganz welk
un matt un kunnen nu mit heel swacke Stimm noch eenmål ropen:
"Vergitt uns'e lüttjen Kinner
nich." Åvers lang Tiet to'n Trurigsien harr he nich, denn nu fung ja sien Arbeit an. Vör all'n müsst he nu de armen, lüttjen, verlåten Babys mål recht schöön warmhool'n, as dat vörher ehr Modder dåån hett. Soo fiene, lüttje Körper, denkt doch, wor licht se harrn sünst verfreren kunnt! Denn hett he güstern seh'n, wordennig de Lütten ok gelegentlich weegt worrn sünd, wohrschienlich, üm to slåpen. Ja, workeen schull he dorför nu anstellen? Hee sülvst kunn dat doch wohrhaftig nich ok noch all'ns doon. Dor keem em de Wind op denn Weg in de Mööt:
"Hee, Gevatter!", reep de Sünnenstråhl em an,
"wörrn See dat nich övernehmen, mien lüttjen Påtenkinner
in denn Slååp to wegen?"
Un 's Åvends, as de Sünnenstråhl wedder
an't Huus keem, möök he sik op de Söök nå
de Bååd- un nå de Kinnerfruuns. Jeedeen Dag, wenn de Sünnenstråhl nu wedder
op de Eer keem, denn seeg he nå, wat sien Angestellten, de Wulkenkinnerfruuns
un de Wind, seehrs Sååk ok goot möken. Wehe, een
harr dat nich dåån! Wenn se de Lütten to ruuch anpackt
oder wenn gor de Kinnerfruuns dat Båden oder dat Todrinkengeven
vergeten harrn, sodat 'n poor vun de lüttjen Wesen verdörst't
weern. As de Pfirsich-, de Plummen- un de Aprikosenbabys denn
'n ganz lütte beten grötter worrn un all 'n beten Ünnerhollung
hebben müssten, dor sorg de gode Pååt ok dorför.
Hee bestell 'n poor Muskanten un Vågelsängers. Dee sett
sik neven de Lütten un sungen jüm schöne Leder vör;
fidele Leder un wenn se slåpen schullen, een Slummerleed to'n
Indruseln.
Nu keem de Tiet, dat ok de Kassberen- un denn de Beern- un denn de Appelbööm anfungen to blöhen. Hunnerte un nochmåls Hunnerte vun witte un rosa Blöten möken dor nu wedder Hochtiet, un Hunnerte un nochmåls Hunnerte vun lüttjen Babys kemen wedder op de Welt. Un, wat glöövt ji? Vun all de
lüttjen Babys worr nu de Sünnenstråhl ok wedder Pååt.
Denn as de Kassbeer- un de Beern- un de Appelblötenöllern
vun den goden Påten hören dän, dor wullen se em sülvstverständlich
ok för seehrs Lüttjet hebben. "Wordennig krieg ik se blots all satt, un dat se all ornlich kleedt gåht, un dat ut all ok wat Plietschet warrt? Ohjee! Ohjee!" Een Glück weer't blots, dat in de Boomwåhnungs middewiel ok noch annere Lüüd introcken sünd. Gröönwårenhöker weern dat tomeist, gröne Bläder meen ik. Dee versproken, op de lüttjen Ååvtkinner mit optopassen un ok mit för seehrs lievlichet Wohl to sorgen. "Schöön, schöön. Ik bedank mi dusend Mål, miene Herrschaften", sä de Sünnenstråhl. So veel Lüüd nu åvers ok holpen, för den Påten Sünnenstråhl bleev liekers de meiste Arbeit nå. Dor hungen se nu all, de lüttjen Frücht, un weern noch grasgröön un suur ungeneetbar. Un, mit 'n Süffzen woor de Herr Pååt dat gewohr, se harrn doch all mit'nanner recht, recht harte Köpp! Dor weer dat nu an em, de unriepen Frücht in riepe, wohlformte un söte to verwanneln.
Dat weer gor nich so licht to. Männichmål
verloor he de Gedüür un: "Kropptüch, Dickköpp,
gröne Jungs!", schimp he, wenn so een Pfirsich- oder Appelbengel
gor keen Resong annehmen wull. Wieldat de Kassberen nu åvers riep weern, heel
de Pååt dat för an de Tiet, se op ehr tokåmen
Levensprofeschoon vörtobereiten un jüm noch 'n poor gode
Lehren mit op den Weg to geven. "Markwürdig, worveel Tweschen un Drillings doch in de Familie Kassbeer sünd", dacht de Sünnenstråhl. Åvers hee weer liekers heel stolt op sien söten Påtendeerns, as se denn all so bi'nanner in de Körv legen. "Unkel, goldige Unkel, worüm büst du
denn op eenmål so gau achter een Wulk verswunnen, güstern,
as de Kassberen wegdrågen worrn?", froog denn annern Dag
'n lüttje Aprikoos. Ja, åvers hee harr all wedder nich lang Tiet to'n Trurigsien, de gode Pååt. Denn, as he sik sien Påtenkinner so ankieken dä, dor harr he dat Geföhl, dat doch männichwat noch nich soo weer, as't sien schull. Vele segen noch bannig bleek ut, annere weern in't Wassen torüch bleven, enkelte dorvun sogor ganz verkröpelt. Dor heet dat: Wiederplegen, sorgen un sik bemöhen. Ok dat een oder anner Malöör passeert, as 't sik bi so'n grote Kinnerschoor ja gor nich vermeiden lett. Veel vun de Ååvtkinner fullen, liekers de Pååt, de Kinnerfruuns un de Blattlüüd Opsicht föhren dän, pardautz, vun'n Boom dåål. Oohweh, dor geev dat Löcker, Ratscher, Dellen un böse brune Placken. Un männicheen vun de armen Frücht bröch dat Dåålfallen sogor denn Doot.
Ok Krankheit slieker sik hier un dor mit in. De bösen Wörm kemen un setten männicheen vun de Kinner dermåten to, dat't sien Leevdag rein to nix mehr to bruken weer. Annere vun de Frücht kunnen ok woll dat vele Båden nich so recht verdregen un worrn dorvun slapp und krank. Dat weern luter Sorgen för den Påtenunkel. Åvers na ja, in'n Groten un Ganzen kunn he doch tofreden sien. Öftmåls, wenn Lüüd dörch dat Dåål un dörch de Goorns güngen, höör he jüm seggen: "Dütt Johr gifft't 'n godet Ååvtjohr. Kiek blots, wor vull de Bööm all hangen doot, un wor groot un schöön de Frücht sünd." Denn freut sik de Pååt Sünnenstråhl
un mit niegen Swung güng he wedder an de Arbeit. Sien Påtenkinner
schullen nich blots schöön utseh'n, nee, goot schullen se
ok vun binnen sien, dat weer em de Hauptsååk. Un üm
dütt to erreichen, kunn he nix anneres doon as se jümmers,
jümmers wedder blots vun't Niege mit Leevde un mit Wärmde
to beschienen.
Un ok de Beernfrolleins mit de mehr oder weniger slanken
Taljen kemen an de Reeg (heel "madamig" seeht 'n poor dorvun
schon ut, dacht de Pååt), un ganz toletzt de Plummen un
de Appeln. See wöörn seker denn Herrn Påten bannig dankbor sien. Åvers wieldat se dat nich mehr köönt ; weet ji wat? Wenn ji mål 'n Appel oder 'n Beer oder 'n Kassbeer eten doot, dee recht goot smecken deit, denn seggt ji doch denn Påten Sünnenstråhl mål 'n recht hartlichet "Danke schöön". Dat warrt em freuen un hee hett't doch ok verdeent! |
16.12.2018 |