De Landstrååt, Deel 2:
De Landstrååt över't Johr

Märken vun Sophie Reinheimer, överdragen vun Klaus-Dieter Tüxen

Nu weer de Sommerstiet vörbi. De Harvst harr all de grönen Bläder vun de Bööm buntmålt, wiel em dat beter gefull. Enkelte hett he ok ganz mit Goldfarv övertrocken, un an annere harr he füerrode Troddeln bunnen. Heel schmuck seeg dat ut!

De Harvstwind åvers brook ok vele Bläder af un verstreu se op de Landstrååt.
"Wat schall ik dormit anfangen?", froog dee, "nu bruuk ik keen Köhlung mehr, dat is nu koolt noog!"

Ja, dat weer koolt noog. Dat funnen ok de Vågellüüd, dee op de Bööm wåhnern. Un se trocken ut, üm sik warmere Wåhnungen in warmere Länner to söken.
Wedder müsst Fru "Andra", as de Landstrååt nömt worr, an ehr Base in de Stadt denken. Wat dor woll ok nu so veel Wåhnungen lerrig stünnen? Wat se ok so schöne, bunte Bläder schenkt kreeg? Un wat 't dor ok so herrlich nå fuchtige Eer un nå Kantüffelfüer rüken dä?

Meist jeden Morgen weer nu en duftige, witte Nevelvörhang vör Wohld un Wisch trocken. Un worr de Vörhang hoochtrocken, denn geev't Regen. Full åvers de Nevel, denn kunn Fru "Andra" düütlich sehn, wodennig de Wisch neven ehr sik heemlich en poor swackblaue, lütte Flammen ansteken harr; wohrschienlich, üm sik to warmen!

To de bunten Bläder ünnen harrn sik nu ok hier un dor de een Kantüffel, een Dick- oder Runkelrööv togesellt. Dee weern woll vun den Wågen fullen, op den man see un seehrs Swestern vun't Feld rinfohrt harr. Ja, un denn fohrt dor Wågens mit swore Mehlsäck över de Landstrååt hen un ok swarte Köhlenwågens. Ok Koren, mit dürret Holt ut den Wohld bepackt, un Koren mit Grummet-Heu för de Zegen. Fruuns mit Säck vull Dannappeln un Kinner mit Emmers un Körv un swarte Johannsberen.

Fru "Andra" leet dat nu all'ns rohig över sik hengåhn. Nu, wo dat köller weer, möök ehr dat ok nich mehr so veel ut. Se freu sik sogor männichmål över dat bunte Drieven, an'n meisten åvers freu se sik, wenn se in de warme Middagssünn Besöök vun arme, kranke Minschen in Fohrstöhl un vun lüttje Kinner in Sport- un Kinnerwågens kreeg.

Åvers op eenmål bleven düsse Besöken weg. Dat keem en Tiet, in dee de Nevelvörhang nich hooch- un ok nich dååltrocken worr. Den ganzen Dag bleev he hangen un versparr jede Utsicht. Fru Landstrååt weer froh, wenn se an'n Åvend tominnst 'n poor Lichten ut de Finstern vun de lütt Stadt schemern seeg. De groffe Storm harr de Bööm nu ok de letzten Bläder ut de Hannen reten, un all'ns leeg nu koolt un fuchtig in'n Nevel dor.

Mehr Handwarksbursen kemen den Weg dorhertrocken, åvers se slepen nu nich mehr in'n Stråtengråven, dorto weer dat to koolt! "Wenn nu de Winter dütt Johr nich wedder so sporsam is as in letzt Johr!", dacht Fru Andra, "will höpen, dat se mi dütt Johr mit 'n recht dicke, warme, schöne Sneedeek todenken deit."
Nee, de Winter weer nich sposam, ganz un gor nich! He streu de Sneeflocken mit vulle Hannen, streu se acht Dååg lang! He geev de Landstrååt de wünschte Deek, in dee se sik macklich inmummeln dä.

Hee stülp de dürren, kåhlen Astarmen vun de Bööm witte Stulpen över un jeedeen vun de Mielensteens sett he 'n Kapp op. Un wenn denn doch mål en Lock in een vun de smucken Såkens keem, denn schick he glieks dusende Sneeflockens, dee dat foorts wedder utbetern dän.

De sworen Wågens, dee op de weke Sneedeek dorhenfohren dän, kunnen nu keen Larm mehr måken. Man höör se sogor kuum noch! Dat hett se åvers argert. Dorher hebbt se sik denn freut, as de Peer, dee se trocken, lütte Glocken ümhangt worrn. Dat klung bannig lustig!

Noch veel lustiger åvers weer dat Schellengelüüt vun de velen bunt bemålten Sleden, dee vun een'n Oort nå'n annern fohren dän. Dat weer een Klingelie den ganzen Dag, Strååt op, Strååt af: Klingeling — klingeling — klingeling…!

As de Herr Niklåås eens Åvends dorherkeem, harr he alle Möögd, dat em sien Esel nich dorvör schue worr. He heel dat fast an'n Tögel, ok dorför, dat he op de glattfroorne Sneedeek nich utrüsch un henfull. Dat weer en nette Bescheren wesen, nich wohr, wenn de Niklåås-Säck opgåhn un all de schönen, roden Appeln, de Nööt un Peperkoken in den Snee dåålkullert weern! De Råven op de Bööm unkten all: "Rååv! Rååv! Rååv — Af! Af! Af!" Åvers Råven unken ja jümmers!

Eens Dåågs keem vun't Holt her en Wågen röverfohrt, dee weer hooch vull belååd mit gröne Dannenbööm. Dee suusterten geheemnisvull mit'nanner un föhrt mit den Wågen in de lütt Stadt rin.

Un denn keem en Åvend — ooh: Den wull Fru Landstrååt niemåls vergeten!

Ganz båven, ut de lütt Stadt in de Bargen, keem ut dat Holt herut en Sleden. Dee weer so schöön, as Fru Andra bither noch keeneen sehn harr! Över un över himmelblau weer he anstreken. Un nich de Peer trocken em, sonnern Engeln. Statts de Lanteern steken vörn twee gollene Steerns, un de Glocken an düssen Sleden klungen so sülverhell un fien, so rein un schöön as Himmelsmusik.

Wokeen in den Sleden seet, dat kunn Fru Andra leider nich sehn, wiel dat he so hooch vullpackt mit Paketen weer. Blots en'n gollen lüchtenden Schien, dee över den Sleden sweven dä, seeg se — un achtern twee sneewitte Flögelspitzen!

Fru Landstrååt freu sik, dat se düssen wunnerschönen Sleden befördern dorv. As he in de lütt Stadt op'n Barg inbog, warrt se truerig, denn se dacht, nu keem he nich wedder rut. De Glocken vun de Stadt åvers sungen em en'n Willkåmensgrööt, un dee klung schöner as allns, wat se dat Johr hendörch sungen harrn.

To Fru "Andras" gröttst Freud keem de Sleden doch noch wedder rut un suust in dat anner lütt Dörp. Ok dor begröten em de Karkenglocken. Un so suust he vun Oort to Oort, vun Stadt to Stadt, bet nå de grote Stadt ünnen. Un vun båven bet nerrn, vun all de Karktoorns, klungen de Glocken! Wat weer dat blots för een Leed, dat se sungen? Fru Andra luustert anstrengt, üm to verståhn.
Vun Leevde sungen se! Vun Leevde, dee lieden un dulden deit, dee all'ns op sik nimmt un dricht. Vun Leevde, dee Brüchen buet un verbind't; verbind't, wat ut'neen is.

Dor freu sik Fru Landstrååt, dat se en Landstrååt weer un dat se helpen dorv, all'ns op sik nehmen dorv, üm 't to dregen un so op ehr Wies to verbinnen, wat ut'neen leeg.