Dat Huus, Deel 4:
Steiht nu hunnert Johr

Märken vun Sophie Reinheimer, överdragen vun Klaus-Dieter Tüxen

Un nu stünn dat Huus all hunnert Johr.

Hunnert Johr sünd för en'n Minschen bannig, bannig veel! För 'n Huus ok all 'n ganz schönet Öller, åvers doch nich so hooch.

Nakloor, so karnfast vun't Dack bet nå'n Keller as vör hunnert Johren weer't all lang nich mehr! Öft harr de Huusdokter, de Muermann, all kåmen müsst, üm wat uttobetern. Ok annere, Spezialdoktoren! De Discher, de Slosser, de Dackdecker un so wieder. Kalk- un Zementbrie, Steenpillen, Bliesaft, ok Dackpapptabletten harr dat Huus dor to slucken kregen, un eenmål sogor harr 't en swore Operatschoon dörchmåken müsst. In sien Binneret weer en Balken fuul worrn, dee harr rutnåhmen un dorför en annere rinsett warrn müsst. Dat weer gor nich so ohn wesen!

An Rheuma leed 't ok, dat knack öft to'n Bangwarrn in sien Footboorns un Treppen.
"Du warrst noch de Gicht kriegen!", sä en Fru besorgt, "de Huusuul röppt all jede Nacht so unheelvull: Kååm mit! Kååm mit!"
De Wind åvers sä eenmål bannig groff: "Seggen Se mål: Bi See rappelt dat woll in de Böverstuuv? Dor schient mi wat doch nich ganz in Ornen to sien!"
"Ååch, dat sünd blots de Müüs!", sä dat Huus. "Argerlich noog, dat se rinkåmen sün. Åvers de Hunger — dat lett sik verståhn!"

"Naklaar heff ik Hunger! Wat denkt ji denn?!"

Vör dat leegste vun all de Huuskrankheiten, vör den Swamm, bleev dat Huus to'n Glück verschoont. Un överhaupt: So männich wat Godet harr doch de Tiet bröcht! Mehr as een'n niegen Antog hett man dat Huus all schenkt, un den Goorn rieklich Blomensmuck dorto.

De Familie in't Huus harr wesselt; de ole weer ut- un en niege dorför introcken. "Willkåmen!", harr de Deel, höflich as jümmers, ok to de niege Familie seggt. Un ok dat Huus hett as jümmers sien Plicht dåån.

Woveel Hochtieden, woveel Kinddöpen, woveel Geboortsdååg, Wiehnachts- un annere schöne Feste weern nu all in dat Huus fiert worrn! Wo öft hett't all een'n Afscheed nehmen sehn — un woveel Willkåmenskränz harrn all an de Dören hungen!

Hüüt hung wedder een an de Wåhnstuvendöör; de Fru vun't Huus, de Goorn, harr em to'n Begröten nå de Huusfru ropschickt. Söss Wuchen weer se bi ehr Swester in Berlin wesen, un nu weer se mit de Postkutsch wedder nå Huus kåmen.

"Willkåmen! Willkåmen!", repen de Kranz un de Kinner un de Mann. De Huusfru åvers keek sik fröhlich in ehr Huus üm, güng gau mål in all de Stuven un in de Köök, denn sett se sik in de Wåhnstuuv an den Kaffeedisch un sä mit stråhlende Ogen:
"Ååch ja, reisen is ja ganz schöön, åvers Oost un West — Tohuus is best!"

"Du hest dien Sååk goot mååkt!", sä de leve Sünn to dat ole Huus, "ik verlehn di den Stråhlenorden 1. Klass an't gollene Band!"