Dat Huus, Deel 3:
Na fiefuntwintig (25) Johr

Märken vun Sophie Reinheimer, överdragen vun Klaus-Dieter Tüxen

Nu stünn dat Huus all fiefuntwintig Johr lang. Sien'n sülvern Geboortsdag fiert dat togliek mit dat sülvern Hochtietsfest in de Familie. Herrlich weer de lange Tåfel in de Wåhnstuuv smückt, herrlichen Ruuch keem ut de Köök un herrlich weer ok de Reed vun sien Gäst.

Man kunn marken, dat dat Huus op fasten, goden Grund buet weer, sän se. Denn blots gode Såken weern ut em rutwussen: En starke Gloven, Indracht un en gode, faste Wille. Veel Fliet, veel Leevde un en grote Gastfründschop! Ja, dat weer in Wohrheit en segnetet Huus, un jeedereen dorv sik glücklich föhlen, dee ünner dütt Dack rut- un ringüng.

Dorop forder de letzt Redner de Gäst op, den Geist vun düt Huus en Hooch uttobringen, un all stünnen se op un repen: "Hooch! Hooch! Hooch!"
De Finster stünnen åpen.

"Wat bün ik stolt op di!", sä de lütte Tiergoorn, den man middewiel anleggt hett; un dee lehnt sik so recht totruelich an dat schöne, starke Huus an.
"Un ik eerst op di!", sä dat Huus, "wat erfreust du mi johrut, johrin dörch dien Schöönheit! Wat fröhlich stimmst du mien Wännen mit dien jümmers frischen Blomengröten. Ja, een'n groten Deel vun mien Ansehn heff ik di to verdanken."

"In teihn Johren köönt ok wi de sülvern Hochtiet fiern", suustert de Goorn wedder.
"Ja. Denn lååt ik mi 'n niegen Antog måken, een'n schönen, witten Antog."
"Un ik krieg, so will ik höpen, en'n "Jelängerjelever-Smuck!"
"Ha, ha, du lütte Schelm, du Smusekatt!", lach dat Huus.

De lütt Goorn åvers worr wedder eernst. "Du büst ja teihn Johr öller as ik. Aver wat hebbt wi in unse föffteihn gemeensam Johren nich all'ns tosåmen beleevt! Weetst du noch, as di de Steen in't Oog, in't Finster, floog? Oh Gott, wat heff ik mi domåls verfehrt!"
"Un dat weer doch blots 'n harmlose Sååk! An so'n lütten Unfäll hest du di ja to'n Glück wennt. Weetst du ok noch, as de Schosteen, de Bengel, eenmål so unsinnig rookt hett, dat't Funken stoov?"
"Un wat ik dat noch weet! Åvers dat güng ja noch gnädig af. Besinnst du di denn noch, as dien Slötel mål verschütt güng un en so'n grote Opregen in de Familie weer, wiel dat man bang weer, dat kunn een finnen, dee 's Nachts inbreken wull?"
"Ja, ja!", lach dat Huus, "mien Kollegin, de Smeed ünnen in de lütt Stadt, harr doch recht, as se mi bi ehr Begrötensreed domåls op de Wichtigkeit vun den Huusslötel hett opmarksam mååkt."

Ok de Minschen in't Huus harrn wieldess de fiefuntwintig Johren allerlei dörchmååkt. Gode un lege Tieden — gesunne un kranke Dååg.
"Weten ji noch, wodennig Ursula mål vulle veer Måånden Huusarrest harr un nich nå School hen kunn?", froog de Süüdwand vun de Kinnerslååpstuuv.

De Köök harr ok fette un ok mågere Johren beleevt, liek so as de Geldkassett in'n Schrievdisch. Åvers "Jeedereen is sien Glücks Smitt", so harr domåls de Smeed ropen. Un so weer denn ok dat Glück de Winner bleven.

Dütt all'ns worr in een twete Reed besnackt. Un wedder heter dat: "Hooch! Hooch! Hooch!"
Een drüdde un bannig schöne un ehrenvulle Reed goll de Huusfru.

"Sühst du?", sä dat Huus to sien'n Goorn.
Dee worr puterroot in den Schien vun sien Rosen un sä slicht un eenfach: "Ååch, dat weer doch blots mien Plicht! Grååd as de Huusfru binnen an de Festtåfel."

"Zirp, zirp, blots op mi höllt nüms en Reed!", schimp dat Heimchen, de Huusgrill, dee sik wohrhaftig in'n Harvst bet in de Kökenwand, an den warmen Heerd sleken hett. "Zirp, zirp, un dorbi sing ik doch so schöön un mååk dee dat in't Huus doch so kommodig!"

Dat Heimchen