Fränzi, dat Kohlmeeschenküken:
Ik bün Fränzi, en Kohlmeeschenküken! Vörher wahnten wi to veert in en enges düsteres Huus. Dat weer an de Wand fastmaakt. Uns Öllern kemen afwesselnd un bröchen uns Foder. Se steken ehr'n Kopp mit en lütte Maad oder mit enen Worm in den Snavel dörch en Lock na uns rinn. All harrn wi uns Snavels wiet upreten. Wi müssen böös uppassen, dat wi wat afkregen.
Meist dree Weken hett dat duurt, bit wi ranwussen weern un noog Feddern harrn. Nu kunnen wi utflegen! Wat weern wi upreegt. Ik flöög toeerst los. Buten blend mi hellen Sünnenschien. Ik kunn gor nich richtig kieken. Up de Lehn vun en Stohl heff ik mi eerstmal daalsett. Ik müss mi ganz eenfach verpussen.
Neven den Hortensienbusch stünn so'n swatten Stock. Dor wull ik eerstmal hin un mi ümkieken. De Stock harr aver luder Zinken. Ik kunn mi jüüst noch an en vun de Zinken fastklammern.
Dor sehg ik vör mi wat Helles blenkern. En Meesch weer to sehn. Dor flöög ik up to!
Rumms!, sä dat, un ik bumms mit den Kopp gegen de Finsterschiev. Ganz benusselt full ik up de Eer.
Langsam keem ik wedder to mi. Ik keek mi eerstmal üm.
Villicht hölpt mi en vun mien Öllern.
Baven an de Wand hüng wat. Wenn ik mi dor an fast klammer, kunn ik seker allens beter översehn.
Un wohrhaftig wöör ik vun dor baven den Lünkendisch mit Foder wies. Gau flöög ik hindaal. Glieks keem mien Vadder un fütter mi. Ik harr na dat Beleevnis ok al bannig Hunger kregen.
Ik harr noch nich noog. Mit "zi, zi, zi" reep ik na em. Ik heff mi lever up den groten Steen sett. Un dat duur ok gor nich lang un mien Vadder geev mi noch wat.
He müss sik nu eerstmal üm mien Geswister kümmern. Mit luut "zi, zi, zi" betteln se na em. Se reten all ehr Snavels wiet up. Vadder kunn se gor nich so gau satt kriegen.
Ik heff de Tiet nütt un mi noch wat up de Terrass ümkeken.
Dor geev dat so veel Saken to sehn. In de een Eck stünn an de
Eer en Ammer. Wat dor wull binnen weer? Vörsichtig flöög ik in Richt vun den Ammer. Lann aver eerst up den Disch un denn sett ik mi up den Ammerrand.
Wat kreeg ik dor to sehn! De Ammer weer wohrhaftig vull Vagelfoder! Mi leep dat Water in Snavel tosamen. Gau keek ik mi en Mannel ut. Mit de Mannel in'n Snavel sett ik mi in de Eck. Meist harr ik mi an dat Mannelstück versluckt. Mien Vadder hett de Happen för uns Kinner ümmer lütt maakt. De kunnen wi glieks daalslucken.
In de Twischentiet harrn mien Geswister ok mitkregen, dat dor wat
to'n Freten in den Ammer weer. All wullen to glieke Tiet in den Ammer.
Dat geev en groot Rangelee. Ik wull mi ok noch mal en Mannel halen.
Neven den Ammer stünn uprecht en Eekkater. He harr sik wat vun uns Foder ut den Ammer haalt un freet dat up! Dat kunn doch nich angahn!!!
Wi sünd denn eerstmal all verswunnen. Mal kieken, wi dat moorn wieder geiht! Ik mell mi wedder. Segg för hüüt aver Tschüüs! Juuch Fränzi
Un hier warrt de Geschicht vörleest:
Fotos un Text: Antje Heßler
29.7.2012 |