Dat Schnakkfatt

— Oostfreeschkes Platt —

Kobus wee in d’ Tuun mit sien lüütji Hund an jachtern. Eelich heet he Jacobus — noa sien Unkel, de vöörtieds in d’ Kreech blääven wee. De Lüü sään oaber blossich aal Kobus to hüm.

"Kobus!", muss Opa Rass noch moal ropen — in sien Hüdelee mit dat Hundje har Kobus dat eerst moal ropen gannich hört. Nu keek he up un keem furss ansuust. Wenn Opa Rass reep, denn geev dat meist wat to schlikkern. Irgendwat Söötes föör en Kinnerhart leech jümmers in de schwielige Hannen van Opa Rass.

"Kanns ähm vöör mi noa Jüülfs lopen?" — half wee dat een Froach un half ok woll nich. "Ikk hevv keen Tabakk mehr in d’ Döös."

Jüülfs, dat wee de Koopmannsloaden in Willmsfeld an d’ Dornumer Schossee – good dusend Trää de Sandpadd andoahl. Un ov he dat kunn! Alleen all wägen de Boischies, de Tant’ Jüülfs hüm jümmers in sien Büksentaaschke stook.

"Ikk moot ähm furs Mama Bescheed särgen, ikk bün glieks wäär dor." Wiel, dat muß he doon, dat see wuß, woar hör lütten Jung ovblääven wee. Un denn biers he los. Noa een Vierdelstünnen wee he wäär retour — mit een grooden Spitztut Bünting-blau in een Fuust un in de anner een lütten Spitztut mit Goldnöäten. Vandoach wee joa Soaterdach — un Soaterdachs geev dat jümmers wat extroas. He kunn mit sien lüütji Aarms noch nich in dat Koamerfenster rinlangen.

"Koam man ähm rin", sää Opa Rass, "de Döör is blossich in d’ Klepp." In de Koamer hung so een lichten Schmoak van dat Törffüür in d’ Lücht — Opa Rass har all inbööt. "Wenn man wat öller is, hett man nich mehr so vööl Hitt in d’ Liev", sää he jümmers, wenneer de een ov anner dat moal to waarm bi hum dücht.

Up de eeken Buddelee in d’ Hörn stunn een olet Heringsfatt oahn Böän, glieks dor tägen seet up sien Klauterboom Smutje. Smutje, dat wee een heel griesen Papagei – he wee woll hoast so old as Opa Rass – un fiegelinsch wee he as so’n ollen Jan Maat.

Wenn Opa Rass ut Laangwiel mit hüm schnakken wull, drei he de Kopp wäch un keek sien ole Koptein mit de Mors nich an.

Keem oaber Visit in d’ Huus – un dor besünners Froolüü-Visit —, denn läch he los. Dor kreegen sülvst noch oldgedeente Feldsuldoaten roode Ohrn bi, wenn see dat hörden.
Dat keem dorvan — Opa Rass har Smutje moal in een Spoaßhuus up Jameikoa as Wesselgeld kräägen, un aal, wat de Voagel dor läärt har, dat leet he denn höörn.

Üm dat he denn nich so heel un dall ut d’ Stüür leep, kreech he jedermoal de ole Heringstünn över sien Klauterboom. Dat hull hüm oaber liekers joa nich van d’ Schnakken ov — un wenn de Visit denn so üm sükk tokeek, wor dat schenierlich Schnöätern woll manken keem, denn sää Opa Rass jümmer ganz plietsch un unschüllich: "Oach, dat is blods mien oled Schnakkfatt."