Nelemale
un Solamele
Oostfreeschkes Platt
Un hier warrt de Geschicht vörleest:
Lesen deit Ewald Eden in oostfreeschkes Platt.
Nelemale wee man eerst jüüst een Stünn'n old
oaber see kunn all fleegen, dat dat man so stoof vörgels
un rüggels hochkant un breet in een rundum un liek
noa boaben see kunn gannich upholln see muss dat eers
aal utprobeern.
Oach so ji weeten joa nich, well Nelemale is.
Nelemale is een lüütji Stuvenfleech hör Oogen,
de blenkern as Steerns un hör Flöägels gliem'n as Winachsglas.
De
fiin Been'n kunn see noa aal Kantn dreihn see kunn sük
dormit an d' Kopp kraaben un to glieker Tied över de Flöägels
strieken. Dat we sowat van figelinsch see wull dat sülvst
noch gannich begriepen. Blossich noaderhand bi dat Schootüüchs
dor kunn dat 'n bäten stuur worden: see bruks näämich
särß Schoo tomoal.
Oaber dat wee noch 'n Tied hen. Eersmoal muß see sük in
hör Welt torech finn'n.
Hör Welt dat we de Köäken mit de grode Törfoab'n
mit de Spekk- un Schinkensieden mit de Wusten in Kringels
un in laang dikk Daarms, de aal an d' Böän hungen to dröögen.
För so'n lütte Stuvenfleech wee dat dat Paradies.
In d' Spieskoamer stunn'n Potten mit söten Room mit Schmoalt
un Grieben un mit geele Botter.
See wuß gannich, wor see sük toeers hensetten schull to
äten. Hier 'n bietji un dor een bäten un upletzt
noch 'n Spierke an d' Hönnichpott schlikkern.
De Flöägels wurn rein loahm un de Been schwoar
Tieds, 'n Settji to schloapen!
Achter
de Köäkendör stunn 'n Wilgenkörf moi mit
rodet Tüüchs utschloan , richtich schuulich seech
dat dorin ut. Dor kunn see 'n gemütlichen Middachstünn'n
holln.
Mit een Ziers flooch see in de Körf. Tüschen de Geräädschkupp
in de Körf mook see sük dat figelinsch torecht hier
noch 'n Strääk bösseln dor noch 'n Been schüddeln
, un denn schleep see tüschen Drinkensbuddel, Stükkendöös,
Sloadjistaang, Tabaksbüdel un Piep in.
Wenneer hör ok blossich een Flöägelschlach Oahnung
in d' Kopp seet, wat dat mit de Körf för'n Bewennt up sük
har, wee see dor joa ni nich rinfloagen. Oaber woneem schull see dat
hemm'n? See wee joa man eers een poar Stünn'ns old.
Jüüst dat see inschloapen is, neit een de Dekkel to
hör bleev hoast dat Haart stoahn. Up Schlach wee dat balkendüster.
Na joa kunn man wenichstens in Ruh schloapen.
Nelemale wenn du wußd, wat di verwachten deit! See wee
in Harm sien Vesperkörf laand un wee nu up Tuur noa d' Moor.
Harm wull hen to Törf groaben.
Eers to d' Teetied kreech see wär de Häven to sehn
de Klapp wee noch heel nich oapen, wee see ok all buten.
Doch wat wee dat? Dit wee joa een ganz annern Welt!
Dat wee een Summ'n un Fleuten un Brumm'n un aal de Klören
blau un bruun un witt un rod! See kunn mit hör särßkantich
Oogen gannich so flink hen un her goahn, as dat up hör instörm.
Grode gäele Bottervöägels
un schwart-gäel striept Immen seeten up bunte Blööm'n.
Wenn see wächfloagen, ween see hoast duun van Hönnich
so schokkelden see dör de Lücht. De Puustkoppen van de Peerblööm'n
un wittet Wullgras floog'n mit hör üm de Wäed
see wulln säker weeten, well dat woll flinker angoahn kunn.
In 'n Tied van niks har see de Köäken all vergäten
so licht geit dat. Hier buten geev dat keen Müürn,
an de man sük de Kopp stööt'n kunn hier wee
de unendliche Wiede.
Dat lücht un triller un lokk see kunn dor gannich tägen
koam'n, sük dat aal antokieken.
Fffjjjjiit wat wee dat?
Een
Schwoalfke wee up Flöägellängte an hör vöörbistoaben
jungedi, dat wee noch ähm goodgoahn! In hör Köäken
har dat disse Gefoahr nich gäven, dor har see sük blossich
vöör de Hönnichschleufkes de Fleegenfangers,
de an d' Dekk hungen woahrschoon mußt. Oaber wenn man
dat richtich sücht man kann in d' Läven nich aal
hemm'n. Bi de Düwel braant dat Füür un in d' Häven
givt dat Schwoalfkes.
Bi aal de Kiekeree har see dat Äten rein vergäten
tomoal de hör Moach so'n groden Bölk, dat de Müürch,
de mit hör up dat Heidekruut seet, rüggels up de Grund full.
Denn man los suust un kieken, wat up de Spieskoart so stunn! Dit
un dat van aal wat. See wuss heel nich, wat see woll toeers
angoahn schull. De Disch wee so vullpakkt dat dreef all bi
d' Kanten andoal.
Eenmoal upstiegen in d' Lücht de Süüen achter
sük van boaben kunn man d' aal vöäl bäter
sehn.
Dor
tüschen de Reiten up de lütji Hümpel
as wenn dor een Kroon stunn! Dor muß see updoahl.
Oahn vöäl Kringelee schoot see liek andoal. Dat muß
joa wat ganz Besünners wääd'n! See kunn all de lüchtende,
gäele Grund rüken un schlikker sük dat Muul
bammmms! Wat wee dat?
Heel benaut keem see wäär bi sük bi. See leech up
d' Rüäch up een grodet, gröönet Bladje
un dor, wor see henwullt har to äten, stunn een Wicht
so fien, dat man dor dörkieken kunn.
"Grööt
di, Nelemale!", hör see dat singn. "Ik bün Solamele,
de Moorfee. Ik do hier in d' Moor so'n bäten verwachten, dat
dat aal sien Padd geit."
"Joa man woarüm hest du mi denn up de gäele,
sööte Grund nich äten loaten? Ik hebb doch so'n Schmacht!",
keem dat rein 'n bäten vergrellt van Nelemale t'rüch.
"Wenn ik di nich hollstopp boaden har, haast du ni mehr äten
kunnt." De lüütji Moorfee schlooch mit hör sieden
Flöägels een groten Boach. "Paass good up glieks
kummt de ole Knisterknaster. Sien Läävenskeers is ovlopen
de kann ik nich torüchholln denn süchst du,
wat passeert."
See har noch gannich to Ennen schnakkt, hör Nelemale wat brummen.
Een dikken blaugliemigen Peerfleech keem antrummelt drei dree,
veer moal över de Kroon un gung ganz suutji andoal. He har sük
ok woll sien Middachäten utkäken. Een Stükkji rutter
he noch över de gäele Grund un denn stunn'n sien
Flöägels still.
Bit he sien Schlakkerlatz ümbunn'n un Mest un Goabel proat lächt
har, düür dat 'n Settji. He har sük rein komodich hensett
un wull so richtich loslärgen as dat een Klapp mook, un
de Kroon har hüm inschloaten!
Nelemale wee dat Haart in de Büks szakkt see har rein
de Klöär verloorn.
"Kiek", sää Solamele, de Moorfee, mit hör
Singsangstiäm. "So geit dat to in d' Natur. Wenner ik mien
Ooch nich överall har, wüür us Sünn'ndau aal de
Deerten upfräten, de bi hüm up Visit keem'n."
Nelemale
muss eersmoal düchdich schluuken dat wüür see
sük heel dikk achter de Oorn schrieven.
De Kroon van wieden ankieken un sük an dat Bild höögen,
joa oaber henfleegen un versöken, een Stükkji ovtoknaueln?
Nie nich wäär! As see sük verhoalt har un sük
bi Solemale bedanken wull, wee de aal laang annerswons
üm de Richt to holln in dat Läven hier in d' Moor.
|