De
Dage düster, natt un kolt, De Hiärfst vörbi, kien Blatt an't
Holt. Wind flügg üöwer Dak in't Huus. Fuorst
maolt Blomen an de Schiew. To bliewen, daoför To kuort de Liäbenstiet. Noch't
Fuer an, Dat Lecht all ut. Nacht
un Dag Gliek kuort, gliek lang. 'ne
Kärß, een Krans, Een Beld, een Klang, För jedereen sall't
gellen. De
Wiärmde wiet? Nich gans! Du
Mensk bruuks't blaus to lenken, Gedanken, guede Wäör alltiets Dänn
Naigsten to todenken. Lecht häs dann genoog, Un auk dän rechten
Sinn Van'n Wiehnachtsbaum. |