Wat bruukt en Ool denn schonst? Vun Rudi Witzke Lüttbuur up de Sunsche Wisch.
Nich maal dat weit ik, wokeen in dat Lüttbuurn-Huus up de Sunsche Wisch wahnt hett. Mudder harr mi dat seggen kunnt. To ehr Tieden harr ik dat Bild vun dat Huus noch nich un dorför aver groot Rosinen in'n Sack. De annern, de vun de niemoodsch Welt! De Sinn stünn in anner Richt! De Nees in de Höcht! Platz dor!
Wat wöör dat för en upregen Geschicht west, wenn ik mehr vun de Lüttburen wüßt harr. Ik laat dat Bild een Tiet up'n Disch liggen un laat dat Denken un Föhlen wannern. Twei Generatschonen vun dor hen na mi hier to dat Foto up'n Disch! Wat ik weit, dat is, dat dat Wader ut den Sod licht brakig weer. Dat Veih kunn dat af. De Minschen aver nich. De sammelten in Zisternen Regenwader!! Un wat de Kolibakterien sik dor woll föhlt hebbt? De Minschen, de dat afkunnen, weern vun de stämmige Oort. Anner ole Biller kaamt dorto. Ik warr up en Reis mitnahmen. Mudder hett nienich vertellt, wat de Sunsche Wisch ok een "Ewigkeet"
harr as ehr Gebortsdörp Sievertshagen in Vörpommern. Dat
Olenhuus wöör dor un annerswo "Ewigkeet" nöömt.
De Gemeend müsst de Olen Loschie un Kost un den Dokter und faken
ok dat Gräffnis geven un tahlen. Kiek, is ok al damaals so west,
dat de Kinner de Mööh mit de Olen nich up sik "Ewigkeet" orrer Pastoraat? Anner Lüüd seggt, dat dat dat Pastoraat in Rohloffshagen, Vörpommern, weer, wo se dat nich so mit de Kark hebbt. Aver "staatscher" warrt denn de "Ewigkeet" nich utseihn hebben. Is doch egenlich to'n Schamen, dat ik dat nich nauer weit.
Mien Oma, Mudders Mudder, hett vör de Inflatschoonstiet ehren Hoff verköfft un een Veerdeel vun't Huus as Hüsung up Levenstiet behollen. Dorto kemen 20 Zentner Weiten, een Swien in't Johr, Melk elkeen Dag, un Bodder denn elkeen Week. Un wenn se quiemig warrn schull, müsst se pleegt warden. Dorför wöör de Hälft vun den Pries vun den Hoff mit Acker un Veih anrekent. De Hälft vun den Pries vun den Hoff!! Kiek, se hett ok nich ehr Dochter, dat na den 1. Groten Krieg ehr alleen noch bleven Kind, fraagt, wat se bi ehr ünnerkamen kunn. Se hett ehr Haav un Goot för de Pleeg insett, een halfen Buurnhoff. Düre Pleegstuuf, nich? Woll to de Tieden al un dorvör ok weer güllig: Ja nich
de jungen Lüüd to Last fallen. Aver mien Oma is denn na
twei, drei Johr doch hen na Dochter un Swiegersöhn na de Sunsche
Wisch ümtrocken. Se weer so klook west, dat Wahnrecht un de Naturalien-Plichten
eerst to verköpen, as dat Rentenmark na de Inflatschoon geev.
Vadder kreeg een güllne Taschenklock un een "Herrenzimmer"
mit " Oma Friedrichs Liek de Oma Friedrichs sünd Inges un miene Mudder, de alleen över bleven, bit to'n Sluss bi uns, ehr Kinner bleven. Ahn "Rookdisch- un Klocken-Verdrag." Hüüt namedaag willn wi maal bi mienen lieköllrigen Kollegen inkieken. Dor kriegt wi dat Niegste vun Seniorenresidenzen as as Kiek int Land in de Heid un "Betreutes-Wohnen-Anlagen" to weiten. He un sien Fruu sporen up dull, dat se enerworrns maal ünnerkaamt. "Nich to Last fallen!" Ehr Hüsung nu hett to twee Stock hooch ok to steile Treppen, wo mi blots Mannslüüd vun de "Bergwacht" hochkregen. Se mütten sik wat anners söken.
De Olen köönt aver ok in ehr Hüsung blieven. Un dat is denn de Schangs för anner Profis: De Pleegfirmen wassen ut de Eerd as de Poggenstöhl. Jungedi, wat hebbt de schööne Hoochglanz-Prospekte. De Pleeglüüd kaamt na uns in't Huus! Smucke Minschen mit lachen Gesichter! Eten up Rööd: "Dank schön!" "Ne, ne, Oma Müller! Ik bring blots dat Eten. Snacken köönt Se mit mi nich, dat kost extra!"
Wi will seihn, so lang as mööglich in uns
eigen Wänn to blieven un denn de Pleegdeinste bi't Woord nehmen.
Dat warrt denn aver en Kamen un Gahn bi uns! Dor kümmt Leven
in de Bood! De een bringt dat Eten, de anner snackt mit mi poor Vers,
etxra berekent, de neegst meigt den Rasen, denn kümmt een Firma
un snitt de Heck un de Bööm ut, mit'n Huulbessen mütt
een in de Week ok dörch de Stuven gahn. Denn halt mi morgens
een ut Bett un treckt mi de Strümp an un avends de anner, de
treckt de Strümp wedder ut un packt mi in de Puuch. Villicht
köönt wi ok sporen un blots eenmal de Week de Strümp
wesseln orrer vun de Arwten-Supp twei Daag eten?? Raseern föllt
so un so ut. Hoorsnieden? Fallt ok ut! Maal seihn!
Dat hebbt wi uns allens sülvst inbrockt. Kiek hen! Wi hebbt
na en Leven harde Arbeid allens schöön un kommodig, so as
de mehrsten vun uns. Dat Huus baven is uns Tohuus. Achtern is de Garaasch
mit'n Auto. De Döchter sünd studeerte Lüüd un
vull up Arbeid, wiet weg vun Öllerns Huus, weiten nich, wo jüm
de Kopp steiht. Wiss nich bi Olenpleeg! Se mütten arbeiden, dat
dat mit ehr Backberen stimmt. Un na de Plaan schull dat allens schonst mit uns so gahn: Bi Globaliseern, Automatiseern, Elektroniseern un jümmer stiegen Soziaalprodukt weern un sünd för uns de Weeg nau fastleggt. Du warrst in en Kreisloop inspannt, den de Wetenschopler "Düvelsmöhl" nöömt. Un dor binnen weern wi siet Kriegsenn uns Leevlang togang. Un sünd dat noch. Wi hebbt en Leven lang dat Bruttosoziaalprodukt mehrt, so as se dat vun uns verlangten. 41 Stünnen in de Week? 48 Stünnen hebbt wi lange Tiet arbeidt, as se dat verlangten. Un disse Düvelsmöhl löppt hüüt hast-du-wat-kannst-du mit jümmer högeres Karacho, un elkeen Dag fleigen arbeiten Minschen rut, ehr Laden maakt to orrer ward na'n Oosten verleggt. Keen Arbeid mehr! Anner hebbt eerst gor keen Buck up Arbeid. Se sünd vun Profeschoon "Ünner-Stütten-Sammler".
Bedenk ok ditt, wat een kloke Minsch seggt hett: "Dat Öller is nix anners as een Havaree.
Mit wracke Scheep is nix antostellen. Se liggen up Grund un hollen
de annern Scheep up." "Tje, dat weetst Du ole Knacker! Blots dat bruukt wi nich, börgerliche
Bildung un so'n Schiet, wenn wi na niege Över upbreken.
Maak Platz mit dien Schiller-Zitaat!!!" "Ok dat mit de Olen? Un de Friesetten? Un de
Armen?" "Dat noch nich, aver tööv man af!"
|
|
12.3.2006 |