 |
"Schööne Wiehnachten
all tohoop!"  |
|||||
|
Malins weeren alle Deerten un Vagels tohoop kamen
to so ene Oort Vörwiehnachtsfier. Se snackten dorvun, wat denn
dat Beste an Wiehnachten sien kunn.
De Voß, negenklook as he nu maal is, weer mit sienen Wunsch vörweg: "En braden Goos, een schöönen Goosbraden wull ik meist giern hebben." Un Sever leep ehm ut't Muul. |
 Bild: Wikimedia Commons/©Shiretoko-Shari Tourist Association |
||||
 Bild: Wikimedia Commons/Marc Schuelper |
"Veel Snee, so hoog as de Hüüs, Snee un noch eiß Snee," brummte de Ies-Boor, "Snee för 'ne schööne witte Wiehnacht." Un he stellte sik op de Achterbeen, reckte sik in de Höcht un wieste mit sien Vörrerpoten: "So hoog schall de Snee liggen." "Eenen hogen Danneboom, hoog bit an de Stierns un över un över mit Lichten un güllne Kugeln," drömte dat Reh. "Un Glocken, klingelingling, klingeling!" Un siene groten Ogen wöörn noch wat grööter.
"Uh uh!" muulte de Uhl, " nich so veel Lichten. De bieten mi in mien Ogen." |
||||
|
"Ach wat! Ach wat! Ach wat!" gnatterte de Pageluun. "Lichten mütten sien, hellicht Wiehnachten mütten wi hebben, süß kann keeneen mien nieges, schöönes Kleed seihn." |
|||||
 Bild: Wikimedia Commons/Thurner Hof |
|||||
|
|
"Quark, Quark all dat," gnüffelte de Tacks, "inrullen in dröges Gras, inrullen un pennen, nix as pennen." "Dat's goot, goot is dat," brummte de Oß, "ornlich enen supen un denn pennen, nix as pennen." |
||||
| De Äsel hörte allens, wat sien Maten so för Wünschen harrn. As de Oß nu mit'n Tacks nix wieder in Sinn harr, as sik in een Stroh-Puuch to verkrupen, kreeg he noch trurigere Ogen. He stuppste den Ossen sachten in de Siet. |
 Bild: Wikimedia Commons/Markus 2303 |
||||
|
|
"Du Oß, du bist en Oß un bliffst en Oß," sä he vörwurfsvull. "Denk mit dienen dicken Kopp doch malins na. Wi beid hebbt doch dat schöönste Belevnis, wat dat geven kann, hatt. Wi beid weern doch dorbi." De Oß schüttköppte, brummte wat vör sik hen, schrapte mit een Achterbein sik den Döötz, schüttköppte wedder. Denn strahlten sien Ogen up, sien Muul vertröök sik, as wenn hei smüstern wull: "Ja, ja, nu weit ik, nu weit ik wedder. — Dat weer in de Nacht, as de groote Stiern över unsen Stall stünn. Ja, un dor weer dat Kind. Dat wunnerschöönste Kind vun de Welt! Wat weer de Nacht vull vun Singen un Laven! Engels swevten üm uns rümmer un een snackte so schööne Wöör vun Freud un Freden. Un vun unsen Redder, de nu up de Eerd kamen is." | ||||
|
Denn keek hei den Äsel ganz swermöödig an, sweeg ne lange Tied un sä denn: "Avers, mien leve Äsel, meinst du, dat dat de Minschen ok noch weiten?"
Rudi Witzke 12.12.2002 |
|||||
