De Stieglitt
Johrsvogel för dat Johr 2016

vun Cord Denker


As mien Urururgrootvadder Adam noch so'n quirligen Jung weer, de egens noch harr to School gohn müsst (man so wat geew dat jo in't Paradies nich), do güng de Schöpfung so bilütten op dat End to. He tummel sick dor so op dat wiede Flach un wüss so recht noch nix mit sick antofangen. Siene Rippen harr he noch all, un dat bedüüd, he weer ganz, ganz alleen. He harr so den Indruck dat för de Welt noch allerhand to doon weer, man Gottvadder harr sick nu mol den söbenten Dag in den Kalenner anstreken, he richt sick dorbi noh de jüüdsche Gemeen, dat man den Sabbath hool'n müss. Un he wull nu ok mol sien Roh hebben noh all den Maroggel mit de Schöpfung. Noh söss Doog in'n Akkord müss he sick doch endlich mol verpuusten.

Na, dacht mien Urahn, wenn de Ool nu meent, dat all'ns kloor is, mit dat Weder stimmt dat awers nich! He harr Sünnschien beleewt, awers ok mol een groten Storm mitmookt. Ok Regen kenn he al un he weer bannig bang as dat mol Blitz un Dunner geew; bloots Schnee kenn he noch nich, den kunn he sick öberhaupt nich vörstell'n. Man gegen Nohmiddag weer dat op eenmol so koold, dat he bibbern müss, un denn rieseln ut een grote griese Wulk massig lüelütte witte Steerns to Eer dol un decken de schöne niee Eer to, un all'ns weer witt. — Wat schasst du moken, wenn dat op eenmol koold ward in't Paradies? Un du hest noch keen Huus, keen Füür un noch nich mol wederfaste Kledaag. Dat weer nu sien Problem.

Mien Ahnherr wull graad luudhals sienen Protest noh'n Heben ropropen, awers de weer totrocken, so as weer Gott achter de Wulken nich mehr haftbor för den Tostand vun de Welt. Dat bröch den Urkeerl so richtig in Brass. Denn mark he, dat de Schnee good backen dä un form sick dor een'n handlichen Schneeball vun. Den wull he nu den Schöpfer an'n Kopp schmieten, dat de opschrecken müss un dat Stüür noch mol rümrieten kunn, vör dat de Welt ünner all den Schnee verschütt güng.


"Ja, smiet man to, Adam! Un good zielen!"

Jo, de Urmisch kunn good schmieten, man wieldat he wegen de Wulken nix sehn kunn, kunn he doch nich so recht ziel'n. He schmeet liekers mit alle Kraft, villicht, dat de Tofall dat tostann bröch, un... Wat schall ick seggen, de Tofall stüür den Schneeball so vigeliensch, dat he dicht ünner Gott siene Nääs vörbisusen dä. Un dat weer jüüst de Ogenblick, wo de Ool sick mit een' deegten Puust in sien'n Sabbath-Stohl sacken leet, so as wull he seggen: Puuh, hett mi dat Kraft köst, sowat mook ick nich noch mol! —


"O nee, du dösige Dussel! Ik heff seggt, zielen!! Nu hest du nich Gott drapen, sünnern mi! "

Un as ick al seggt heff, in düssen Ogenblick flöög de Schneeball bi em vörbi un kreeg den Puust af. Un wenn Gott wat anpuusten deit, denn ward dat op eenmol lebennig.

Un so weer dat ok in düssen Fall: Eben noch Schneeball, nu al een lebennig Wesen, een lütte witte Singvogel, de ümmerto Tieglitt — tieglitt piepen dä; un man wüss nich recht, wull he sick dormit bedanken oder wull he op düsse Oort schimpen.

Nu weer dor een Himmelsbürger mehr in dat wiede Luftrevier. Nohdem dat he een ganze Tied siene Flünken röögt harr un rümflogen weer, kreeg he Döst un flöög noh de brede Beek hendol, üm dor een poor Schluck Woter to drinken. As he sick dor in dat Woter spegeln dä, kreeg he een bannigen Schreck, he weer witt as de Schnee. All de annern Singvogels, de he bitto to sehn kregen harr, weern bunt un öberbunt un schillern dorbi ok noch un weern öbermödig un stolt. Un he alleen schull witt sien? Nee, dor kunn he nich mit lewen, dat weer em to un to genierlich.

Un so flöög he denn dringlichst noh den Schöpfer hen, wat de em nich ok so schön bunt moken kunn, as he de annern Vogels mookt harr, un dat he denn ok so stolt sien kunn, as all de annern Pieper.
Na, as he bi den Olen sien Kloog un Bitt vörbröcht harr, do sä de awers: Nee, mien lütt Wittflünk, dat geiht nu mol nich so, as du di dat denkst. Ick heff nu mol Sabbath-Roh, un de ward dörhool'n, ans vertöörn ick mi mit de jüüdsche Gemeen, de mi dat toschreben hett: dor mutt ick mi an hool'n! Un öberhaupt, ick meen, Witt steiht di ganz good. Un nu man: Tschüüs, mook dat good!

Dat de Ool so afwiesen sien kunn, dat wull den lütte Vogel nich in den Kopp. Dat weer doch en Klacks för den Schöpfer west, bloots so'n beten Farv... Denn müss he sick eben sülben hölpen, un dormit flöög he noh den Schöpfergott sien Warksteed rin. Dor seeg dat jo noch fix rummelig ut, un de grote Tuschkasten, wo Gott den Regenbogen mit moolt harr, de stunn noch open un de Farven weern noch frisch. De Stieglitt töger gor nich lang un suus dor op to. Mit de Stirnsied düker he in dat Rood, mit den Achterkopp in dat Schwatt, mit de Bost in dat helle Bruun. Un denn spludder he noch vull Vergnögen in Geel un Schwatt, dat ok de Rügg un de Flünken noch Farv kregen. Op't letzt spegel he sick noch mol in de Wandspegel dor, dat he ok nix vergeten harr bi düsse Tofalls-Kleckseree. Nee ok, dat harr de Schöpfer nich beter moken kunnt: He weer mit sien Wark tofreden un schmetter sien Tieglitt-tieglitt in den wieden Heben, dat de Engels de Ohr'n spitzen.

Op den Weg torüch noh dat Paradies flatter he noch mol bi Gott Vadder vörbi. As de den lütten poppig bunten Vogel to Gesicht kreeg, schüttel he bloots mit den Kopp un joog den Stieglitz ut dat Paradies rut, so'n Fusch wull he nich in siene schöne Welt hebben, dor wull he sien Gütesiegel nich för hergewen. Un denn geew he noch Order, dat vun den Stieglitt nix in de Bibel stohn schull, dat weer doch bloots een Tofallswark!


"Tofallswark? Wi? In Eernst?" "Pah! Ik glööv, wi köönt uns as Intelligent Design verköpen!"
Foto: Jenny Johnson

As noh kotte Tied Adam un Eva, miene Vörvörvöröllern (jo, se weern jo nu al to tweet), ok ut dat Paradies rutflögen un op dat Flach kämen, wo de Minsch mit sweten Angesicht sien Brood verdenen mutt, wieldat dor bloots Doornen un Disseln wassen doot, do harr de Stieglitt sick dor al inricht' un hool sick vun de Disseln, wat he to't Lewen bruken dä. Also, dach de Urminsch, ok hier kann man lewen, wenn't man ok schwoor is. De Stieglitt weer em nu een good un mootmoken Bispill. Un as de beiden Urminschen nu anfüngen, de Wildnis to roden, do hett jem de Stieglitt ümmer wedder opmuntert, so dat se bi all dat Marachen doch ok af un an wat to lachen harrn. Un se hebbt em Disselfink nöömt un hebbt em geern sehn.

Süh, un dorüm hett Adam, as he denn mit de Landwirtschaft togang kääm, ümmer ok an den Rand vun siene Koppeln een poor Disseln stohn loten, dat de Buntvogel sien Lewen fristen kunn un in de Feldmark een Tohuus harr.


"Hm, nu bün ik allerdings ok denn beter to sehn,
wenn ik mi versteken will!"


Foto Stieglitt 1: Francis C. Franklin/Wikimedia Commons
Foto Stieglitt 2: JJ Harrison/Wikimedia Commons
Foto Stieglitt 3: MPF/Wikimedia Commons
Fotos Sneemann: Antje Heßler
27.3.2016


na baven