Na den Volkstruuerdag

vun Karl-H. Sadewasser


Ümmer, wenn ik in Benz up 'n Kirchhof kaam, denn stahn dor dat ganze Johr över Blaumen an dei Gedenktafeln för dei Doden ut den 2. Weltkrieg. So wier dat doch nich umsünst, dat wi dor vör dree Johr disse Stell tau 'n Gedenken inricht hebbt.

Gistern aver wier nun werrer tau 'n Volkstruuerdag dei grote Fier up 'n Golm. Ümmer, wenn ik dorbi bün, mütt ik an mienen Vadder dinken. Hei is 1944 up de Krim vermisst un irgendwo in ein Lager ümkamen. Vör twei Johr wier ik endlich eis dor up enen groten düütschen Soldatenfriedhof in die Nähe vun Sewastopol. Wi hebbt mit uns Grupp ünner dat grote Krüüz sungen un beedt. Wi hebbt an uns Vadders un Bräuder dacht. Ik heff dor enen Struß Rosen afleggt.

Ein Fru ut uns Grupp kunn doch wahrhaftig ehre Blaumen tau 'n iersten Mal henleggen, wo ehr Vadder nu endlich siene letzte Rauh funnen hett.

Bi Jesaja in 't Olle Testament steiht — Gott seggt: "Ik bün tauierst un ik bün ok dei Letzt un neben mi gifft dat keinen annern Gott."

Wenn wi dit Gottswurt werrer glöven künnen, denn wüssen wi, woher wi kamen sünd un wohen dei letzt Reis woll geiht. Ein Fründ von mi, dei den Krebsdood graad vör sik hett, sä mi: "Dat allein kann mi trösten un fasthollen, wenn ik deip fall."

Müchen doch ok all dei Doden ut dei schrecklichen Kriege in Gott siene Hannen fullen sien. So singen wi öfters eis up hochdüütsch:

Ausgang und Eingang, Anfang und Ende
liegen bei dir, Herr, füll du uns die Hände.

Enen gauden Dag wünsch ik di.


Foto: Anke Nissen


16.11.2009


na baven