De Frühling

vun Karl-H. Sadewasser, Pastor i.R.

Hart, mien Hart in'n Bussen,
böör den Kopp tau Hööcht.
Kiek doch, wat all wussen,
wo sik allens röögt.
Wo dat all deit blöhen
rings in Wald un Feld,
wo de Vögel fleigen
dörch dei schmucke Welt.

So hett sik eis vör 150 Johr de plattdüütsch Schrieversfru Alwine Wuthenow in Griepswold över den Frühling freut. Un woans mach uns dat gahn — hüüt, in disse Maientiet? Wat sitt uns nich all öfters in unsen Kopp un wat hebben wi nich all vör Ogen — männichmal gifft dat so veel, wat uns dalböögt, un denn kriegen wi gor nich mehr recht tau seihn, wat üm uns rüm passiert.

Mien Mudder güng öfters an'n 1. Mai up't Feld un keek na, wat sik woll all ene Kreih in'n Roggen verstecken kunn. Wenn dat so wier, denn kunn dat woll en poor mehr Säck Korn bi't Döschen geven.

Wi böörn unsen Kopp ok hooch un seihn, wat dor allens na den langen Winter wussen un gröön worrn is, un wat dor allens ut niege Knospen bunt blöhen will. Wi böörn den Kopp tau Hööcht und maken de Ohren up: Minsch, dat is ja n' reines Konzert mit hoge un deipe Stimmen von de Vögels — un allens ganz ümsünst.

All dat, wat dor na Schnei un Is wedder kamen is, hett uns Herrgott uns taudacht: Dorvun leven wi, un dortau högen wi uns. Dat allens sölln wi ok plegen un bewohren, dormit uns Kinner un Enkel ok noch giern den 1. Mai un vele Fröhjorstieden beleven können.

Gauden Dach ok!