Reformationsdag 2018: vun Rudi Witzke Lutherhaus in Wittenberg. Foto Matthias Kabel/Wikimedia commons Ik glööv, dat dit de Satz ut de Bibel is, den ik as iersten butenkopps herseggen kunn: "Un so hollen wi dat so, dat de Minsch gerecht ward, nicht dörch Warke, de dat Gesetz ehm uplegt, sünnern hei ward gerecht alleen dörch den Gloven." Ik weit nu, dat dat bi Römer 3,28 steiht. Ik weit woll, dat ik dat nich theoloogsch verkloren kann. Vele Bäuker, to vele Bäuker sünd över de "Rechtfertigung" schreven. Ik kann un will dor nich mithalen. Ik mutt aver seggen, woans ik dat seih, wo ik in mien Glovensleven ankamen bün: De Macht vun de Sünnen is in Christi Gerechtigkeit uplööst. De Sünnen sünd di vergeven. Un so seihn, is een Christenminsch een friee Minsch över alle Ding. Hei is nüms Unnerdaan. Hei is keen Kark ünnerdaan, keen' Papst, keen' Pastoor. Fasten un Wallfåhrten helpen nix. De Gloov ist de christlich Frieheit. In den Schluss vun Luthers Schrift "Vun de Frieheit vun een Christenminschen" heit dat so in den 30. Afsnitt:
Noch maal trüüch to den Römerbreif 3,28. Ik heff noch Wöör vun den Iersten Karkenmann vun de EKD Nikolaus Schneider funnen. Nikolaus Schneider (63) is amtierende Raatsvörsitter der EKD und Präses vun de Evangeelsch Kark in't Rheinland. He seggt orrer schrifft:
Bi all de Disputiererie un dat Dischkureern, Bäukerschrieverie un Strietschriften dörf uns Gloven nich en Saak vun de Geliehrten un de Bäuker sien orrer warden. Ik heff en maalt Bild seihn, wo lutherisch Christen Bäuker un Schriftrullen vun de Katholiken verbrennt hebbt. Bi Wikipedia kannst nalesen:
Welk vun de Protestanten, de nich so belüücht sien köönt,
smeten aver ok protestantsche Papiere in dat Füür. Er Grünnen
weern: Uns Gloven is Leven mit Minschen un keen Bäukerkraam alleen.
Se harrn keen Lust miehr up de theoloogschen Strietgespreeke. Disse
hoge Geliehrten-Spraak weer jüm nau so grulich as dat latinsch
Zackereern vun de Katholiken, tomaal nich vele vun jüm lesen
kunnen un de spraken Wöör, wat latiensch, wat liehrt, meist
nich verstünnen. Leviges Leven is de Hauptsaak, hier in Not und Freud mit dien Negsten to leven, ehm bitostahn, to Hülp to kamen, dat is levtes Christus Nafolgen. Mit den Negsten in gaude Naverschop leven, dat is Christsien. Denn so warrst de Frieheit vun een Christenmischen wies. Denn hest, as de EKD-Vörsitter dat seggt, wohrhaftig een groten Schatz. Ik bün seker, dat dat miehr as een Antwoord up de Fraag na de
Frieheit vun en Christenminschen gifft. So laat mi dat Verklåren
noch maal versäuken: Wieldat de Minsch dat nich bruukt, dat hei glücklich ward, schall hei rechtschapen ut Leiv to Gott un de Minschen hanneln. Dit Hanneln hett aver nich den Zweeck, för sik Bederes ruttoslaan. Da is nich mööglich un nich nöödig. Dat geiht nich dorüm, de Laag vun den Högeren to bedern. Man schall den Negsten helpen, nich üm dorför Lohn to kriegen, alleen dat Gaudgahn schall de Grund vun dat Hanneln sien. Dorüm dat de Minsch dörch de Gnaad frie is, sik tovöör de Seligkeit to verdeinen, bruukt hei keinen Lohn un keen Loff för sien Daun. Hei hannelt ut friee Leiv to sienen Negsten un so to Gott. Nu blifft denn noch de Fraag, wat ik för den Naam "Gott" insetten kann, "Jesus" orrer "Jesus Christus". "Gott" in de Wöör vun den niegen Bund ganz strieken? Is "Gott" överhaupt een Naam, as wi dat kennt? Kann ik "Gott" weglaten, de dörch dat Schöppen vun Himmel un Ierd, dörch dat Rutföhren vun sien Volk ut Ägyptenland, dörch de Gesetten för dat Tosamenleven alles daan hett, dat de Minschen up de Ierd een "Geschicht" hebbt, de Maoris un de Inuits, de Swatten un de Sitten? Un jümmer wedder sien utwähltes Volk, de Hebräer? Hier kaam ik denn hüüt nich wieder. Wiss kamen mi Gedanken, woans dat sien kunn, woans dat Recht is. Dat kriggst nich rut. Mien Brägen arbeidt nich in Swiensgalopp. De Iel is vun'n Düvel. Een brennen Doornbusch ward mi nich as Mose in de Mööt kamen. Gott kann mi so orrer so sien Bott schicken. |
Teknen Dornbusch: Rudi Witzke 30.10.2018 |