To Pingsten:
De unbekannte Gott

vun Marlou Lessing

Apostelgeschicht, Kapittel 17:

Paulus stunn merrn op den Gerichtsplatz un sä: "Ji Lü vun Athen, ik seh, dat ji in all Belange düchtig de Götter förchten doot. Ik heff mi düt hier allns ankeken un funn blangen de ganzen Tempeln een Altaar, 'neem op schreven stunn: För den unbekannten Gott. — Vun düssen Gott, den ji ahnweten al verehren doot, vun den warr ik ju nu seggen. Gott, de de Welt maakt hett un allens, wat dorbinnen is, de is de Herr vun Himmel un Eer, un he wahnt nich in Tempel, de vun Minschenhannen maakt sünd."

Mennig Planten staht nu in Duft un Blööt an Lief un Seel, se gaht ganz op dorin, se geevt allens, se geevt sik sülvst för düssen Momang vun Duft un Blööt. De Johrstied verwirrt uns de Sinnen. Pingsten liggt merrn in düsse Tied, wenn de Natuur explodeert; jümmers wedder unverstahn, en Wunner. In düsse Tied fallt dat Fest, dat den reinen, körperlosen Geist fiert.

Uns Gott is en persöönliche Gott, dat glöövt wi; wi kennt em in de Gestalt vun Gott, uns Vadder un Moder, un Jesus, unsen Fründ un Broder. Avers nu an Pingsten kümmt Gott in sien unbekannte, unsichtbore Gestalt to uns: de Geist. De Geist is unsichtbor, man liekers reaal — so reaal as en Duft orr as en Musik. Beid sünd Kräfft, de wi nich verstaht — de faken radelhaftig, geheimnisvull, frömdaardig wirkt — un dochen maakt se wat mit uns. Beid kannst nich vör flüchten, se kriegt di tofaat mit Lief un Seel.

De Geist an't eerste Pingsten maakt dat noch en beten düütlicher: As en Füürflamm sett he sik op de Jüngers ehr Hööfd fast, en Füürflamm, de ehr nich vertehrt, man stüttig wiederbrennt as de Doornbusch in't Ole Testament. Unbekannt, radelhaftig, ja, sogor frömdaardig. De Flamm is Geist, avers ganz reaal: Se verännert de Jüngers, ehr Leven un ehr Welt. Se gifft ehr niege Kräfft, ja Superkräfft, un wiest ehr niege Weeg för ehr Tokumst.

Dat klingt nach wat, wat wi Minschen hüüt nödiger bruken wöörn as je. De Eer brukt niege, vun den Geist erhellte Minschen, de ganz anner Weeg gaht — köönt wi de ween? Op uns is de Geist vun dat Unsichtbore nich sichtbor kamen as op de Jüngers. Un Superkräfft hebbt wi wiss nich. Köönt wi liekers Gotts Minschen ween, de, de sien Weeg gaht un in de Welt dat Glück verbreiten doot, för dat Gott uns bestimmt hett? Ahn Gotts Geist geiht dat nich — köönt wi uns apen maken, dat he uns befüern, begeistern kann?

De Jüngers hebbt den unsichtboren Geist so sichtbor as Flamm kregen, wieldat se rutgahn un dat Evangelium predigen schulln. Dorför hebbt se besünner Kräfft bruukt. Un dat hebbt se ok daan — dat Evangelium vun Jesus is na uns kamen, wi weet vun em. Wi kriegt nu keen Flamm mehr. Also is de Geist in dat, wat wi vun Jesus weet?!

Wat seggt uns Jesus? "Förcht sik nich! Hebbt keen Bang!" Dat is de Karn vun de Gode Bott. Föhlt wi den Geist? He maakt licht, wi köönt meist flegen. Keen Bang mehr! De unsichtbore, unbekannte Gott — he maakt licht un lett uns flegen, un togliek is he as de Swoorkraft, de Gravitaschoon. Se is numerisch de swackste vun all physikaalsche Kräfft, liekers höllt se in't All den ganzen Kraam tosamen. Un wi föhlt ehr — jedeenen Momang. De Kraft, de allens tosamenhöllt, se is hier, maakt uns fast — un lett uns dochen frie, dat wi gahn, sogor flegen köönt, överallhen.

De Geist is en Kraft, unsichtbor, jümmers dor. Se verbindt uns mit allens in't Universum. De Geist is en Duft, wesenlos, wunnerschöön. Wi köönt em aten. De Geist is en Musik; wokeen henhöört, höört ehr överall in de Natuur un in de Welt. Düssen Duft warrt wi nu alltied rüken könen, düsse Musik alltied hören. Wi weet nich, woans un woso Musik un Duft op den Minschen so warken doot, as se doot; so is de minschliche Bregen noch nich erforscht. Villicht blifft dat för jümmers en Wunner. En Wunner, mit dat un vun dat wi leven doot.