Opwussen warrn — Pingsten!

vun Marlou Lessing

Dat is good för ju, dat ik weggah.

Johannes 16, 7

So seggt Jesus in sien Afscheedsreden to sien Jüngers. Manninnetünn — woso un woans schall dat good ween? De Jüngers weern doch totaal opsmeten, as Jesus den gresigen Krüüzdood starven müss — se harrn komplett de Orienteern verlaren — un ok as se verstunnen, dat he opstahn weer, wüssen se noch nich so richtig, wat se dorut maken schulln. Jesus harr ehr dat ja nich seggt.

Jesu Platz is lerrig — de Jüngers sitt to Blocks

Jüst dat is de Punkt. De Jüngers harrn jümmers op Jesus keken. He müss seggen, woneem dat langsgüng, he müss allens verklaren, un wenn se ganz to Blocks weern, müss he en Wunner doon. Se hüngen an sien Lippen, töven op sien Initiative un leten em allens maken. Heilen, tröösten, predigen, lenken. As en Kind, dat "Mama!" schriegt — dat bloots an Mamas Hand gahn kann, nich alleen. So harr Jesus dat avers nich meent. He wull ehr vörleven, wat se sülven doon schullen: heilen, tröösten, predigen, op de Minschen togahn, de Swacken stütten, instahn för ehr frohe Bott vör de ganze Welt...

Jesus sehg, dat he de Hand vun sien Jüngers loslaten müss, wenn se alleen gahn schullen. Vun sülven wöörn se dat nich doon. So sünd wi Minschen. Also hett he loslaten. De eersten Christen müssen lopen lehren — se müssen opwussen warrn.

Wat Minschen denn toeerst doot, is: Stütt söken bienanner. Se hebbt sik tosamenslaten. Dat weer de richtige Schritt. De "Bortsdag vun'e Kark" warrt Pingsten dorwegen ja ok nöömt. Dorto hett Gott sienen Geist schickt, denn he wull ok mit vun de Partie ween — un ahn em weer dat ok nich so recht gahn. Man nu kregen de Jüngers so richtig Füer ünner de Flünken — en Füer, dat wi hüüt in uns Karken faken misst.

Un hett uns dat nu gooddaan? Ja, wissdoch. Wi gaht hüüt unsen Weg as opwussen Christenminschen; wi sünd sülvst verantwoortlich. Wi schallt natüürlich op Jesus kieken — man denn sülven so hanneln, as he uns dat vörleevt hett. Jesus nafolgen heet nich: em nalopen un kieken, wat he deit. Nee, dat heet: Wi schallt mit un för em sien Arbeit doon, hanneln, as he dä — nich töven, dat he dat för uns deit. Lückt uns dat? Nich alltieds; avers dat liggt an uns sülvst alleen. Vun Harten beden üm Gotts Geist kann uns helpen.

Un wenn wi dat Füer in uns Karken misst: Dat köönt wi ok sülven ween! Maakt wi doch uns Kark to en Steed, de be-geistert!