Orndankfest vun Rita Kusch Letzten Sünndag
weer in de Kark aver wat los. Dank för dat, wat wi arnt hebbt Sogor de Pastor is kamen, un dormit he ok god to verstohn is, nehm ick de Kinner mit int Gemeendehus. Ik bün nämlich den Pastor sin Knecht so nömt man een Diakonin, wenn man ehr targen will. In't
Gemendehus könnt de se frogen und speelen, hört eene egene
Geschichte un möt nich immer so still ween, at ehr am Enn de
Kark all vergellt is, bevor dat se Konfirmanden sünd. Dat is
jo denn noch Tit genog. De Lüttjen hebbt een Apetit, dat ick angst un bang bün, dat de Stuten nich reeken kunn. Langsom fang ick an, von dat Deelen to schnacken, over Gernot und Fred wüllt lever noch een Stück äten. Deelen möt se al in Hus ümmer, dor hebbt se in de Kark nich ok noch Lust to. Dat is nich so, dat se noch Schmach hebbt. Se wüllt blots de ween, de am meisten eten kunnen. Bi mi bimmelt all in Gedanken dat Telefon, wo de Mamas und Papas inne Middagstiet mit mi schellt, dat ick dat nich verhinnert hebb. Nu wüllt Fred un Gernot und Meggie un Jan nix mehr to'n Middag eten. Ick har dat verhinnern kunnt, over denn weer de Kark woller gizig
ween, dat is denn ok woller nich richtig. Wi molt nun noch een Bild mit Banonen, Appels, Plumen und Zitronen.
Tom molt de Banonen mit schwarte Stripens. Se hebbt Druckstellen,
vertellt he us un möt weg. He stött son beten mit
den Tung an Druckstellen seggt he. Ick heff dor duchtig
mit to don, nich lut to lachen. Buten inn Flur hört wi, dat de Kark för de Groden all ut is. De Ollern trippelt dor al rum un wüllt ehr Kinner woller hebben. Gau hol ick noch min Gitarre un will das letzde Leed speelen. Martin holt dorto sin Mutter rin. "Mama, komm schnell" seggt he "Rita holt schon die Ritarre!" Dor bild ick mi fors wat up in, dat de Jung dat Instrument no mi nömt. Un denn is de Kark würklich ut. Un wegen den Erntedankdag drinkt wi noch'n Tass Koffi tohop, vertellt us noch, wat all schön weer vondogen, wo de Arnt dit Johr ween is, wen wi lang nich sehn hebbt un wat wi vondogen noch allens moken wüllt. Seggt se blots, se sünd
nich dor wen? Denn hebbt se würklich wat verpasst. Ick gröt von Harten! Rita Kusch |
|