Letzten Sünndag weer in de Kark aver wat los.
Seggt Se blots,
Se sünd nich dor ween?
Denn hebbt Se würklich wat verpasst.
Na ja, irgendwie is jo jeden Sonndag Erntefest,
denn du hest doch jeden Dag satt to eten,
manichmol sogor veel to veel.
Un to veel danken kann man nich,
bruks kien Angst um to hebben!

Dank för dat, wat wi arnt hebbt

Bi us up't Land is dat Ornfest noch richtig wat besünners. De Kark is full, so at sonst blots noch to Wienachten un wi geeft us veel Möh dormit, dat moi to moken. Nich man so null acht fofftein — ne wi load de Arntekron mit in, een dicken Kürbis, de Danzkoppel in Holschen und besünner Kleeder, een Zentner Kartüffeln is ok komen un de gelen Wuddeln leegt dor mittenmang, Brot und Wien — all goht se in de Kark.

Sogor de Pastor is kamen, un dormit he ok god to verstohn is, nehm ick de Kinner mit int Gemeendehus. Ik bün nämlich den Pastor sin Knecht — so nömt man een Diakonin, wenn man ehr targen will.

In't Gemendehus könnt de se frogen und speelen, hört eene egene Geschichte un möt nich immer so still ween, at ehr am Enn de Kark all vergellt is, bevor dat se Konfirmanden sünd. Dat is jo denn noch Tit genog.
Un dormit de Kinner dat ok nett mitnannern hebbt, gifft erstmol een feinet Fröhstück mit Kürbisstuten, Kokao und Marmelode. De lüttje Grete fangt fors an, all de Marmelodensorten erst mol ohne Brot to probeern. De Jungs wett dor üm, wer dat meiste Brot eten kann. Tein Stück will Fred eten, Gernot holt mit 11 dorgegen. De lütje Sally, de dorbi gewis nich mitholen kann, behaupt, se har ern Vatter al kennt, at se noch gor nich up de Welt weer. Vörsichtig wull ick eer up dissen Irrtum henwiesen, over se let sick dor nich von afbringen. De annern Kinner kiekt eer staunend an. Bitte, hett doch klappt mit dat Prolen.

De Lüttjen hebbt een Apetit, dat ick angst un bang bün, dat de Stuten nich reeken kunn. Langsom fang ick an, von dat Deelen to schnacken, over Gernot und Fred wüllt lever noch een Stück äten. Deelen möt se al in Hus ümmer, dor hebbt se in de Kark nich ok noch Lust to. Dat is nich so, dat se noch Schmach hebbt. Se wüllt blots de ween, de am meisten eten kunnen. Bi mi bimmelt all in Gedanken dat Telefon, wo de Mamas und Papas inne Middagstiet mit mi schellt, dat ick dat nich verhinnert hebb. Nu wüllt Fred un Gernot und Meggie un Jan nix mehr to'n Middag eten.

Ick har dat verhinnern kunnt, over denn weer de Kark woller gizig ween, dat is denn ok woller nich richtig.
Beter is dat, wenn wi nu afrümt. Aber dor will Fred nix mit to don hebben. He kippt sick gau nochn Kakao, in den he seben Löpel Zucker don hett. Lot de annern doch in de Kök rennen. He nich. Kökenarbeit is wat för Deerns — vertellt he us — un ick vertell em ok wat. Kanns nich fröh genoch mit anfangen, de Mannslü up denn richtigen Padd to bringen.

Wi molt nun noch een Bild mit Banonen, Appels, Plumen und Zitronen. Tom molt de Banonen mit schwarte Stripens. Se hebbt Druckstellen, vertellt he us — un möt weg. He stött son beten mit den Tung an — Druckstellen — seggt he. Ick heff dor duchtig mit to don, nich lut to lachen.
Meggie vertellt us noch von ehrn Unkel Theo. De hett bi't Fröhstück vertellt, at de Kürbis dit Johr so dick wurn is as een Autoreifen. Aber innen weer he holl ween. Un Unkel Theo hett seggt, dat weer as bi de Minschen — je grötter, um so ehrer von binnen holl. Dat hett Meggie nich ganz verstohn. Nun schall ick er dat verklorn. Töf, Unkel Theo, wenn ick di to foten kriech.

Buten inn Flur hört wi, dat de Kark för de Groden all ut is. De Ollern trippelt dor al rum un wüllt ehr Kinner woller hebben. Gau hol ick noch min Gitarre un will das letzde Leed speelen. Martin holt dorto sin Mutter rin. "Mama, komm schnell" — seggt he — "Rita holt schon die Ritarre!" Dor bild ick mi fors wat up in, dat de Jung dat Instrument no mi nömt.

Un denn is de Kark würklich ut. Un wegen den Erntedankdag drinkt wi noch'n Tass Koffi tohop, vertellt us noch, wat all schön weer vondogen, wo de Arnt dit Johr ween is, wen wi lang nich sehn hebbt un wat wi vondogen noch allens moken wüllt.

Seggt se blots, se sünd nich dor wen? Denn hebbt se würklich wat verpasst.
Na ja, irgendwie is jo jeden Sonndag Erntefest,
denn du hest doch jeden Dag satt to eten,
manichmol sogor veel to veel.
Un to veel danken kann man nich,
bruks kien Angst um to hebben.

Ick gröt von Harten!

Rita Kusch