vun Sibilla Frerich mit Fotos vun ehren lütten Söhn Tobi Anfungen hett dat Oostern. Omarina (wat "Oma Katharina" is) harr en Oosternest maakt, un merrnmang seet de schöönste Haas: güllen, mit en güllen Bimmel üm'n Nack. Tobi sien Oogen lüchen, as he den Haas rutnehm. Mehrstens weet he nich, wat he den Haas as Ganzes schöner findt orrer de Schokolade to'n Eten, un üm dat een orrer dat annere deit em dat jümmer leed. Man so wiet keem dat düsse Oostern nich, denn miteens woor sien lütt Gesicht lang. "Zartbitter" stünn dor op. Zartbitterschokolade! Zartbitterschokolade kann Tobi nich verknusen. Dat weer al bi de Inschulung so west. Omarina harr em en Schooltüüt maakt un de schöönsten Saken rindaan, man leider ganz veel Zartbitterschokolade. Tobi weer in Nöten. He is so en leven Jung, binah harr he sik dwungen, dat Tüüchs to eten, bloots wieldat he Omarina nich bedröven wull. Dat mehrste heff ik denn eten. Vun Omarike (wat "Oma Friederike" is) kreeg he natüürlich ganz wat Fiens to Inschulung, en schickes Speeltüüch. Tobi hett sik freit, man nich so dull, as wenn dat vun Omarina kamen weer. Omarike maakt jümmer allens richtig un is em doch binah egaal; Omarina maakt veel verkehrt, aver jichenswie is se Tobi sien "Beste". Dor schall sik een utkenn!
Nu Wiehnachten kümmt, wull ik em sachten, sachten wegpacken. "Tobi, wi köönt doch nich to Wiehnachten den Oosterhaas stahn laten. Wo kümmt de sik denn vör? Dat will de doch gor nich. Oosterhasen wüllt Oostern sehn, Fröhling." "Du darfst nich mein Hasen wegnehmen, Mami!" heet dat bloots. Reinweg störrisch wöör he. Ik sä nix mehr. Nu keem de Adventskranz in't Hus. As ik dat eerste Licht ansteken
dä, sinneer Tobi en ganze Tied dorvör; dat sehg ut to'n
Malen. Denn Beed Omas passt afwesselnd na de School op Tobi op, wenn ik arbeiten
bün. Omarike kümmt jümmers noch beten rin, wenn se
Tobi na Huus bringt. Klaar, dat se as eerst dat Advents-Oosternest
sehn müss. "Nanu, was sitzt denn da im Adventskranz?"
fröög se. Tobi keek genervt; he denk sik, dat süht
doch jedereen, dat dat en Haas is, sien Haas. "Vielleicht willst
du lieber das hier in die Mitte stellen?" sä Omarike, plier
mit de Oogen un haal en groten Wiehnachtsmann natüürlich
Vollmilch ut de Tasch. "Das passt doch viel besser als
der An'n Dingsdag passeer dat denn: Tobi weer an'n Nameddag bi Omarina
west, un se bröch em nu trüch. Se bringt em süss bloots
bet an de Döör, sünnerlich sietdat Tobis Vadder nich
mehr hier wahnt. (Swiegermoders köönt ok dull trüchhöllern
ween.) Man dütmaal harr ik frischen Rosinenpuffer maakt, un dat
duft. Omarina snupper un smuuster, "Na Tobi, da wartet ja was
Feines auf dich." "Wullt ni rinkamen?" sä ik unbedacht,
un nu weer dat to laat. Ehrdat Tobi sik verseh, seet Omarina vör
den Adventskranz un sehg den lütten Haas. "Nanu, wat is
dat denn?" weer ok ehr eerst Reakschoon. Se kenn den Haas nich
wedder! Dat schull Tobi nich merken. En halv Johr lang harr he den
Haas vör ehr versteken, nu schull he nich sehn, dat dat ganz
ümsüss west weer, wieldat se den Haas lang vergeten harr.
Also keem ik stantepe mit de ganze Geschichte röver. "Ja
also, Rina, das ist so, Tobi fand den Osterhasen aus deinem Osternest
so schön, dass er ihn niemals gegessen hat..." Tobi keek
Omarina ganz flau an, man se tro "Weetst, Tobi", sä se, "dat is en heel kloke Saak, dat du den lütten Haas dor in de Midd sett hest. In den Adventskranz stekt nämlich Oostern al binn. Un in Wiehnachten ok. Dat is noch ganz lütt, avers dat sitt as de Kern in de ganze Wiehnachtsgeschichte. Dat lütte Jesuskind is ja Wiehnachten to Welt kamen, avers as he groot weer, hett Jesus an Oostern den Dood daldwungen. Wenn he dat nich maakt harr, wöörn wi Wiehnachten ja gor nich fiern. Un dorüm höört de Oosterhaas in den Adventskranz, so seker, as dor en Licht an brennt." Tobi luuster nipp. Över den Dood, un wat achter Oostern steken deit, harr ik mit em noch nich snackt. "Heet dat, dat dat keen Dood mehr gifft?" fraag he unglöövsch. Dat de Lü starvt, weet de Kinner vundaag ja doch nau. "Nee", anter Omarina, "man dat heet, dat de doden Lü nich dood sünd, sünnern dat se wedderkaamt. Dat nix för jümmer vörbi is, sünnern dat allens wedderkümmt. So as Wiehnachten wedderkümmt." "Un Oostern", sä Tobi tofreden. Omarina is doch sien Beste. Rosinenpuffer hebbt wi denn ok noch tosamen eten. Un de lütte Haas mutt nu nich mehr in't Schapp. |
11.12.2005 |