Dat is noch stickendüster. De Jupiter is al ünnergahn un dat zarte Loov an de fröhjohrsgrönen Bööm ruschelt sacht. De Venus lücht an Heben un de lütten Vagels fangt an to singen. In Oosten is de Heben al düsterroot.

Mann, wat hefft de lütten Vagels för düchtige Stimmen! Se singt jo meist all ehr Hochtietsleed! Hefft se dormals woll ok al so düchtig sungen?

Ik gah dörch den düüstern steernblinken Morrn in den Park hier bi mi. De Vagels singt, as kregen se Geld dorför! So denkt wi Minschen; aver de Vagels singt för wat Beters: Leevde, Sex, en truen Maten, Kinner — nieges Leven.

Von Karktoorn her sleit de Klock fief. Ganz liesen sett ik mi op en ole wackelige Bank.

De Vagels kiekt woll gor nich na mi. Se singt as dull... En roodgleunig Schien kümmt von de Kark to mi röver. Dat lütte Oosterfüür — de hele Nacht harr dat lücht. Glieks geiht de Gottsdeenst in de stickendüüster Kark loos. Ik frei mi do al op. Blots poor Kerzen sörgt för dat nödigste Licht.

Den krakeligen Weg rünner kümmt en Minsch... Ik laat em nähgerkamen, sitt ganz still. Sien Fööt schurrt op'n Sand, aver bloots licht. En Rotkehlchen fangt an to tereleern. Opleevst wüür ik dat lütte Diert in miene Hand faten, aver ik weet, dat geiht nich. Dor hüppt dat vör mi op'n Ast un fangt an, wunnerboor to singen. Mi kaamt de Tranen. De Kuraasch un de Levensmoot vun düsse lierlütten Deerten!

As op Befehl fangt nu ok in'n Busch en Amsel an to tereleern. Mien Hannen findt sik to en Gebett. Danke, mien Gott, för diene Welt, de to all Tieden — ok hüüt — so veel Elend drägen mutt. Un se hett dat daan, hett allens Leed un Elend dragen — un is doch ut jeden Ünnergang wedder in Anmoot, Zaartheit un Vullkamenheit nieg vördag kamen. Du hest dat maakt, Gott. Du hest dien Schöppen so wunnerbor makt.

Op eenmal warrt dat ganz still. De Heben fangt ganz liesen in Oosten an to lüchten. De Fru, de sik neben mi op de Bank sett hett, nimmt op'n maal mien Hannen. "Jesus ist opstahn!", seggt se to mi un hett Tranen in de Ogen. Nu kenn ik ehr mit'nmaal. Karsten heet se, un denn liggt wi uns in de Arms. "Mien Mann is verleden Maand storven", seggt Frau Karsten, "un wat is nu? Ik weet ja, Se Ehr Mann is al lang doot, aver Se singt jümmers an Sünndag so fröhlich..." Se kiekt mi leeftallig an. "Wat ist dat mit Oostern — verkloort Se mi dat doch noch maal. Is dat wohr? Is Jesus würklich operstahn?"

"Dat is en ole, avers jümmer wedder ganz niege Geschicht; ik — ik sülvst glööv dor ok an", segg ik. Ik drück ehr, nehm ehr in de Arms. Ganz liesen fang ik an to singen, Tranen loopt över miene Backen. Ik holl Fru Karsten fast in de Arms.

"Der Herr ist wahrhaftig auferstanden — Halleluja!", sing ik för se dat ole Oosterleed... "Siehe — er ist lebendig von den Toten. Er hat die Schlüssel der Hölle und des Todes und stirbt hinfort nicht mehr." Denn legg ik ehr mien Arm üm de Schuller, un wi maakt uns op'n Weg röver in uns Kark.

Mien Gott, ik dank di, dat du dien Söhn to'n Överwinner vun'n Doot maakt hest — to en Brüch över den Dood, vun Leven to Leven.

Mi is dat, as wenn de Vagels nu noch mehr singt — de Steern noch wat heller lücht.

Is Oostern. De Dood hett keen Recht mehr.