De
Wöddel op n Schooh
En erleefte Verteller vun Addi Kahl
Sowat kann passeern, wenn du een goot meente Raatslag bekümmst,
avers em verdwars so ni nich ümsetten deist
.
Jichtenswo op een güllen Hochtietsfier. Ik schull Musik maken
un harr Klaveer un Musikanlaag vörher opbuut, ok een drahtlose
Mikrofon för plaante Laudatien. Mien Fru un ik kregen an n
Ehrendisch uns Plätz towiest un kömen jüst mang dat
Hochtietspoor op de rechte un denn Pastoor linke Siet to sitten.
Na sien korte Anspraak wies de güllen Hochtieder dorop hen, dat
glieks de leckere Fleeschsupp serveert würr, sünnerlich
in dat gediegen Geschirr ut dat Arfdeel vun sien Öllern.

Raffineert folen stünnen witte Servietten hoochkant in akraate
Reeg neven de
Goldrandtöller. Mien Fru swiester mi liesen eenen Trick to, to
Sekerheit wegen drauhende Placken vun Fettogen, de ok goot op de Supp
to sehn weern, de stiefen Munddöker levers schreeg ünnern
Suppentöller to leggen un dat anner Ennen denn över n
Schoot un de Büxenbeen uttobreden un achtern Smachtremen vun
de Büx intoklemmen.
Een plietsche Raatslag, de wull Sinn möök
?
De
Pastoor in sien swatte Kledaasch, poormaal in n Maand vun Beroof
ok opletzt op solk Fiern inlaad, nöhm behenn de Suppenkell hooch
un füll uns an Disch de Töller mit dampende Fleeschsupp
mit veel Gemüüs un Hackklümp vull bit an n Rand.
Schöön, dat Juuch all door sünd, un wi wünscht
alle Gäste goden Appetit, smuuster de Hochtieder; un lieset
Geschirrgeklapper sett in un ok dat Puusten över Löppels
wegen de hitte Supp weer to hören.
Middenmang düsse Still bi t Eten stünn de mi gegenöver
an sittende Broder vun de güllen Bruut miteens op un fröög
mi, op ick em dat drahtlose Mikrofon maal halen kunn. Ick harr nagraad
denn allereersten hitten Löppel Supp in n Mund un anter:
Natüürlich, geern doch! Stünn ielig op
un reet mit Swung den vullen Suppentöller vun Disch. De kipp
mi över n Schoot, Büxenbeen un mien nagelniege hellbruune
Schooh, wo he mit gresige scheppern ünnern Disch tweibröök
.
En Alpdroom, wenn di veele Ogen anstiert, wat du wull för n
Taps büst. De witte
Serviett bammel jümmers noch inklemmt an mienen Smachtremen,
as ik ielig dat
Mikrofon haal un den Broder in de Hannen drück. Denn in düsse
Situatschoon dach ik bloots noch: Tehnen tosamen bieten un bloots
nix anmarken laten, dat de Supp aasig op de Schenkels brennt.
To laat, denn een vun de Grootkinner meen denn ok luuthals: Opa,
guck maal, was dem Mann da am Gürtel hängt!
Düsse
Momang weer t ok, as de Pastoor in sien swatte Talar ünnern
Disch verswünn. Ik weer graad mien bekleckerte hell-beige Büx
an to bekieken, gottsleider vull Nudeln un Petersill vun de Supp,
as en roote Kopp övern wittes Wagenrad un dat swatte Ornat mit
de Tellerschören hooch kööm. He harr allens akraat
insammelt un mit Smuustern in de Ogen meen he: Op Se ehrn
Schooh heff ik ok noch eene Wöddel funnen!
Ik heff ni nich weller so n grotes stiefes Munddock achter
mien Smachtremen steken.
22.10.2023
|