De Wöddel op ’n Schooh

En erleefte Verteller vun Addi Kahl

Sowat kann passeern, wenn du een goot meente Raatslag bekümmst, avers em verdwars so ni nich ümsetten deist….

Jichtenswo op een güllen Hochtietsfier. Ik schull Musik maken un harr Klaveer un Musikanlaag vörher opbuut, ok een drahtlose Mikrofon för plaante Laudatien. Mien Fru un ik kregen an ’n Ehrendisch uns Plätz towiest un kömen jüst mang dat Hochtietspoor op de rechte un denn Pastoor linke Siet to sitten. — Na sien korte Anspraak wies de güllen Hochtieder dorop hen, dat glieks de leckere Fleeschsupp serveert würr, sünnerlich in dat gediegen Geschirr ut dat Arfdeel vun sien Öllern.

Raffineert folen stünnen witte Servietten hoochkant in akraate Reeg neven de
Goldrandtöller. Mien Fru swiester mi liesen eenen Trick to, to Sekerheit wegen drauhende Placken vun Fettogen, de ok goot op de Supp to sehn weern, de stiefen Munddöker levers schreeg ünnern Suppentöller to leggen un dat anner Ennen denn över ’n Schoot un de Büxenbeen uttobreden un achtern Smachtremen vun de Büx intoklemmen.
Een plietsche Raatslag, de wull Sinn möök……?

De Pastoor in sien swatte Kledaasch, poormaal in ’n Maand vun Beroof ok opletzt op solk Fiern inlaad, nöhm behenn de Suppenkell hooch un füll uns an Disch de Töller mit dampende Fleeschsupp mit veel Gemüüs un Hackklümp vull bit an ’n Rand. „Schöön, dat Juuch all door sünd, un wi wünscht alle Gäste goden Appetit“, smuuster de Hochtieder; un lieset Geschirrgeklapper sett in un ok dat Puusten över Löppels wegen de hitte Supp weer to hören.

Middenmang düsse Still bi ’t Eten stünn de mi gegenöver an sittende Broder vun de güllen Bruut miteens op un fröög mi, op ick em dat drahtlose Mikrofon maal halen kunn. Ick harr nagraad denn allereersten hitten Löppel Supp in ’n Mund un anter: „Natüürlich, geern doch!“ Stünn ielig op un reet mit Swung den vullen Suppentöller vun Disch. De kipp mi över ’n Schoot, Büxenbeen un mien nagelniege hellbruune Schooh, wo he mit gresige scheppern ünnern Disch tweibröök….

En Alpdroom, wenn di veele Ogen anstiert, wat du wull för ’n Taps büst. — De witte
Serviett bammel jümmers noch inklemmt an mienen Smachtremen, as ik ielig dat
Mikrofon haal un den Broder in de Hannen drück. Denn in düsse Situatschoon dach ik bloots noch: Tehnen tosamen bieten un bloots nix anmarken laten, dat de Supp aasig op de Schenkels brennt. — To laat, denn een vun de Grootkinner meen denn ok luuthals: „Opa, guck maal, was dem Mann da am Gürtel hängt!“

Düsse Momang weer ’t ok, as de Pastoor in sien swatte Talar ünnern Disch verswünn. Ik weer graad mien bekleckerte hell-beige Büx an to bekieken, gottsleider vull Nudeln un Petersill vun de Supp, as en roote Kopp övern wittes Wagenrad un dat swatte Ornat mit de Tellerschören hooch kööm. He harr allens akraat insammelt un mit Smuustern in de Ogen meen he: „Op Se ehr’n Schooh heff ik ok noch eene Wöddel funnen!“

Ik heff ni nich weller so ’n grotes stiefes Munddock achter mien Smachtremen steken.