Wat all de Johr'n wedder kümmt, un meist all de Minschen ünner de Huut geiht, dat is un blifft de Wiehnachtstiet. Wat Klås un sien Familie åvers lange Johrn nich harrn, dat weern endlich mål wedder ...

Witte Wiehnachten

vun Klaus-Dieter Tüxen


Lange Tiet worr Klås dat Geföhl nich los, de Weddergott Petrus heel em för 'n Narren! To Wiehnachten üm un bi 14 Grååd un, meist to 'n Lachen, dat weern jüst dee Temperaturen, dee Johre lang ok to Sommerstiet meten worrn sünd.

Dütt Johr åvers keem dat anners! Dree Dååg vör Wiehnachten güng dat los. Bi Temperaturen üm fief Grååd ünner Null fung dat eerst ganz suutje an to Grieseln. Miteens worr dat warmer, un allmählich fullen Sneeflocken. Sneeflocken, so groot as 'n Fiefmarkstück, in ehr bizarre Pracht, een as de anner, un liekers all ünnerscheedlich.

Eerst true man den Snee nich övern Weg, denn jüst dor, un överall sünst, smöll he, smöll, as in all de Johrn tovör. Man, nå 'n Stündstiet, dat worr bilütten schummerig, fullen de Temperaturen wedder ünner Null Grååd, hier un dor bleven op Råsen un de Wegen witte Placken liggen, dee nu jümmers grötter worrn.
Noch 'n Stünn wieder weer dat tatsächlich rundherüm witt vun Snee, so'n richtigen, backsigen Snee, dee bruukt warrt, wenn een 'n Sneemann oder ok 'n Sneehöhl buen wull.

Dat weer meist as 'n Wunner! In twee Stünnen hett sik de harvstschedderige Landschaft 'n wunnerschönet, wittet Kleed övertrocken! Un liekers dat so koolt weer, worr een doch warm üm't Hart, denn — Snee un "Wiehnachten vör de Döör" tohoop is doch 'n Droom för de mehrsten Minschen in düsse Johrstiet.


Ok Fru Goldammer kümmt op Besöök

Ok för den Igel, dee in Klås sien'n Goorn ünner een'n Hupen Bläder sien Tohuus harr, legg sik de Snee as 'n Bettdeek kommodig langdål. An'n Heven trocken de Sneewulken jümmers mål wedder ut'neen, un denn keek de vulle Måån ut Südoosten fierlich nå nerrn dål. An dat Bild kunn man sik gor nich satt an seh'n. Nu dorven ok sien Kinner, Martin un Siri, noch mål wedder rut, weern ja jüst de Wiehnachtsschoolferien anfungen, un överhaupt, dat seltene Ereignis harrn se sik verdeent!

Klås müsst sien Auto ut de Garååsch hålen, üm den Sneeschuver ruttosöken, un worr foorts an de leege Siet vun den Snee mit sien wunnerbore Landschaft erinnert. In't Radio höör he nämlich: "...Schneefall im gesamten Sendegebiet! Es haben sich bereits zahlreiche Unfälle ereignet! Bitte passen Sie Ihre Fahrweise den Straßenverhältnissen an ...!"
Dor weer dat wedder! All'ns hett sien' twee Sieden! Åvers nu wull Klås doch 'n Ogenblick de schöne Siet geneten.

Vörsorglich harr he all Anfang Dezember 'n groten Barg Vågelfutter köfft, dat leeg all de ganze Tiet in denn Kufferruum vun sien Auto. De velen ünnerscheedlichen Vågels, meist Singvågels, dee Klås, sommers as winters över, veel Freud bröchen, schullen foorts marken, wor se Futter kriegen doot, wenn 't mål nix mehr to finnen gifft.

Un denn, as Klås nå sien Garååsch güng, leet he de Huusdöör åpen ståhn. Dat harrn ji beleven schullt, wordennig sien lütt Hündin, de Dwargdackeldååm "Juli", verrückt spelen dä. As se marken dä, dat de Huusdöör åpen stünn, peester se mit 'n Karacho ut de Wåhnstuuv dörch den Floor un schoot buten op de Trepp, dee noch vull Snee weer. Man dat kenn' se gor nich, wull op dee ehr egen Åårt op de Steed gau bidreihen. Åvers wieldat se to veel Fohrt op harr, gleed se mit 'n Swuppdi op ehr'n Achtersteven över de dree Stufen de Trepp langdål un keem op den Footstieg, nå goot anderthalf Meters, to ståhn — oder beter seggt, to liggen.

Dat duer sien Tiet, ehrdat se sik berappelt harr, schüddel sik kort, keem allmählich in Wallung, snuuv mit ehr lütt Snuut den Snee vör sik her, un denn keem de lütt Dackel in 't Jachtern! Scheester un peester krüüz un dwarrs dörch den Vörgoorn.
Harr man ehr 'n Ploog achter spannt, weer de Goorn in Nullkommanix ümplöögt west! Dat weer för all in Klås sien' Omkring Spååß un Vergnögen an de lütt Hündin un an dee op 'n Stutz verännerte Wiehnachtslandschaft.

Miteens åvers bleev "Juli" slagordig ståhn, ween richtig so'n beten, un fung an, ehr Poten to licken. Wat weer passeert? Iesklüten harrn sik mang de Tehn bild't un dee bröchen ehr asige Wehdååg.

Siet dee Tiet is se op Snee un Ies nich mehr goot to spreken, ok nich, wenn 't Wiehnachten is.


22.12.2019


na baven