De Wiehnachtssteern

na Marie Hamsun navertellt vun Antje Heßler

"Ottar is so dumm!", sään de annern Kinner ut de Klass vun den "Niegen". De lütte Kerl keem ut de Stadt. Sien Modder weer krank. Se harr em in en gode Gegend bi gode Lüüd ünnerbröcht, ehrdat se in't Krankenhuus keem. Vadder harr he keen mehr, weer dörchsickert.

Eenes Dags höör de Schoolmeisterin vun de tweete Klass in de Paus up den Schoolhoff: "Ottar is dumm!" De annern Schöler dünken sik veel, veel klöker, menen se jedenfalls. "Still, ihr Kinder!", reep dor de Schoolmeisterin, "ich bin nicht sicher, ob Ottar nicht einer der Klügsten von euch ist. Er ist nur anders."

Dat weer koort vör Wiehnachten. Överall in de Hüüs rook un smeck dat na Wiehnachten. De Wiehnachtsboom wöör ut den groten Woold halt.

In de School vertell de Schoolmeisterin an den letzten Dag vör de Wiehnachtsferien vun dat Kind, dat in en Stall up de Welt kamen weer. Dor leeg dat in en Krüff. De Harders mit ehr Schaap stünnen dorbi un sehgen, dat ut den Heven Engel sweven un sungen. Ok dree wiese Männer kemen ut den Oosten. Se harrn enen groten glänzenden Steern an Heven sehn un weern den Schien nahgahn, bit he över enen Stall stahn bleven weer.

Ottar harr bi dat Vertelln vun de Schoolmeisterin ganz vergeten, 'nehm he weer. He güng meern in de Ünnerrichtsstünn na ehr hin. Keek se mit grote Ogen an un fraag: "Bist du sicher, dass das alles wahr ist?"
"Ja, natürlich!"
"Das mit dem Stern auch? Dann haben sie wohl in der Nacht wandern und am Tag schlafen müssen?"
"Ja, wahrscheinlich."
De annern Kinner füngen an to kichern. Sowat weer in ehr School keen Oort. De Schoolmeisterin funn aver nix dorbi. Se verwies de Kinner to Rooh un Ottar güng verlegen un mit roden Kopp trüch up sien Platz.

To Huus bi sien Pleegöllern wöör al de Dannenboom smuck maakt. Dat möök de Vadder. De Modder möök dat Wiehnachtseten trecht.
"Du kriegst auch etwas zu Weihnachten!", meen se, "hab man keine Angst." Se weern all so leev to em. He aver tööv blots up enen Breef vun sien Modder ut dat Krankenhuus. Se müss em doch to Wiehnachten schrieven! He harr gor nix dorgegen, dat he noch up den Hoff na en Arm vull Holt schickt wöör. Dor kunn he na den Postboten utkieken.

De Breef weer al güstern ankamen. He keem nich vun sien Modder, nee. — Aver de Lüüd up den Hoff harrn beslaten, em dat eerst na dat Fest to vertellen. Denn müss dat aver anners warrn. Sien Modder harr bloots bit Wiehnachten betahlt.

So alleen he dor up den Hoff weer, in Wohrheit weer he noch veel eensamer. Sien Modder weer kort vör Wiehnachten in't Krankenhuus storven.

Veel Holt kunn Ottar nich up eenmal drägen. Sien blaufroren Finger ümklammern dat Holt. He güng an de Stuuv vörbi up den Hoff. Dor güng sien Blick na'n Heven. Dor — up eenmal wöör he enen groten hellen Steern wies. De segel mank de Wulken över den Heven. Em güng en Stoot dörch sien Liev. He klammer de Arms noch faster üm dat Holt. Em snöör dat meist de Kehl af. Kunn dat würklich wohr sien...? Nu weer he achter de Wulken verswunnen. Aver glieks keem he wedder to'n Vorschien un wanner sien Bahn. Dat kunn nix anners as de Wiehnachtssteern sien.
As Ottar sik doröver kloor weer, leet he dat Holt fallen, leep dörch de Hoffdöör in de Richt, de de Steern em wies. He legg den Kopp wiet in'n Nacken, üm den Steern nich ut de Ogen to verleern. Dorbi stolper he över den Wegrand. Üm nich to fallen, keek he blots noch denn un wenn na den Steern.

Över den Steern harr he allens annere vergeten. He dach nich mehr an den Breef vun sien Modder un ok nich an Wiehnachten. He weer vull vun en groot Glück. För em weer de Steern nochmal anzündt woorn. Villicht wies he em den Weg na de Krüff mit dat Kind.

Ottar weer al teemlich wiet lopen un weer in en unbekannte Gegend kamen. Langsam wöör em koolt. De iesige Wind puss dörch de dünnen Kleder. De Hannen weern ahn Hanschen blaufroren. De Teen klappern un he kreeg Hunger. De Steern aver trock ümmer noch wieder na'n Noorden. Ni wull he sik daal senken.
In de Twischentiet weer dat ganz düster woorn. Rechts un links stünnen grote Dannenbööm. Ottar böör den Kopp blots noch af un to na baben. Dor bleev he miteens stahn. Dor weer nich blots een Steern an Heven, dor trocken en ganze Reeg an Heven lang.

Mit eenmal weer em kloor, dat nich de Steern an Heven trock, dat weern de Wulken. Wie kunn he sik blots so täuschen! Miteens weer dat ganze Wunner twei un in sien Kopp höör he immer wedder: "Ottar is dumm, Ottar is dumm!" In Takt mit düsse Wöör leep he wieder. Ümkehrn na den Hoff un allens verkloorn kunn he nich.

Un doch leeg Ottar en halv Stünn later in en warm Bett.

Dat weer so kamen. Ottar weer in den düstern Woold en Licht wies worrn, dat wies em den Weg na en lütt Huus. Vörsichtig klopp he mit de verklaamten Finger an de Finsterschiev. De Döör güng up un Ottar stolper in en warme Stuuv. "Verzeiht, ich bin wohl falsch gegangen", stamer he ganz dörcheenanner.

Hier weer dat so schöön warm un dat röök na Braden un in de Eck stünn en lütten Wiehnachtsboom. Dat kunn doch nich wohr sien! Denn wies sik, dat dat doch wohr weer. De beiden olen Lüüd, Nils un Oline, harrn allens, wat to Wiehnachten höört, blots so'n lütten Ottar nich. Un dor stünn he nu in ehr Stuuv. Hungrig as en Wulf, üm vun dat Wiehnachtseten satt maakt to warrn, un dörchfroren, üm vun de Warms updaut to warrn, un so doodmööd, dat he glieks in Bett bröcht warrn müss.

Vörsichtig fraagten de beiden em ut, as se em in't Bett bröcht harrn. Wat he vertell, beröhr ehr Harten wunnerlich. Wat he nich vertell, hebbt se raad. En Kind, dat to Wiehnachten alleen dörch den Woold lopen weer, leeg hier bi Nils un Oline in't warme Bett. Bald full he in depen Slaap.

Annern Moorn keem de Vadder vun den Hoff un wull Ottar afhalen. Eerst an annern Dag harrn se dat Huus wiet in Noorden utmaakt. Nu wull he den Utrieter afhalen.
"Nein!", reep Ottar bestimmt. Dat weer em richtig rutrutscht. Dorna verkrööp he sik bang ünner dat Bett. Dat geev aver keen Slääg. De Vadder güng alleen na Huus. Nils bröch em ruut. De beiden harrn eeniges miteenanner besnackt. Dat weer swoor uttomaken, keen tofredener weer, de, de güng, oder de, de to Huus bleev.

Ottar harr intwischen al sien fasten Platz op de Bank blangen Nils. He beet jüüst in en Stück Koken un sien Blick güng nadenkern in't Wiede.
Mit grote Ogen keek he de beiden an un meen:
"Ik much bloots eens geern weten — wat dat nich doch de Wiehnachtssteern weer."