na Marie Hamsun navertellt vun Antje Heßler "Ottar is so dumm!", sään de annern Kinner ut de Klass vun den "Niegen". De lütte Kerl keem ut de Stadt. Sien Modder weer krank. Se harr em in en gode Gegend bi gode Lüüd ünnerbröcht, ehrdat se in't Krankenhuus keem. Vadder harr he keen mehr, weer dörchsickert. Eenes Dags höör de Schoolmeisterin vun de tweete Klass in de Paus up den Schoolhoff: "Ottar is dumm!" De annern Schöler dünken sik veel, veel klöker, menen se jedenfalls. "Still, ihr Kinder!", reep dor de Schoolmeisterin, "ich bin nicht sicher, ob Ottar nicht einer der Klügsten von euch ist. Er ist nur anders." Dat weer koort vör Wiehnachten. Överall in de Hüüs rook un smeck dat na Wiehnachten. De Wiehnachtsboom wöör ut den groten Woold halt. In de School vertell de Schoolmeisterin an den letzten Dag vör de Wiehnachtsferien vun dat Kind, dat in en Stall up de Welt kamen weer. Dor leeg dat in en Krüff. De Harders mit ehr Schaap stünnen dorbi un sehgen, dat ut den Heven Engel sweven un sungen. Ok dree wiese Männer kemen ut den Oosten. Se harrn enen groten glänzenden Steern an Heven sehn un weern den Schien nahgahn, bit he över enen Stall stahn bleven weer. Ottar harr bi dat Vertelln vun de Schoolmeisterin ganz vergeten,
'nehm he weer. He güng meern in de Ünnerrichtsstünn
na ehr hin. Keek se mit grote Ogen an un fraag: "Bist du sicher,
dass das alles wahr ist?" To Huus bi sien Pleegöllern wöör al de Dannenboom
smuck maakt. Dat möök de Vadder. De Modder möök
dat Wiehnachtseten trecht. De Breef weer al güstern ankamen. He keem nich vun sien Modder, nee. Aver de Lüüd up den Hoff harrn beslaten, em dat eerst na dat Fest to vertellen. Denn müss dat aver anners warrn. Sien Modder harr bloots bit Wiehnachten betahlt. So alleen he dor up den Hoff weer, in Wohrheit weer he noch veel eensamer. Sien Modder weer kort vör Wiehnachten in't Krankenhuus storven. Veel Holt kunn Ottar nich up eenmal drägen. Sien blaufroren
Finger ümklammern dat Holt. He güng an de Stuuv vörbi
up den Hoff. Dor güng sien Blick na'n Heven. Dor up eenmal
wöör he enen groten hellen Steern wies. De segel mank de
Wulken över den Heven. Em güng en Stoot dörch sien
Liev. He klammer de Arms noch faster üm dat Holt. Em snöör
dat meist de Kehl af. Kunn dat würklich wohr sien...? Nu weer
he achter de Wulken verswunnen. Aver glieks keem he wedder to'n Vorschien
un wanner sien Bahn. Dat kunn nix anners as de Wiehnachtssteern sien.
Över den Steern harr he allens annere vergeten. He dach nich mehr an den Breef vun sien Modder un ok nich an Wiehnachten. He weer vull vun en groot Glück. För em weer de Steern nochmal anzündt woorn. Villicht wies he em den Weg na de Krüff mit dat Kind. Ottar weer al teemlich wiet lopen un weer in en unbekannte Gegend
kamen. Langsam wöör em koolt. De iesige Wind puss dörch
de dünnen Kleder. De Hannen weern ahn Hanschen blaufroren. De
Teen klappern un he kreeg Hunger. De Steern aver trock ümmer
noch wieder na'n Noorden. Ni wull he sik daal senken. Mit eenmal weer em kloor, dat nich de Steern an Heven trock, dat weern de Wulken. Wie kunn he sik blots so täuschen! Miteens weer dat ganze Wunner twei un in sien Kopp höör he immer wedder: "Ottar is dumm, Ottar is dumm!" In Takt mit düsse Wöör leep he wieder. Ümkehrn na den Hoff un allens verkloorn kunn he nich. Un doch leeg Ottar en halv Stünn later in en warm Bett. Dat weer so kamen. Ottar weer in den düstern Woold en Licht wies worrn, dat wies em den Weg na en lütt Huus. Vörsichtig klopp he mit de verklaamten Finger an de Finsterschiev. De Döör güng up un Ottar stolper in en warme Stuuv. "Verzeiht, ich bin wohl falsch gegangen", stamer he ganz dörcheenanner. Hier weer dat so schöön warm un dat röök na Braden
un in de Eck stünn en lütten Wiehnachtsboom. Dat kunn doch
nich wohr sien! Denn wies sik, dat dat doch wohr weer. De beiden olen
Lüüd, Nils un Vörsichtig fraagten de beiden em ut, as se em in't Bett bröcht harrn. Wat he vertell, beröhr ehr Harten wunnerlich. Wat he nich vertell, hebbt se raad. En Kind, dat to Wiehnachten alleen dörch den Woold lopen weer, leeg hier bi Nils un Oline in't warme Bett. Bald full he in depen Slaap. Annern Moorn keem de Vadder vun den Hoff un wull Ottar afhalen. Eerst
an annern Dag harrn se dat Huus wiet in Noorden utmaakt. Nu wull he
den Utrieter afhalen. Ottar harr intwischen al sien fasten Platz op de Bank blangen Nils.
He beet jüüst in en Stück Koken un sien Blick güng
nadenkern in't Wiede. 24.12.2018
|