De Wiehnachtslotterie

vun Cord Denker


Dat is nich so eenfach, een'n Minschen to finden, de keen Tohuus hett un keen Adress, üm em den Millionengewinn to öberbringen, de em nu tofällig mol tosteiht, nohdem dat he sien Lewen lang bloots Geld verspeelt un versopen hett. In't Krankenhuus harrn se Schorsch op't letzt utfindig mookt. He leeg dor mit sien strubbelig witt Hoor vun Kopp un Boort, dat man knapp sien Gesicht sehn kunn. He leeg dor un tööw op den Dood. Man vör dat de Dood to em kääm, rull dor een'n Dag düsse Fru, de ümmer noh alle Sieden winkt un den kantigen Kuffer mit all de Packen vun Geldschiens mit sick hett... also de kääm in ehrn Rullstohl an sien Bett ran un klapp den Kuffer vör siene Ogen op.
As Schorsch dat ganze Geld vun den Mordsgewinn to Gesicht kreeg, do güng em dat op, dat müss de Gewinn ut de Wiehnachts-Lotterie sien. Een Passant harr dat Los op sien Naam'n utschriewen loten un em dat in de Adventstied tolangt: "Gode Wiehnachten, ool Fründ!" — As Schorsch nu düssen Gewinn vör Ogen harr, bölk he los: "Verdammt un verdüwelt — dat kümmt jo bannig loot!" — De Rullstohlfru weer een beten wat verlegen, se meen jo wol, dat müss nu ümmer so sien, dat de Gewinner vör Glück anfangt un danzt. Man de ole Suupbütt dor op sien Krankenbett... Se mark dat düüdlich, dat Glück kääm hier to loot. Hier kunn de gröttste Gewinn nix mehr utrichten. Den Dood kannst du nix afköpen!

Schorsch weer bang, dat se den Kuffer wedder dichtmoken kunn un mitnehmen. He bölk: "Her dormit!" un den krall he sick mit letzte Kraft den Kuffer, un de Glücksfee trock mit een bedrööwt Gesicht wedder af. Nee, düttmol weer dat nich recht wat för dat Fernsehn. En doodkranke Penner, de nu op een Schlag Millionär worden weer. Tja, wenn dor tominst een Utsicht op Heilung west weer! Awers Schorsch harr keen Utsichten un keen Tokunft mehr, he weer ganz eenfach an't End, he weer kaputt. Dor weer nix mehr to moken.

"Kunn ick doch noch mol vun vöörn anfangen", sä Schorsch to den Dokter, "denn wörr mien Lewen doch ganz anners utsehn, mit so'n poor Millionen in de Achterhand, dat weer doch, as harr man een Platz an de Sünn afkregen, nich!" — "Noch mol vun vöörn anfangen..." den Dokter güngen düsse Wöör noh. Nu, wo dor Geld mit vermookt weer, seeg de Saak al wat anners ut. Den näächsten Dag verkloor he den Penner dat so good, as dat man jichens güng, wat se mit em vörharrn. Se wulln een poor Zellen ut em rutsnieden, un ut düsse Zellen schull de niee Minsch, Schorsch II., wassen, desülbige Minsch schull op düsse Oort dat twete Mool to Welt komen un denn de Chance hebben, noch mol vun vöörn antofangen.


Histoorsches OP-Team. Bild Schön Kliniken GmbH/Wikimedia Commons

Schorsch Nummer een stimm mit sien ruge Stimm to: "Denn grööt man den nieen Macker vun mi un seggt em, he schall mit de Superee man gornich eerst anfangen." — Un denn duuer dat nich mehr lang, un Schorsch sien Geist weih mit sien letzte Puust noh Güntsied röber. Un en Dunst vun Alkohol hüng noch en ganze Tied öber sien Krankenbett.

Wiel nu dat, wat vun Schorsch Nummer een öberbleben weer, op de Sezierdischen vun de Medizinstudenten landen dä, wussen sick de rutsneden Zellen in ehr Nährlösung to den Fötus vun Schorsch twee ut. Un Schorsch, de jo nu egens een un twee togliek weer, güng op düsse Oort in den Glaskruken-Moderschoot op sien Weddergebuurt to. Un de Dag rück nähger, wo se em ut de Nährlösung rutfischen, un em denn mit en'n Klapps op den Achtersen in dat Lewen schicken wulln. De Medien weern al ganz hippelig. Un en Familie, de Schorsch adopteern wull, harr sick ok al meldt, vele Familien harrn sick meldt.

De grote Dag weer dor, un de Rummel weer gewaltig. Medizin un Technik un Organisation harrn en Triumph to fie'rn, den man sick grötter nich denken kunn. Man dat bleew nich lang bi de Hoochstimmung. De Wetenschaftslüüd harrn dat bald rutkregen, dat dor keen lewensdüchtig jung Minschenlewen ingang komen weer, man bloots een lütte Utgoow vun een greisenhaftig Stadtpenner. Nu müssen se rutkriegen, wat denn dor egens falsch lopen weer. Experimenten, Gegen-Experimenten, Ünnersöken un Operationen...

Wat müß dütt oold-jung Kunstwesen nich all'ns dörstohn! Em starven den Arms af, em starven de Been af... Man wat dor nu falsch lopen weer, dor güng'n de Ansichten wied uteenanner. An't End weer bloots noch de Kopp öber un de hüng an Kabeln un Schläuchen. Immerhin, ok dat weer noch en Wunner vun Wetenschaft un Technik, man dat weer nu bilütten so komplizeert un gräsig worden, dat de Medien dor nich mehr so recht wat mit anfang'n kunnen. Un so weer dat denn still worden üm den eersten Minschen ut Minschenhand. Und noch wat kääm dorto — man kann sick dat jo al denken: dat Stiftungs-Geld güng to End. Man kunn sick dat utreken, dat en Transplantation vun den Kopp op en'n jungen Körper vun en Unfall-Minschen (wenn man sowat öberhaupt to rechte Tied noch kreeg) nich mehr to betohln weer. Nee, ok Schorsch twee schull keen Tokunft hebben, keen Platz an de Sünn. Dat en Minsch op düsse Oort noch mol vun vöörn anfangen kunn, dat müss wol för alle Tieden en Droom bliewen.

Een'n Morgen kääm de ole Martens in dat Laboratorium un knall en Packen witte Kittel op en Stohl. Martens bringt för de Waschanstalt de frisch-wuschen Arbeits-Kledagen ut. He knall also de witten Kittel op den Stohl un reep dorbi: "Hier sünd de Kittel, witt un rein as de Unschuld sülben, dat ji wedder propper utseht un wiedermoken köönt!" — Man nüms anter. He plier mit siene kranken Ogen in den unöbersichtlichen Ruum, awers kunn keen Minschenwesen utmoken. Tja, all de Wetenschaftslüüd harrn sick tosomensett to en Konferenz un weern dorbi, sick to besnacken, woans se dat den Kopp vun Schorsch twee bibögen kunnen, dat se de Apparaten nu utschalten müssen.

Martens güng so'n beten tögerig in den Ruum rin, villicht weer dor jo doch noch een, de em sienen Lieferzettel afteken kunn. Op eenmol höör he, dat dor so en gröhlig versopen Stimm noh em ropen dä: "He, Martens, du ole Moors, hol mi hier rut! De Öös hier mookt mi kaputt!"

Martens güng de Stimm noh un op't letzt funn he doch warraftig Schorsch sien Kopp mit dat wuschelige witte Hoor un den wuscheligen witten Boort, dat Gesicht man knapp to sehn. Martens böög sick ganz dicht öber den Kopp un denn reep he begeistert ut: "Mensch, dat is jo en Greisenhaupt — Cephalocereus senilis. So een fehlt mi doch grood noch in miene Kakteen-Sammlung! Man segg mol, wat schall dat denn hier mit all de Schläuchen un Kabeln? Dat verstoh ick nich!" — "Nee, ick verstoh dat ok nich. Riet den Schiet man eenfach rut un nehm mi mit!" krächz de Kopp. — "Awers dat geiht doch nich, ick kann doch hier nix wegnehmen, dat is doch en Delikt", meen Martens un töger noch. — "Dat is keen Delikt", brüll de Kopp, "dat is en Rettungsakt. Solang, as ick noch mien Stimm heff, heff ick öber mi sülben to seggen, un ick segg di: Hol mi hier rut, dat verlang ick vun di!"

So kääm dat gröttste Experiment in uns Tied to en End. As de Wetenschaftler un de Techniker ut dat Tosomensitten torüchkämen, üm sick üm den Kopp vun Schorsch to versammeln, do weer de Stee leddig. Ut de Schläuchen sicker noch de een oder anner Flüssigkeit rut... Nu plier'n de Wittkittel op de leddige Stee dor, bit de Chef dat Woord griepen dä un sä: "Leve Kolleginnen un Kollegen, is düsse Fügung nich dat Best, wat harr passeern kunnt? Ick meen, wi schüllt vun en Anzeig afsehn!" — Dat Nickköppen vun alle Sieden geew em Recht. De Lüüd in Witt güngen doran, dat Laboratorium optokloor'n, trocken de witten Kittel ut un harrn Fie'rabend.

Un nu steiht dor bi Martens tohuus op de Süüd-Finsterbank, merrn mang siene Kakteen, en Greisenhaupt. Un Martens böögt sick dor vull Leevd öberweg un seggt: "Mensch, Mensch, Mensch, wat se mit di wol allns opstellt hebbt. Dorbi is dat doch egens so eenfach: Wat bruukst du denn? Du bruukst een lütten Placken Eer, bruukst en Platz an de Sünn, nich to veel Flüssigkeit un en poor Lüüd, de sick di towendt un di bewunnern doot." — Un denn dreiht sick Martens noh sien Fru hen un seggt: "Du, Edith, ick glööw, he sett al en Bloom'n an. Mag ween, dat he to Wiehnachten blöht."


De Hamburger Karkendag 2013 "Soviel du brauchst" hett jo egens froogt, wat de Minsch bruukt und woveel he bruukt. Un öber düsse Froog kann man ümmer wedder nohdenken.

Bild Kaktus: Cord Denker

29.12.2013


na baven