De Wett

vun Rudi Witzke

Mien Brauder sää to sien Maat Egon: "Wenn ik di dat vertell, denn glövst du mi dat doch nich, wat för en kaptalen Hekt mi dit Johr in't Nett gahn is!" "Ik kenn di un dien Fischerlatin! Ik glööv di dat so un so nich!" anterte fuurts Egon. "Weitst wat," wennte mien Broder in, "ik wett mit di, dat mien Hekt so groot is, dat du alleen em nich verputzt kriggst!" Egon bölkte loos för Lachen. "Ik schaff nich een Hekt? Du hest se woll nich mehr all!" "Wetten?" anterte mien Broder. "Ja, wetten, treck di man al warm an. De Wett gellt."

Se verafredten denn den Dag, wo dat Hekt-Eten stiegen schull. As een Loopfüür weer dat in't Dörp rüm, wat för een lichtfardig Wett mien Broder ingahn weer.
Nau is dat nie nich rutkamen, wo staatsch de Hekt denn west is. Se köönt bit 40 kg swoor warden un 1,50 m lang. So groot is de Hekt von mienen Brauder denn doch woll nich west.

Wo harr mien Brauder dissen Hekt her? "Dort wollen wir Fischen und Jagen froh als wie in alter Zeit!" heit dat in een schöön Ballaad. In Dänemark kriggt elkeen Börger för een sien Eck dat Jagdrecht un an de See dat Fischrecht. Ik glööv, de Schweden makt dat ok so. In Düütschland dörffst dat allens nich. Verbaden! Verbaden! Verbaden! Aver dat Jagen un Fischen hett nu maal so'n rechten Kierl vun't Land in't Bloot.

So vör 20 Johr keem dat över de jungen Lüüd up uns Eck. In de Moränenlandschaft harr de Iestiet vele Mergelkuhlen trüch laten. Een seggt ok "Gletscherpött" orrer "Warvellock" to disse verscheden groten, depen Waderlöcker. Buurn harrn meist een in ehr Gemarkung, de anner söchten in de Gegen un köften se Buurn af. De rechte Grött müßt de Diek schonst hebben, deep weern de Löcker all, wichtig weer noch, dat se een Toloop un Afloop harrn. So weer dat Wader frisch.

Hen un her: Mien Brauder wöör denn ok Besitter vun een so an 3000 qm groten "Fischdiek". Dor keem nu Arbeid up em to: Dat Struukwark rund üm den Diek weer meist to dicht. Dat güng denn blots mit'n Kehdensaag. An anner sieden Steden weer dat Över morastig un vull Kruut. Dor müßt vun Walter de Trecker utlehnt warden. De harr vörn een Baggerschüffel. Een Steg wöör mit Hülp vun vele Maten buut, en Buuwagen to de Fischerhütt ümrüst. Twei Johr hett he mit sien Maten dor woll wuracht. Un wenn he nich an sienen Fischdiek togang weern, denn weer he up Gemeinschopsarbeid.

"Fischbesatz!" sää denn maal een. "Ik mucht geern…" un he tellte up. "Nu man schöön snutje mit de jungen Pierd!" Dat Wader müßt eerst ünnersöcht warden, wat för Tosamensetten dat hett un welk Fisch dorto passen. Een Johr weer wedder rüm.
Anmellt hebbt se as gode Börger in Düütschland dat ok bi de "Behörde", de "Landwertschoplich Kamer", dat se woll Fischdieke inrichten wullen. Se hebbt vele Zeddel utfüllen müßt, aver ok Raat kregen. Un de Verlööf richtig mit en Stempel up dat Papeer.

Nu kunnen se en List för ehren "Fischbesatz" upstellen un bi'n Hannelsmann bestellen. De keem denn ok un elkeen Fischdiek-Wirt kreeg in een Emmer mit sien bestellten bannig lütten Fisch: Karpen, Slie, Rootfedder un natüürlich Hekte. Welk wagten ok, Forellen uttosetten.
So, nu kunnen de Fischdiek-Wirte töven, minnst veer Johr. Se kunnen nich seihn, wat ut ehren düren "Fischbesatz" nu middewiel woorn weer.

Mien Brauder leeg up sien Steeg un keek in dat wat lümmrig Wader. Wat weer de Freud groot, as een Karpen gemöötlich vörbischwömm!

Un denn keem dat Johr, wo de Mannslüüd sik tosamendään un een Tognett dörch ehre Dieke tröken. Dor weer groot Hallo! Dat lohnte sik. Lütte Fisch kemen trüüch, besünners avers wöörn de Hekte in Ogenschien nahmen. Wenn de to groot is, denn freet de Röver den Diek leddig.

Een anner Fisch-Wirt keek bedribbst up dat ruthalt Nett. Enerwat weer scheif gahn.

Na de vele Mööh hett de Fisch-Wirt un sien Familje de Fischmahltieden mit besünner Geföhle verspiest. Fisch, sülven groot makt! De Mööh harr sik lohnt.

Johr för Johr tröken nu de Fisch-Wirte tosamen dörch ehre Dieke dat Tognett. Un tosamen hebbt se veel belevt.

Mienen Brauder harrn se sien Angelgeschirr ut de upbraken Fischerhütt klaut. He hett dat nich bi de Schandarmen anseggt. He kennte sien Pappenheimer. He is hengahn, hett jüm seggt, dat se dat klaute Geschirr in twei Daag wedder trüchbringen schullen. Süß… Weer nich nöödig. De Angeln weern wedder dor.

Toliernt hett he veel. He hett een Huusmeister un sienen Söhn de Verlööf geven, sik een Mahltiet to angeln. As de aver wat mehrere Eemer Fisch in ehr Auto bröchten, dor müßt he wat bremsen. De "Angelmeister" fischten em den Diek leddig.

Veel hett mien Brauder belevt un liernt. Dat aver mit de Wett, dat weer nu wat Nieges. Vör allen müßt ja nu Christa, sien Fruu ran. — Wat un ob de toeerst wat seggt, muurt un knurrt hett, dat weit keeneen. Is ok nich so wichtig. Un geiht keeneen wat an.

Wokeen Christa kennt, de ahnt aver, wat nu kümmt. Se sweeg un grüvelte. Wenn mien Brauder nich in't Huus weer, studeerte se all ehre Böker, befragte dat Internet un schreev vele Zeddel vull.

Hekt ward nich blots in kaken Wader smeten un denn den Gast vör de Nees sett. Dat ahnte mien Brauder, as Christa em uptellte, wat se nu allens inköpen müßten: Lorbeerbläder, Feldsalaat, Basilikum, Peiterzill, Kalverkruut, Dillkruut, Suurblatt, Eier, Bagetts, Morcheln orrer anner gode Poogenstöhl, Wittwien, bunte Peperkörn, Rahm, Estragon, Sardellenpaast, lütte Kartüffel, helles un düster Beer un een Buddel Jubi-Aquavit.

Wunnern kunn mien Brauder sik, aver nu harr Christa de Saak in de Hannen nahmen. Un harr dat Seggen. Wiß heff ik in de Inkööplist noch wat vergeten. Aver Christa harr allens tosamen un regeerte in de Köök vun fröh morgens an. Mien Brauder seet mit Egon un Karin, sien Fruu, in de Stuuv. För Egon weer up'n groten Disch deckt.

Denn güng de Döör up un dat gote Hekt-Eten füng an.

Vör Egon weer as eerstes en Suppenkumm updeckt. Un Christa keem ok mit en groot Suppenschöddel. Smackige Ruuch breidte sik in de Stuuv ut. Egon kreeg de Kumm vullfüllt un all wünschten em "Goden Apptit".
Christa harr von ca. 1000 g Hekt dat Fleisch fein sneden, dat Fleisch vun de Gråden, de Flossen un den Kopp aftrennt, de Zippel in Schieven sneden un allens bit up dat schier Fleisch in 1 ½ Liter Wader pakt. Dortau kemen de Lorbeerbläder, dat Suppengröön, Salt un Peper. Dat allens wöör ca. een half Stunn kakt un denn dörch en fienes Seef geven. Ut Bodder un Mehl wöör een "Mehlschwitze" maakt un mit Fischsud upfüllt. Denn keem dat groff sneden Kilo Frischfleisch dorto un Wittwien. Na fief Minuten keem een in Rahm verdwarltes Eigeel dortau. Hakte Peiterzill wöör baven rupstreugt.

Egon keek beten verbiestert, denn löppelte he aver loos. Dat aver weer em to langtæsch. "Segg maal, Christa, kann ik de Plörrsupp nich ok ut de Kumm drinken?" fröög he. Christa bleev neven em stahn un füllte na, se kunn kuum so gau füllen, as Egon drünk.

So, de putzte Kopp un de sauber sneden Gråden weern to een "Hektsupp" verarbeidt, een Kilo Hektfleisch harr Egon ok al verputzt.

Na een lütt Paus dröög Christa allens Mögliche in de Stuuv un stellte dat vör Egon hen. "Dat du nu ok weitst, wat du daalslingst, segg ik di dat: Dat gifft Hektklümp mit Tomaten. Un eet sinnig." Un se füllte em de eerst Portschoon up.

Nu weer Karin wat nieschierig worrn un Christa müßt ehr verkloren, wat ehr Mann dor eten dää.
"Nümmst nich ganz een Kilo Fleeschtomaten un ok so veel Hektfilet. De Tomaten övergüttst mit kaken Wader, treckst de Huut af un achtelst de Tomaat."
Christa müßt Egon nafüllen. He kreeg de tweite Portschoon Hektklümp mit Tomaten.
"Ja, Karin, denn püreerst dat Hektfilet un deist dat in en Schöddel. Crème fraîche un veer Eier kaamt dortau. Mit Salt, Peper, Muskaat, Cayenne smeckst af. Den Knobi schälst un drückst dörch de Press in den Fleischbrie. Dat fien hakte Basilikum giffst nu to.
Ut de Masse makst Kugeln so groot as Dischtennisbäll un drückst de flach. In Boddersmalt bradst de Klümp so an twei Minuten. In een tweite Pann smölst Bodder un dunst de Tomaten 8 Minuten."

"Wat sabbelt ji dor, Christa, help mi man lever bit Upfüllen!" mellte sik Egon, de nu de drütte Portschoon Hektklümp mit Tomaten vör sik harr.

"Na, wi sünd ja ok trecht", verklorte Christa, "de solten un peperten dunsten Tomaten giffst to de Fischklümp. Ik heff Egon denn noch Stangenbroot henlegt un een Buddel düster Beer."

"Na, hebbt di de Klümp smeckt?" fröög Christa na. "Dat ja, aver vun Hekt heff ik nix mitkregen", antert Egon.

"Weer ok villicht beten fett, besünners de Klümp?" fröög Christa. "Na ja, mi hett dat aver smeckt. Aver vergeet nich den Hekt! Du weitst, woso ik hüüt hier bün."
"Ik glööv, een Supp ward di goot doon. Kannst se ok wedder ut de Kumm drinken. Vörher kannst ja mit'n Jubi de fetten Hektklümp daalspölen." Wat Egon ok dää, un dat nich blots eenmaal.
"Denn man loos!" geev Egon grönes Licht för de Suurbläder-Supp mit Hektklümp.
Un Egon gönnte Christa een Paus. "Ik füll mi de Kumm alleen wedder vull. Du tratsch man wieder mit mien Fru."
Egon drünk de Suurkruut-Hektsupp mit Lüsten. Christa weer tofreden. Nu weer dat bald schafft. Drei Gäng stünnen in de Köök noch parat: "Pilz-Hektragout na Goethes Oort", kakte "Krüderhekt" un braden "Hekt na Meckelborger Oort". Dorför brukte se noch 800g Hekt, 1 ½ kg Hekt un so an 1 kg Hekt, natüürlich jümmer bestes Filet. Denn weer de grote Hekt aver ok upbrukt. Bruunbeer harr se ok noch'n Kasten un de Jubibuddel kunn villicht reiken. Aver se harr een in Reserv.

"Weitst, Karin, wenn di dat denn noch interesseert, wat ik für dienen Egon noch ut den Hekt kakt un braadt heff, denn schriev ik di de Rezepte up. Drei Stunnen eet Egon al, ik heff iehrlich keen Lust, noch mehr vun de Hektmanscherie upttotellen. Du kannst dat ok so un so nich allens upenslag behollen. Laat uns man wat anners vertellen! Schall ik uns een Sekt upmaken?"
Karin weer inverstahn, Egon mümmelte vör sik hen, maal vertröök he dat Gesicht: Cayenne-Peper kennte he nich. Denn stünn he woll ok maal up un reckte sik, dat alle Knaken knackten. Wat öfter müßt he vunwegen dat veele Bruunbeer "na de Pierd kieken". De Jack harr he ok al övern Stohl hangt.
Em smeckte dat aver jümmer noch bannig goot, dat kunn een seihn un hören.

Na länger Tiet bröcht Christa nu den letzen Gang "Hekt na Meckelborger Oort", schöön güllen braden. Egon sien Ogen lüchten: Dat kennte he: Braden Fisch un lütte Pellkartüffel bi siede Hitt schöön bruun braadt un mit Zucker karameleseert.

Denn aver wöör Egon doch wat unruhig. As mien Brauder wedder keem, he harr nach maal na sien Veihtüüg keken, dor wischte he sik den Sweit vun den Vörkopp, stellte sik vör mienen Brauder hen un sää:

"Dat mutt ik seggen, du hest een Fruu, de bannig goot kaken kann, allens hett mi best smeckt, aver segg mi maal,

wennehr kümmt denn nu de
grote Hekt?"

Dor wöör dat musingstill! Keeneen wüßt wat to seggen.
Un so hett mien Brauder sien Wett verloren.
Orrer Christa, sien Fruu?