De Wakenitz ut de LuftOle Nissen

"Direkt an der Wakenitz"


Ik heet Ole Nissen, un arbeiten do ik in Lübeck an't Theater. Wenn ik mal frie heff — dat kümmt meist nich so oft vör —, denn gah ik geern in mien lütt Boot to'n Angeln. So keem dat denn, dat ik an enen Sünndag in't Blatt lees: "Zwei Zimmer-Wohnung mit Küche und Bad zu vermieten. Direkt an der Wakenitz."

An de schöne WakenitzDirekt an de Wakenitz? Wat schall dat heten? Kann ik to Foot in fief Minuten na dat Water gahn? Orrer kann ik dat Water vun't Finster sehen? Orrer heet "direkt", de Wakenitz plätschert merrn dörch den Goorn?

Baadanstalt an de Wakenitz mit Blick op Lübeck

Bootsanlegger an'e Wakenitz

Ik stünn von mienen Sünndag-Morgen-Koffi up — de Klock weer bald 12.00 — un güng na dat Telefon. Ik reep bi de Nummer vun't Inserat an. En Fru vertell mi, dat dor al en Barg von Interessenten weern. För mi, meen se, wörr sik dat meist nich mehr lohnen, ok noch to kamen. Man ik weer so wüppsch up disse Wahnung un geev Hotel Wakenitzkeen Roh. Un so vertell se mi an't End, wo ik hinkamen schull.

As ik ankeem, weer jüst en Ehepoor "mittleren Alters" dor und keek sik de Wahnung an; Twee Stuven, Köök, Bad, de Finster na de Straat rut.
"Mien Mann Hermann sitt in'n Goorn", sä de Vermietersch, en lütte Fru, bi 65 Johr, plietsche Ogen, griese Hoor und korte Büxen. "Gaht Se man hen und snack Se mit em."
Un dat dee ik denn ok. Ik güng üm dat Huus rüm na den Goorn hen. Dor seet de Mann ünner'n Sonnenschirm, en Glas Wien up den witten Disch, Strohhoot up den Kopp, un de Fööt ——— in de Wakenitz. Ik weer baff. Dat wer mien Wahnung. Wat mi angüng, dor harrn wi gor nicht mehr lang över snacken müßt. Man bi Hermann seet noch en anner, de mit em verhanneln dee. En jungen Assistenzarzt vun de Medizinische Universität. Lübecks ToornsDe beiden schienen sik meist eenig to sien. Se snacken so fein mit'nanner, drünken Wien, un he vertell Hermann, wo fein em dat hier bi em gefallen dee.

Dat sehg nich goot ut för mi un miene nie Wahnung. As denn noch dat honorige Ehepoor un de lütte Vermietersch dorto kemen, harr ik wohl meist nix mehr to mellen. Woso schullen se mi denn woll de Wohnung geven, mi, enen jungen Spund, de villicht de Miete nich betahlt un nachts an'n Enn noch Krach maken deit? Und wo doch so akkurate Lüüd parat stünnen.
Ik seet heel bedrubbelt mang den Dokter un und dat Poor "mittleren Alters" un dach:
"Ik kann man glieks aftrecken. Ik heff bestimmt keen Chance."

Man as se all bi't Vertellen weren, kreeg ik spitz, wo Hermann sik swoor dee mit de hochdüütsche Snackerie. Dor sä ik to em:
"Na, Hermann, männicheen snackt veel, wenn de Dag lang is. Meenst nich ok?"
He grien, as he wies wörr, dat de junge Keerl vun't De schöne WakenitzTheater en Plattdüütschen weer. Hermann, sien Fru Lotti un ik, wi hebt uns noch gode twee Stünnen fein wat vertellt. De annern weern al lang weg, un de Wahnung an de Wakenitz, de hett nüms anners kregen as ik.

Un wenn ik frie heff und de Sünn schient, denn gah ik in den Goorn, sett mi in mien Boot un föhr angeln. Un männichmal is Hermann mit dorbi.



na baven