An'n Enn vun all de Wöör

vun Claus Günther

Wo fang ik an na all dat Swiegen? Kind, och Kind, wat is dat swoor, to di to snacken! Seker, du büst keen Kind mehr, al lange Johren nich. Aver dat wi diene Öllern sünd, dat is so un dat blifft so. Ok wenn du nix mehr mit uns to doon hebben wullt. Nienich? Kind, och Kind! Schall ik spreken över dat? Ik mutt!

Christa hett seggt, ik schall mi dat nich andohn. Un di ok nich, Jan. Liekers do ik dat, liekers mutt ik dat! Wieldat ik keen Roh heff üm di.

Ik heff uns falsche Naams geven. Christa — dat is dien Modder, Jan büst du, un ik — ik nenn mi Hinnerk un bün dien Vadder. Keeneen schall weten, welk Lüüd wi sünd! Ik bün nich bang; aver ik will uns schütten, uns dree. De mehrsten Minschen sünd negenklook, wenn't üm dat Nichverstahn twüschen Öllern un Kinner geiht, dat gläuv man.

"De Jung hett sik afwennt vun siene Öllern? Na, wat dor woll vörfullen is! Vun nix kümmt nix, segg ik jümmers!"
"So is dat! In uns Naverschop wahnt en Deern, an de schall ehr Vadder sik versünnigt hebben — an sien egen Fleesch un Bloot!"
"Segg blots! Wo kann so wat angohn?"

Un diene Öllern, Jan? Wat is mit jüm? Weer Hinnerk en Suuput, Johr üm Johr? Hett Christa di haut, Dag för Dag? Weren wi veel, veel to streng mit di? Ik gläuv, du schüttkoppst, wenn du dütt jichtens leest un di wedderkennen deist. Mag aver ok sien, dat du meenst, ik will blots aflenken, Jan. Heff ik recht?
"Du muttst doch weten, üm wat dat geiht, Hinnerk, un Christa ok!", heur ik di seggen.

Hinnerk? Christa? Du hest nich froogt, wat uns dat gefallt, dat du uns nich mehr Vadder un Modder seggt hest, so as freuher. Un dien Grootmodder hest du miteens Erna nömt, as du ehr to'n Geboortsdag grolert hest. "Leve Erna", hest du schreven, op de Koort.

Un wi? Wi hefft dat hennohmen, Jan. Wi hefft nix seggt. Wi wullen di nich verargern. Wi hefft — wi harrn doch blots di! Besünners ik heff di, een kunn meist seggen: vergöttert, mien Jung. Bi't Abitur weerst du de Best vun de ganze högere School. Wat weren wi stolt op di! Wi hefft di jo ok al stütt, as du noch teemlich lütt weerst. Wi wullen dien Egenweertsinn starken! Loter hefft wi sülvst op di heurt, dien Menen weer uns wichtig. Eenmol hest du seggt: "Ji weert as miene Kinner." Wat för'n verdreihte Welt!

Studeert hest du. Lang. Bannig lang. Eenmol hefft wi froogt, wat du al en Schien kregen hest — solk Schiens weren wichtig för dien Teel, "Magister Artium" to warrn, harrn wi heurt. De Froog hest du uns övel nohmen. Wi schüllen uns nich inmischen in diene Soken, anners wöörst du gor nix mehr vertellen — so, op düsse Oort hest du antert. Un wi? Wi hefft dat hennohmen, Jan. Wi wullen keen Arger mit di. Ofschoonst wi dien Studeern finanzeert hefft all de Johren, un diene Wahnung ok, hefft wi di doch acht, sogor bewunnert.

Wi weren di "to dicht bi", hest du mol seggt. Dat weer de ene Siet. De annere weer,dat wi uns "nich för di intresseert" hefft — so hest du di utdrückt. Wi weren verunsekert. Oftins hefft wi nich wusst, wat wi di vertellen oder frogen schullen, vör luter Bedacht.

Denn keem ene Tied, do hest du di besinnen wullt. Keen Breef, keen Anroop vun unse Siet! Dat weer nich eenfach, man wi hefft nageven, Jan — wi wullen di nich verleren! Aver an een Dag, dat mag woll twee Johren achterna wesen sien, dor heff ik dat nich mehr uthollen. Ik heff mi op den Weg mookt to diene Wahnung un bi di anpingelt. Mit bannig Hartpuckern!

"Na, denn kumm man rin, wenn du al dor büst", hest du seggt. Tass Tee hest mi anboten, un loter hest dien Modder överto halt. Se hett di Geld schenkt, un wi hefft uns verdregen, wi dree. Aver lang hett dat nich hollen!

Keeneen schall seggen, dat wi dat nich verseukt hefft mit'nanner, wedder un wedder. Wat hefft wi för Utsproken hatt, nachtenlang! Eenmol hest du seggt, dat wi nich anropen schullen, wieldess du an't Renoveern weerst. Wi hefft dat inhalen. Loter hest du meent, dat wi uns in de Tied nich üm di kümmert hefft. Dat weer woll de Anfang vun'n Enn vun all de Wöör. Och, Jan! Ik gläuv meist, dor is jümmers en Gefeuhl in di, dat wi di nich noog leev hatt hefft — nich so veel, as du denkst, dat di tosteiht. Man wi sünd in'n Krieg opwussen, wi köönt dat nich beter! Wi hefft't probeert, aver du büst so ... överfienfeuhlig, dat köönt wi nich nafeuhlen.

Annerletzt güng dat Slag op Slag. Blangenbi hest uns weten laten, dat du heirodt hest — "Das ist nun meine Familie!" — un vör dree Johren, as ik di noch mol üm en Utsprook beten heff, hest du mi tobölkt: "Ihr seid schreckliche Eltern!" Un denn keem noch: "Dreißig Jahre!"
Dörtig Johren? Ik bidd di: Verklor mi dat! As ik mien söbentigsten Geboortsdag fiert heff, dat is nu ölven Johren her, hest du mi överrascht as Daagblattbood, in de Hand en Extra-Utgoov vun 1931 — mit mien Geboortsankünnigen in'n Original. Wat heff ik mi freit!

Vör fief Johr bün ik achtig worrn. Keen Anroop, nix. Vergeten, de Vadder. Trüchstött, de Modder. Wegsmeten as ole Schöh, de Öllern. Diene Öllern. Egene Kinner hest jo nich, Jan.

Loot mi noch seggen, dat keen Dag vergeiht, wo wi nich an di denken doot. Wi wullen doch dat Best för di! Männichmol snackt wi vun freuher. Un vun di. Wi froogt uns, wat scheep loopen is un wat wi falsch mookt hefft ... wi all tohoop. Aver oftins kümmt wi in't Swiegen.

De Narven op uns Seelen wiest wi nich. Keeneen.

Verlatene Öllern? Dat is as en Schann. Över dat snackt een nich. Worüm do ik dat denn? Wieldat wi nich de eenzigen sünd. Alleen in Düütschland gifft dat mehr as hunnertdusend verlatene Öllern. Dat müss mol seggt warrn, ok wenn't mi swoor fullen is.