Dat Swiensglück

En erleefte Verteller vun Addi Kahl


In uns Gemeen weer för ’n Südenkrink Oostholsteen de tostännige Reddungsdeenst stationeert. Vun een blödige Beleefnis (kuum to glöven) un ok över de Ursaak will ick nu ut mien Tiet as Rettungssanitäter vertellen.

Över Telefon informeer uns en gresig krieschende Fruunsstimm, in Panik kuum to verstahn: „Hier in ’t Döörp is en Keerl mit sien Lieferwagen gegen eenen dicken Eekboom ballert. De ganze Straat is vull mit Bloot un Bargen vun Glassplitters överseit. Een Been vun den Schaföör hängt ok noch ut de Autodöör bit op de Straat ruut. Üm Himmels Willen, kommt se fix, hier ward in allerhööchste Levensgefohr de Reddungswagen bruukt!“

Mit Blaulicht un dat dörchdringende „Ta-tü-ta-ta“ vun ’t „Martinshorn“, avers ok ’n flaue Geföhl in uns Magens, rasen wi in hööchste Tempo dorhen. — Opletzt na ’n poor Kilometers kömen wi an de Unfallkrüüzung an.

Veel opreegte Minschen gestukileern as wild mit de Arms herüm, all vun wieten to sehn: „Wo blievt ji denn bloots?“, würrn wi barsch anblafft. — Twee Wachtmeisters versöchen, mit de Polizeikellen den Stratenverkehr aftosparren un ümtolenken, ok bemöht, de aggressive Stimmungslaag vun berüchtigte „Spanners“ in ’n Griff to kriegen. Mien Kolleeg Hein, en grote Keerl vun binah twee Meter, ansünsten de Rooh in Persoon, würr liekenbleek, as he de riesige Blootpütt vör un in dat Auto an den Stratenboom sööh. Ok ick müss bannig slucken: Woans kann en Minsch bloots so ’n groten Blootverlust hebben? Düsse Fohrer achtert Stüür, över un över bloots noch in Kontuurn to kennen? „De is bestimmt glieks doot west!“, höör man de Stimm vun so ’n Klooksnackers. „So ’n Karambolaag kann doch keeneener överleven!“ — „Nee, nee, nee“, meen en annern Keerl: „De Motoorhauv vörn hett bloots een poor lütte Bulen, dat heff ick fotografeert. — Dat is ja ni nich to begriepen, woans hier dat veele Bloot herkümmt?!“

Hein un ick müssen nu versöken, de eerste Hölp bi dat Unfallopper antowennen. „Wi mööt em ut sien Auto rutkriegen, versöök maal den Rautekgriff bi em“, stöhn Hein — un fuurts harr ick mi vull mit dat klüterige Bloot insmeert.

De Mann leeg musenstill in sien Sitz, as ick mi över em böög un nagraad versöken wull, den blödigen Sekerheitsgurt to lösen, as mi ut dat mit dick runnen Blootkröst ut sien Gesicht twee blaue Ogen anblinzeln un he ünner lieset Gestöhn schimp: „Möökt denn nu maal jichtenseener vun all de Klookschieters mien rechten Foot loos, verdammig, he mutt achtert dösige Pedaal inklemmt sien, Aua!“ —

Leeve Lüüd, uns füll en Steen vun ’t Hart bi sien Schimperee, un wi all spören in düsse Momang verlichtert, dat he, mal afsehn vun Glassplitter un poor Kratzer, wull doch nich so slimm toschannen kamen weer, as dat gresige Gesamtbild vermoden lööt? — Avers woher kööm bloots dat veele Bloot? — Hier nu sien Riesen-Swiensglück-Verteller……

In sien Profeschoon as friege Slachtermeester föhr he mit sienen Wagen vun een na de anner Huusslachtung. — Op de Ladefläch stünnen söss sülvern blitzende Stahlkannen vull mit Swiensbloot, de bi den Opprall gegen den Boom na vörn ümkippt weern. Wenn düsse 60-Liter-Kannen as’n Rakeet all togliek, so Knall-op-Fall, in Richtung Führerhuus schöten...? — Mutt ick noch mehr vertellen?

Erinnern kann ick mi noch an den eegenordigen Mischröök vun Swiensbloot un Verdeeler-Kööm, den wi na ’t Torüüchkamen sülven op sien „Glück“ bitter nödig harrn.



3.4.2022


na baven