En Steen op de Seel

vun Berthold Cordes

Düüster is dat, bannig düüster, as ik endlich bi mien Huus ankaam. „Nu blots noch den Slötel finnen un denn af in't Bett“, dink ik so bi mi. „Doch wo is de Slötel? Heff ik den woll verloren? – Gau lüden! – Keeneen maakt op, woll nüms to Huus!“ Ik birs op de anner Siet. „Villicht is de Blangendöör op? – Nee, uk nich! Wat för'n verflixten Dag vondaag! Dor, endlich en dröge Steed, wo de Regen nich so op mi daalpladdern kann!“

Ik verkrööp mi in den lütten Schuppen, wo uns Fohrrööd afstellt weern. „Nu blots gau daalsetten, rünner von de Fööt!“ Langsam kann ik wedder mien Gedanken faten. Wat weer blots passeert?

Ik seh mi noch, wo mi dor wat von'e Siet in'e Mööt keem — un denn klöter dat uk al. En Fohrrad schööt dörch de Luft un polter op de anner Stratensiet jüst blangen dat Koppsteenplaster. Mien Foot kleev jümmer noch op de Brems, liekers mien Auto al lang stillstünn.

Un denn seeg ik dat Mallöör. En lütten Knirps, man villicht jüst fief Johr oolt, leeg ünner sien Fohrrad, dat in twee Delen broken weer. He röögt sik kuum, aver he schree. Ik sprüng ut mien Fohrtüüg un wull em ophelpen. „Laat em liggen!“, bölkt mi dor op eenmal en Keerlsstimm an, „villicht hett he sik wat broken!“ Dat kunn woll ween, denn de lüttje Keerl höll sik dat Been un jammer dorbi. Ik lööp trüch na mien Auto un hol en Wulldeek, dormit deck ik den Jung to. Intwüschen weern veel neeschierige Lüüd üm mi rüm. „Roop en Krankenwagen!“, rööp ik een von jüm to. „Köönt wi denn gor nich mehr maken?“, disse Gedanken güngen mi nich mehr ut'n Kopp.

Ik biester hin un her. „Wo blifft blots de Krankenwagen? Dat duurt ja ewig!“ Mien ganzet Leven lööp in Gedanken an mi vörbi. „Hest du nu en Minschen dootföhrt? Wo warrst du dor jemals mit fardig warrn?“ Un denn disse velen Lüüd üm mi. Een wüss beter Bescheed as de annere.

„Tatüü, tataa!“ Endlich! De Krankenwagen keem! „Wat is dat denn, de Schandarms? Wat wüllt de denn? Hier kann doch blots en Dokter helpen!“
„Sind Sie der Fahrer des Wagens? Ihre Papiere bitte! Haben Sie etwas getrunken? Wie ist es zu dem Unfall gekommen? Wie schnell sind Sie gefahren?“ – Wat scheert mi all disse Frageree? – „En Krankenwagen mutt her un sünst gor nix!“ –
„Kommen Sie bitte mit in unseren Wagen! Ein Notarzt ist bereits unterwegs.“

En Trecker keem an de Unfallsteed. Dat weern de Öllern von den Jung. Achtern op den Hänger harrn se noch dat Melkgeschirr. Se weern foorts losföhrt, as se von dat Unglück höört harrn. „Wo kunn dat blots passeern? Unse Jung hett doch vondaag jüst Fohrradföhrn liehrt un wull doch nich op de Straat, von wegen dat Bremsen noch nich so recht klappen wull. Un nu dat Mallöör!“

Endlich drööp uk de Krankenwagen in. De Jung ward inlood un af güng dat in't Krankenhuus, wieldess ik mi noch mit de Schandarms ünnerholen muss. „Sie müssen morgen noch einmal aufs Revier kommen und Ihre Aussage wiederholen! Können Sie Ihr Fahrzeug noch fahren?“ Ja, kaputt weer kuum wat un föhrn kunn ik woll noch. So föhr ik na Huus, mark aver gau, dat ik doch bannig maddelig weer.

Ik hööl an un leet mien Auto an'n Weg stahn. Denn lööp ik to Foot wieder, dörch Weiden un Wischen, över Äcker un dörch Holt. Dat harr intwüschen anfungen to regen un ik weer bit op't Fell natt, as ik na lange Tiet in't Naversdörp ankeem.

„Hoffentlich süht di hier nüms!“, weer mien erste Soorg. Un denn in't neegste Telefoonhuus! „Wo geiht dat den lütten Jung, de eben bi jo inlevert worrn is?“, wull ik von de Utkunft in't Krankenhuus weten. Doch de wull'n oder kunnen mi nix seggen. So biester ik wieder dörch de Gegend, bit ik endlich to Huus weer. Un nu sitt ik hier, plitschnatt twüschen en poor Fohrröder, fardig mit mi un de Welt, wiel ik kuum enen halfwegs vernünftigen Gedanken faten kann.

Dor föhrt en Auto op den Hoff un mien Fro stiggt ut. Ik rappel mi hooch un gah ehr in'e Mööt. „Wo sühst du blots ut? Du büst ja plitschnatt! Wo büst du de ganze Tiet ween?“ Ik kreeg kuum en Woort rut un kunn ehr gor nich antern. „Ik heff al von dien Unglück hört un dat Auto holt. Nu komm man her“, und dorbi nimmt se mi in'n Arm, „dat ward seker all'ns wedder goot warrn!“ Ik mark, dat ik nu langsam wedder to mi komm. De sachte Spraak un de Hartlichkeit von mien Fro deit mi goot, uk wenn ik jümmer noch an den armen Keerl dinken mutt, de nu in't Krankenhuus pleegt warrn mutt. Dat geiht uk de ganze Nacht hindörch so.

An'n neegsten Dag föhr ik in't Krankenhuus. As ik vör de Stuuv von den lütten Jung stah, is mi ganz maddelig toweeg. Ik klopp an de Döör un gah in de Krankenstuuv. Dor sitt al de Öllern an't Bett von den Lütten. Ik sett mi to jüm.

„Kennst du den Keerl?“, fröög de Vadder sien Söhn. „Ja“, sä he, „de hett mi güstern överföhrt!“

„Glück hatt!“, dink ik, „he kennt mi, un he klaagt mi an!“ Aver disse Anklaag is uk togliek mien Freespruch; denn in dissen Ogenblick seeg ik en Lachen över sien Gesicht tehn, un dor weet ik, sien Schutzengel hett't mit uns beide goot meent!