Jungs köönt eenfach allns bruken

vun Berthold Cordes

Wokeen kennt dat nich? All Lüüd sünd mit eens so ievrig, as weer en Swarm Immen achter jüm. Allerwegens sünd se an't Musen, Kramen un Oprümen; op'n Böön, in'n Keller, ja uk in de Garaasch un achtern in'n Goorn ward nakeken, of dor woll nich noch wat liggen deit, wat morgen vun de Müllaffuhr verslukt un aftransporteert warrn schall. Un wat för Hümpels denn jümmer tosamenkoomt! Egentlich kunn een dit un dat woll noch bruken, aver dor wi nu mal en Sellschop sünd, de lever all'ns wegsmieten deit un de Platz in't Huus ja uk noch för vele annere wichtige Saken bruukt ward, kummt opletzt doch männich leevwunnen Schatt op'n Müllbarg; so uk letzte Week in Dröseldörp.

Un so, as de Dörpslüüd de Tiet för de Affuhr vun den Affall mitdeelt ward un se mit Smacht op den Dag hinfevern doot, so sitt uk al de Müllplünnerers op'n Sprung un töövt, dat se nu bald losjagen un de Hümpels na all de Saken, de noch wat döögt un Weert hebbt, dörchstövern köönt. Meist as en Jagd ward dat jümmer, un een versöcht den annern vörrut to kamen.

Dat is Middewekenavend un in Dröseldörp liggt all de Weertsaken an de Straten. All'ns, wat noch nich dörchwöhlt is, dat ward nu woll 's morgens vun den Müllsluker afholt warrn, wenn nich noch de letzten Schattsöker mit Taschenlamp un Tranfunzel fünnig ward.

Uk för Jan un Heino Rademaker geiht disse Dag nu to Enn. Op den lütten Bollerwagen hett so männich Schatt Platz funnen, de nu noch in jümehr Räuverhöhl ünnerbrocht warrn mutt. Un denn ward dat uk Tiet, dat se na Bett kaamt. Morgen ward dat woll wedder en sworen Dag in de School, uk wenn man blots dree Ünnerrichtsstünnen op den Plan stoht. Aver Diktat un Rekenarbeit, dat is nix för de beiden.

An'n neegsten Morgen kann een al in de eersten Straten dat Rummeln vun de Müllwarkers hören. Een üm den annern Hümpel ward vun dat Ungedöm överslukt, un so arbeit se sik Straat üm Straat dörch den Oort.

An de Arbeit hett sik intwüschen uk de Dröseldörper Breefdräger Holthusen maakt. He föhrt mit vulle Tasch los, üm de Post uttodrägen. Jümmer wedder swingt he sik op sien Fohrrad, üm so gau as dat man geiht de Postkorten, Breven un lütt Paketen an den Keerl oder an de Fro to bringen. Vör en smucket, neet Huus in de Goornstraat höllt he wedder an. He stellt sien Fohrrad an den Tuun un geiht dörch den Blomengoorn op dat Huus dal. De Huusfro steiht al vör de Döör un so kummt dat twüschen beide to en rechten Klöönsnack. Dor ward över dat Weer, de neesten Narichten un över männich annere redig wichtige Saken snackt. „Hest du al hört, wat dor güstetrn bi'n Putzbüdel passeert is?“ – „Nee, vertell doch mal. Kumm eben rin: Ik heff den Kaffee opsett, de mutt nu al dörchlopen ween.“

För Jan un Heino weer dat mal wedder en verdreihten Vörmiddag in de School. Glück, dat vondaag man blots dree Stünnen Ünnerricht weern, so köönt se sik nu man al op den Weg na Huus maken – un dat vörbi an all de velen Hümpels an de Straat. Schull dor nich noch wat dorbiween, dat een bruken kunn? So kiekt se sik jeedeen Hümpel noch mal nipp un nau an.

„Jan, kiek doch mal, liggt dor nich noch en godet Klederschapp?“ „Oh ja, dat süht noch ganz goot ut. Blots de Döör hangt man noch an een Schruuv. Oh, un een Foot is uk al afbroken; döcht woll doch nix mehr.“ Nu nimmt Heino sik dat Möbelstück noch mal op'n Kieker. „Nee“, schüttkopp he, „den kriegt wi uk nich wedder torecht. De is achtern ja uk al dörchgammelt. Aver dor, kiek mal!“ Heino wiest op den Tuun. Un dor, jüst blangen de tweie Neihmaschien, dor steiht doch wohrhaftig en Fohrrad.

De gele Rahmen weer woll nich mehr to best, aver de beiden Rööd, de weern denn woll doch to schaad to'n Wegsmieten. Jan un Heino hebbt för solke Fäll jümmer Warktüüg praat — un dat duur gor nich lang, dor hebbt se uk al de beiden Rööd afmonteert un treckt dormit na Huus.

Breefdräger Holthusen is goot toweeg. Dat Klönen mit dat Froonsminsch bi'n Tass Kaffee hett em orrig Höög maakt un so kann he nu wedder mit goden Swung an siene Arbeit gahn. As he mit Fleiten dörch den Goorn an de Puurt geiht un sik uk glieks wedder op sien Fohrrad swingen will, dor süht he blots noch den gelen Fohrradrahmen an'n Tuun hangen. He troot sien Ogen nich, un eerst, as em en Naver verkloort, wat de eben beluurt harr, keem he wedder to sik. As em de Naver denn uk noch de Naams vun de Jungs vertell'n kann, dor is Holthusen uk al wat beter toweeg. Foorts makt he sik mit forsche Schreed op den Weg na dat Öllerhuus vun de Jungs. As he dor ahn Puust ankummt, bimmelt he an de Döör. Nüms maakt op. Uk na'n tweeten Mal meldt sik nüms.

„De mööt doch hier ween“, dinkt Holthusen, „se köönt sik doch nich eenfach in Luft oplööst hebben!“ Holthusen löppt achtern na de Schüün. Dor hüürt he uk al Stimmen. „Jan, de beiden Rööd passt goot op mien Fohrrad. Denn bruuk ik mi nich jümmer mehr över den Platten argern un in dat Rad vörn fehlt uk al en poor Speken.“

Holthusen stört sik op de beiden Handwarkers: „Wöllt ji woll de Fingers dorvon laten! To'n Deubel uk: Dat sünd miene Rööd, her dormit! Wat hebbt ji jo dorbi blots dacht?“ – „Dien? De hebbt wi in'n Sperrmüll funnen!“ As Holthusen nu aver gau siene Geschicht vertellt hett, dor kriegt de beiden Jungs aver doch en roden Kopp un entschulligt sik, denn dat harrn se mit'n besten Willen nich weten kunnt, dat de ole Drahtesel dat Deenstfohrrad vun den Breefdräger weer — un so geevt se ehren Fang wedder rut.

De Posttasch över de Schuller, in jede Hand een Rad, so streevt de Breefdräger wedder na dat smucke Huus trüch; doch den Fohrradrahmen finnt he nich mehr an sien Steed. Een Huus wieder süht he de Müllwarkers un dat grote Muul vun den Sluker, de woll eben den Rest vun sien Fohrrad dörch de Mangel jaagt hett.