De dree Söhns

Parabel vun Lew Nikolajewitsch Graf Tolstoi, Platt vun Klaus-Dieter Tüxen

Tolstoi, *09. 09. 1828 / †20. 11. 1910 Gemälde vun Ilja Repin

Dree Fruens wullen ut'n Soot Wåter hålen. Nich wiet dorvun seet een ole Mann op een Bank un höör to, wordennig de Fruens seehrs Söhns löövten.

"Mien Söhn", sä de eerst, "dee is dermåten anstellig, dat he all de annern achter sik lett…"

"Mien Söhn", sä de tweet, "dee singt so schöön as 'n Nachtigall! Dat gifft keeneen, dee en dermåten schöne Stimm hett as hee …"

"Un, worüm löövst du dien'n Söhn nicht?", frogen se de drütt, as dee sweeg.
"Hee hett nix, wat ik löven kann", antwoort se. "Mien Söhn is blots en gewöhnliche Jung, hee hett nix Besonners an sik un in sik…"

De Fruens füllt seehrs Emmers un güngen nå Huus. De ole Mann åvers güng sinnig achter jüm her. De Emmers weern swoor un de afarbeiteten Hannen swack. Dorför leggt de Fruens en lüttje Rohpaus in, denn in de Rüch harrn se ok bannig Wehdååg.
Dor kemen jüm dree Jungs in de Mööt. De eerst stell sik op sien Hannen un sloog Rad üm Rad. De Fruens repen: "Wat för en düchtige Jung!"

De tweet, dee sung so herrlich as de Nachtigall, un de Fruens luustert andachtsvull mit Trånen in de Ogen.

De drütte Jung åvers leep nå sien Modder, nähm den Emmer op un droog em nå Huus.

Dor fråågt de Fruens den olen Mann: "Na, wat seggst du to uns' Söhns?"

"Wor sünd jue Söhns?", froog de ole Mann verwunnert. "Ik seh blots een'n eenzigen Söhn!"