"Smuck, Fiete! Hest du dat mookt?"

vun Claus Günther

Fiete is'n Drümpel, as he in't Book steiht. Wenn Gesa nich oppasst, löppt he egalweg in schietige Klamotten ümher. Een kunn meist denken, he wahnt tohuus in en Pissputt as de Fischer un sien Ilsebill! Dorbi hett Gesa allens smuck un macklich för jem herricht — en Tohuus to'n Wollföhlen. Scheun, aver Unheel slöppt ja nich. Gesa ehr Modder weer krank worrn un Gesa müss na Celle hen un ehr helpen. Akkerat nu wull Alma, de Tant vun Fiete, ehren Swager Willi in Büsum besöken. Dat weer fast afmookt! Man dat's noch nich allens. Alma harr dree Daag vördem Maler Kruse to'n Renoveeren vun ehre Wahnung bestellt, man de is vun de Ledder stört, hett sien Been broken un affseggt. Wat nu? Alma wull nich töven, se hett nienich Duld hatt! Aver se wüss Raat.

"Höör to, mien Jung. Ik heff mit Gesa snackt. Du schasst mi hölpen. Du büsst doch begaavt, handwarklich! Ik bün bit Maandag weg. Du kannst an'n Wekenenn miene Wahnung schick moken. Ik legg di twee Hunnis hen för Tapeten, Rest kannst behollen. Slötel hest du jo. Mookst du dat? Man to! Du schaffst dat, büst doch 'n düchtigen jungen Mann, Fiete! Ik dank di!"

Fiete un Renoveeren? Ok noch "handwarklich begaavt", he mit siene twee linken Hannen! Aver nee seggen wull he nich. Tant Alma is resoluut, hett Kies an de Hacken un harr em na de Snuut snackt. Fiete glövt sobiso, dat he plietsch is. "Sekunnenklever, fiefhunnert Gramm!", den steekt he in.

As Fiete denn in ehre Stuuv stunn, müss he slucken. Wat'n Ünnerscheed to sien egen Tohuus! Dat sehg hier ut as inne Rükerkamer, de Wänn swatt as vun Teer! Tant Alma ehr doden Dieter hett jümmers billige Stumpen smöökt, Alma is dunn ümtrocken in den inböten Vörbo.

An'n besten fangt Fiete hier bi de Finsterbank an. Mol sehn, woneem dat in't Kökenschapp noch — kiek an: en Doos mit witten Lack! Schiet, introcknet. He schoov en Mess ünnern Deckel — Mist, afbroken. Aver he hett jo noch sienen Kugelschriever. Hepp, un se is op. Aver dor binnen — allens hart, du!

Nu mutt de Kugelschriever noch mal ran. De Greep vun dat toschanne Mess warrt to'n Hamer un — bitsch!, seggt dat. Fiete weer dorch. Denn is em aver de Lackdoos ümkippt, he harr Lack anne Finger un anne Schöh, greep ut Versehn in de Kling vun't Mess, un Bloot drüppel op den beigen Teppich. Oha! Enerworrns funn he wat to'n Verbinnen. De insöögte Teppich sehg gor nich mol slecht ut, beten Lack weer ok mit bi. Op den Schreck organiseer he sik aver eerstmol twee Kisten Beer, achtern ünner de Spööl in de Köök entdeck he 'n Buddel Koorn, seggt sik Prost un mook den Kiekkasten an: He müss jo sien Wunn schonen! He besupt sik; de Ogen fallt em to ...

Annern Dag wak he mit'n Bramskopp op. Man dat helpt nix, Fiete brukt Tapeten! Antrecken un loos — Minsch! Hüüt is — is wat? Sünndag! Fiete, du Drümpel, nu büst du in'n Moors.

Aver Fiete keem to sik na den Schock, he weer jo plietsch! He finger en nieget Mess ut een vun de Schuven un fung an, de Rükerpanzer vun de Wänn to hacken. Wat för'n Pfriemelee: fief Schichten Tapeten! Amenn kreeg he heele Plackens tofaat. Aver mit Verputz! Un miteens kunn he dat Muerwark sehn, de roden Backsteen, original splitternaakt! Scharp sehg dat ut, bloots 'n beten kahl.

"Ha!", see Fiete to sik sülms un mook den Sekunnenklever kloor. Vörsichtig dröppel he 'n beten wat op een vun de Plackens un backt den an de Wand, aver mit de verrükerte Siet na binnen, versteihst du? Dat een op den griesen Verputz kieken deit. "Geil!", höög sik Fiete. "Eenfach geil!" Un denn mookt he so wieter, aver op Lück: Placken, Muerwark, Placken, Muerwark — allens nee! Fiete stunn op'n Buck, un as he so an'n Warveln weer, höör he mitmaal Tant Alma op'n Floor: "Moin Fiete, verfehr di nich! Ik bün al trüch, un Unkel Willi heff ik ok mitbrocht!"

Flopp!, mook dat, de Buck kipp üm, un Fiete pett mit een Foot vull op dat Gelaats mit den Sekunnenklever. En ornliche Potschoon schoot dor rut un vull op den Teppich. Akkerat in den Ruff, as Fiete wohrschoon will, keem Willi in de Stuuv. He harr dat fuustdick achter de Lepel, un as he dat Malöör an de Wand sehg, see he: "Smuck, Fiete! Hest du dat mookt?", un güng op Fiete to. Batz!, seet he fast. Alma, de achter em keem, güng dat nich anners, un: "Nee oh nee, miene scheune Wahnung! Mien Tohuus! Wat 'n Schann!", reep se ut un fung an to Wenen. Dat wull Fiete nich op sik sitten laten. "Dat is Kunst!", schree he meist, "Kunst, Tant Alma, Kunst! Eenmalig!" Un denn sneed he den Teppich op, üm de Fööt rüm vun de twee, wegen den Sekunnenklever. "Kleven un kleven laten!", reep Fiete, angel de twee Hunnis un see Tschüß. Bumms, Döör to. Un wat nu?

Schall mi nich wunnern, wenn Alma un Willi dor för ewig backen blievt un ünner Denkmaalschuul stellt warrt.