De Schiedsmann

vun Berthold Cordes

"So, nu mööt ji beide blots noch hier ünnerschrieven; verdreegt jo wedder un denn is goot!" Schöön, wenn beide jümehrn Namen ünner dat Poppier sett un sik, wenn't geiht, ok noch de Hannen reckt. Vör vele Johren worr Hans-Peter vun de Samtgemeen, de so üm de 10.000 Inwahner tellt, to'n ehrenamtlichen Schiedsmann bestellt. He hett lang överleggt, wat he dat woll annehmen schull, denn mit de Juristeree harr he nu ja rein goor nix an'n Hoot. Aver dat mutt een ok nich, as he later wies worr.

De Schiedsmann hett de Opgaav, Lüüd, de in Striet sünd, tohooptobringen, dat se sik naher wedder vergaht un sik in de Ogen kieken köönt. Meist hannelt sik dat dorbi üm en Striet ünner Navers: De Tuun gefallt nich or is nich richtig sett, Bööm un Planten staht to dicht an't Naversgrund, Larm, Rook un Gestank sünd en oordig Last, Deerten as Hunnen un Katten argert den Naver. Aver ok Schimp, strieden un knuffen, Saken tweimaken un veles mehr köönt Grund för en düchtigen Striet ünner Navers ween. In disse Fäll is toeerst de Schiedsmann intosetten un eerst, wenn ok hier keen Övereenkamen togang kümmt, kann dat Gericht inschalt warrn.

As Hans-Peter vör Johren disse Opgaav annahmen hett, harr he toeerst doch en ungoot Geföhl. He stell sik vör, dat he sachts uk mal twüschen gode Bekannte or Frünnen slichten schull. Ok denn muss he afsluut recht för beide Partein instahn. Dat hett meist ok ganz goot klappt. In de letzten dree Johren harr he över twintig Strietfäll versöcht to slichten. Över de Hälft dorvon sünd sotoseggen "twüschen Döör un Angel" klärt worrn, dat heet, de Bedeeligten hebbt sik al na korte Utspraak enigt, so dat dat gor nich to en Verhanneln kamen muss. Bit op dree Fäll, de sik denn doch lever bi't Gericht utenannersetten wullen, sünd de annern letztends doch övereenkamen.

Över een Fall hett Hans-Peter sik besonners düchtig freit: Otto un Jochen weren vun lütt op an Naverskinner. Se sünd tohoop na School gahn un hebbt naher ok tosamen de Ackerboschool besöcht. Nadem jümehr Öllern verstorven weern, hebbt beide jümehr Hoffsteed alleen beweertschopt. Twüschen beide Hoffsteden leeg en Ackerplack, de Otto gehöör un vun em mit Mais bestellt worr. Jochen harr sien Hoffsteed dörch en Stacheldrahttuun afsparrt un mit Bööm un Büsch anplant. Över beide Grundstücken lööp en Graven. Mit de Tiet weern de Bööm so hooch ranwussen, dat de Telgen wiet över den Tuun recken un ok düchtig Schadden smeten. Keeneen föhl sik mehr tostännig, den Graven reintoholen, so dat toletzt dat Water över beide Grundstücken lööp. Otto harr kuum Platz, sien Trecker vör den Tuun to wennen, so dat he af un to ok mal en Tuunpahl anföhr. Beide schuckeln sik nu mehr un mehr op, bit dat to en handfasten Striet keem. Jeder meen, he weer in Recht, un so füngen se an, sik schlautofragen un goor Gesett-Texten to lesen; se föhlen sik meist as lütte Afkaten. Otto harr dor ok rutleest, dat dat en Schiedsamt gifft, an dat een sik wennen kann.

So keem dat, dat he Hans-Peter üm Hülp beed, un he vertell em ok gliek, dat he in't Börgerlich Gesettbook wat vun "Swengelrecht" leest harr. Hans-Peter nöhm den Slichtungsandrag op un vertell em, wo dat nu wietergeiht.

So, vun "Swengelrecht" hett he in't BGB leest, dat weer ok för Hans-Peter nee. As dat BGB vör över 120 Johren insett worr, geev dat noch Peerd vör'n Ploog. Vundaag ward dat för grote Sleppers anwendt. Eendoon, he muss sik toeerst an Jochen as Gegenpartei wennen.

De Verhannlungstiet worr fastsett, un so dröpen se sik bi Hans-Peter to Huus in sien Eetstuuv, as em dünkt, de rechte Steed, sik in Rauh uttosnacken. He lees den Andrag vun Otto vör un Jochen sä denn sien Menen dorto. Draad mark Hans-Peter, dat jümmer wedder Paragrofen in de Runn smeten ward un se so nich wieterkamt. So möök he den Vörslag: "Wi maakt mit'nanner en nee Gesett, dat blots ut een Paragrof besteiht. Jeedeen makt sik dorto Gedanken un schrifft dat op en Blatt Poppier." Un dat keem dorbi rut:

§ 1 (de eenzige!)

Wi, Otto… un Jochen…,
snackt uns ünnereenanner ut, kloort Unstimmigkeiten op un rüümt dat ut'n Weg, wat en verkehrt verstahn kunn. Wi schapt dormit en Ümfeld för en Naverschop, in de en vernünftig Ümgang mit`nanner garanteert is.
Wi ward uns Verholen so ännern or anpassen, dat in Tonkunft ünnerscheedlich Ansichten, wenn se denn mal opkaamt, vun Anfang an klärt un reinmaakt ward.

Togeven, dat amtlich fasthollen Protokoll sehg en beten anners ut, bröcht aver den Sinn op'n Punkt. Nadem dat vun beide ünnerschreven weer, güng dat nu blots noch üm de Köstenafreken: 45 Euro sünd dat, de Hälft dorvon geiht an de Gemeenkass. Otto un Peter weern sik enig: "Dat deelt wi uns!" — un leggen jeedeen 30 Euro op den Disch. "Dat stimmt so" keem as ut een Mund. "Dat kann ik so aver nich mit de Gemeen afreken", sä Hans-Peter un muus ut sien Geldkassett för jeedeen söven Euro föfftig rut. "Kööpt jo dorvun een or twee Buddel Wien, seggt jon Froons Bescheed un maakt jo en schönen Avend mit'nanner!"