Rutsmeten

vun Claus Günther

Minsch, wat hett Lena mit mi schimpt! Un dat an'n Freedag. Ik meen, dor hett een doch dat Wekenenn in'n Kopp, nich? Aver nee: Steffen, bekiek di mol in'n Spegel, bä!, hett Lena seggt, un dat se de Nees vun mi vull hett. Un denn hett se de Autoslötels kasseert un rut mit di —! Bums, Döör to. Bloots wieldat ik eerst hüüt Morgen an'n Loden kamen bün. Ik heff'n beten fieert, Lena! Gönnst mi dat nich?
Schiet.

Nu mutt ik mit Öffis fohrn, mit den Veerer, ik Verleerer! Dicht an dicht mit tüffelige Lüüd, de een ok noch anrempeln doot! Geiht't noch? Ik kann nich mehr stahn, ik mutt sitten, woneem kann ik — narms? Doch — nee, wusch!, weg is de Platz. Aver de hier is free, wat 'n Segen. Laat mi nadenken. Hüüt hefft wi den tweeten. An'n drütten is wat mit 'n niegen Kunn, aver denn is ja, is ja Sünnavend, nich? Düvel ok, wat 'n Dörchanner! Ik mutt anropen. Mien Handy, wo is mien — hier.

"Moin, Fru Sch—sch—sch—röder, Krohn is hier, Steffen Krohn, jou. Ik — ik wull geern — wat is? De Chef is al weg? Oh, wat schood, wat schood, ik — jo, de Schipp-Utrüster! An'n drütten wüllt wi twee dor hen, he un ik, aver dat is jo — wat is? Hüüt is de drütte? Hüüt? Bööö! Deit mi leed, dat weer mien Mogen … Wat mit mi is? De Hex hett mi schaten! Ik ligg to Huus in't Bett, Fru Schröder, dat piert, segg ik di, aua-aua! Aver ik warr mi opraffen un — hallo?"

Nix. Se hett opleggt. Wat nu? Stimmt dat, dat de Baas nich dor is? Mien Kopp deit weh. Aver ik heff keen Roh. Ik mutt na de Firma hen! De Ool is mi goot, man ik will dat nich överspannen. Stopp! Woneem sünd wi? Kiek an, Steffen, utstiegen! Eerst mol rin in'n Koffieshop, dat mutt sien. Barg Lüüd hier, hefft de nix to doon? Pott Koffie, swatt, as jümmers … Dörchaten. To Roh kamen.

"Naaa, so fröh al ünnerwegens?"
De Stimm! Dat is — dat is siene Stimm, de Stimm vun Lukas Mahnke! Mien Baas — hier in'n Koffieshop? Dat gifft dat nich. Dat is spökig! En Albdroom! Ik warr mi nich röhren, ik kann dat gor nich, ik — dor boot Mahnke sik vör mi op, tweemol grötter as he is.

"Kiek mi an, wenn ik mit di snack, Steffen Krohn! Aver richtig! Ik heff hier wat för di."
Över den lütten Stahdisch schufft he mi 'n Ümslag röver. Kloor, he hett den Verdrag al uthannelt mit den Schipp-Utrüster. Aver woso bringt he de Poppieren hier mit her?

Miene Hannen! Ik heff 'n Tatter. Meist riet ik den Ümslag twei. Aver nu! Man wat — wat is dat denn — dat sünd jo miene — Lukas Mahnke starrt mi an, ik föhl dat. Ik glööv, ik verleer de Besinnen.

"Dien Tüügnis schick ik di mit de Post to. — Is noch wat?"

Dat is to veel. Ik kann de Tranen nich trüchhollen. De smitt mi rut? Mien Baas? Dat geiht nich, dat kann he nich doon!

"Doch, dat kann ik, un dat weetst du ok. Ik loot mi vun keeneen op de Nees rümdanzen, ok vun di nich, Steffen Krohn. Mennigmaal heff ik beide Ogen todrückt, wenn du wedder mol en övern Döst drunken harrst, man wat to veel is, is to veel. Güstern büst du mit 'n poor Kollegen na Fieravend wiedergahn — ünnerbrick mi nich! — , aver du kunnst wedder keen Enn finnen, de heele Nacht hest du sumpt! Woneem ik dat weet? Diene Fru hett mi anropen, dorüm bün ik hier, se hett mi den Wink geven. Schaamst du di egenlich gor nich?"

Ik — ik wull em de Hand geven, aver he tuck blots de Schullern. Miene Fellen swemmen weg.

"Ik weet, vun wat ik snack, Steffen Krohn. Ik bün ok mol an de Schwell west, wieldat ik to veel drunken heff. Dat is 'n Krankheit, dor mutt een sik hölpen laten, aver toeerst mutt een insehn, dat een Alkoholiker is. Swieg still! Dat bringt gor nix, wenn du mi nu wat verspreken deist. Sogor en Swoor bi't Leven vun dien Modder kannst afleggen. Ik glööv di nich. Du geihst hier rut — un smittst dat över Bord. Mann, Steffen! Ik wull di to mien Deelhebber moken! Man wat mookst du? Verpennst sogor dat Drepen hüüt, bi dat wi twee to den niegen Kunnen wullen."

He harr heel liesen sproken de ganze Tied. Nu schrakel he op de Döör to. Ik mutt wat moken, ik mutt em trüchhollen, sunst —

Lukas Mahnke blifft stahn. Dreiht sik üm, kümmt Schritt bi Schritt op mi to. "Giff dat her!", seggt he mit ruge Stimm, ritt mi den Ümslag mit de Poppieren ut de Hand un knufft mi in de Rippen, dat mi de Lucht wegblifft. "Föhr na Huus, Steffen. Kööp Blomen för dien Fru. Maandag gaht wi twee to den Schipps-Utrüster, Dingsdag to de Anonüüm Alkoholikers, kloor? Wenn nich, segg Bescheed."

He geiht rut un wedelt mit miene Poppieren.