Wat de Minsch so in sik rinstoppt

vun Heinz Tiekötter

Dat ward jo langwielig, wenn dat mit diene Gesundheit jümmers goot steiht. Du geweuhnst di gau doran un denn is di dat bald schietegool. Een mutt sik ok mol slecht feulen, dormit de Steigerung vun't Wohlbefinnen em de rechte Freid schenkt. Un Steurungen gifft dat jo noog. Ansünsten bläders mol 'n beten dörch de Rentner-Bravo, de Aptheken-Rundschau.

Unkel Willi hett se leest. Nu meent he, he kunn nich noog Woter loten, un drinkt nu jeden Dag dree Glöös Spargelwoter. Wenn de eerste Spargel op'n Markt kümmt, fangt he an to horten. In de heele Spargeltiet ward dat Kookwoter insammelt. Se hebbt leddige Buddels verdeelt un sammelt ok dat Spargelwoter vun ehr Frünnen un Bekannte in. Dat gifft egens dorför 'n neen Keulschapp.

Tante Hermine, wat Unkel Willi siene Angetraute is, hett leest, dat se oftins as tweemol an Dag ut de Büx gohn sall; wegen de Slacken in ehrn Darm un so. Se köfft kistenwies Suerkruutsaft in Bio-Loden un hett jümmers 'n lütten Vörroot. Beide dräägt se Inkontinenzbüxen dubbelt öbern'anner. Anner Lüüd hebbt leest, dat de Darm bi'n Minschen allens stüert. Se nehmt dreemol an Dag fiengemohlene Lavasteen för jemmer Darmsanierung to sik.

Mien Nober bekämpft siene inwennigen Deerten mit veel Knofi. Also, wat de vun dat Tüüg weghaut; du kannst di dat nich vörstellen. Siene Fro vertellt, he deit sik dorvun sogor wat op sien Vanillepudding. Twintig Meter üm sien Huus rüm gifft dat keen Snaken un keen anner Ungeziefer mehr. De ersten Singvagels leevt eerst wieder ünnen an Enn vun uns Stroot. De Breefdräger hollt sik jümmers sien Daschendook vör'n Mund, wenn he bi em vörn Breefkassen steiht.

Tante Mimi pendelt, bevör se wat itt or drinkt. Se stellt ehre Utwohl jümmers eerst op'n Kökendisch, un bloots wenn dat Pendel in ehre Richtung sleiht, is dat good. Pendelt dat dwars vör ehrn Buuk hen un her, denn lett se dat stohn.

Mien Fründ Hein hett för sien Rentnerkonfekt, siene Pillen und Pulvers, egens 'n Kökenschuuvlood leddigrüümt un Setzkassen anfardigt. So een, as freuher de Druckers för jemmer Lettern harrn. Bevör Hein mit dat Freuhstück anfangt, ward hier allens insortiert. So behollt Hein de Öbersicht un hett all'ns ünner Kuntrull. An datswatte Brett hangt 'n Opstellung vun sien Aphteker: Dor kann Hein aflesen, welk vun siene Medikamente nich tosomenpasst un de he nich in de sülbige Stünn innehmen sall.

Wat heff ik doch förn Glück, dat mi sowat afgeiht. Beför bi mi an Dost, Mogendrücken un Appetitlosigkeit öberhaupt to dinken is, schenk ik mi — sotoseggen rein profilaktisch — 'n Köm un Beer in. Un in Winter, wenn anner Lüüd verkeult sünd, beginnt mien Freuhstück — wegen de allgemene Anstekungsgefohr — mit'n Grog. Un heff ik mi dochmol infiziert un mi een opsackt, is dat ok nich so slimm. Denn summt de Grogketel enerwegens. Dat heurt sik meist as 'n Immenkoorv an.

Tweemol an Dag smeert miene Fro mi 'n Veddelpund Eucalyptus-Salv op Bost un Rüch. Dat kleevt 'n blots 'n beten an'n Ünnerhemd. Is aber noch uttohollen. Un dörch dat Eucalyptus an miene Figur geiht mi mien Nober mit sien Knofi ok nich mehr op'n Wecker.