'N Kuttendräger friecht

vun Behrend Böckmann

Mönken orrer Kuttendräger,
dei as Einspänner süll'n läben,
hemm' as gläubig sik utgäben
un wiern ok einst ganz wille Jäger.
Ob Gott dat wull inseihen hett,
dat's oft nich wull'n allein in't Bedd?

Priester mit den Gottessägen,
dei ok mål Mannslüd wullen sien,
leten af von'n Glorienschien,
as ünnenrüm sik däd wat rägen.
Sei will'n nich sien dat ewig Kind,
sülfst wenn's noch so kathoolsch sünd!

Wecker sik mit Gott inlåten,
un daun denn dörch dat däglich Bäden
mit ehr'n Herrn in'n Häben räden,
kriegen sik dorbi taufåten,
dat's af un an in'n düster Nacht
an't Spältüch in'n Schritt hemm' dacht!

Wat dat deit den Preister quälen,
un ok dei Hushöllersch hett't dråpen,
kœnen Wand an Wand nich schlåpen
un sei fangen an tau spälen.
Un dor's ok blot Minschen sünd,
ward sei Mudder von sien Kind.

Ok up Athen wür sik besunnen,
As Götter up den Olymp läwten
Un nich as Gott in'n Häwen schwäwten,
wo't Janken hett Erfüllung funnen,
wenn Knaben un dei Börgersmann
vergnäuchten sik as Tweigespann.

Un ut Bang vör ierdisch Sünnen
güngen Kuttendräger bichten,
ehr Gott-Vadder wür dat richten,
dormit s' so wiedermåken künnen.
Doch hüt sall't all an'n Krågen gåhn,
dei Messdeiners wiern sihr taudån.

In Rom füngt düchtig an dat bäben,
as Mönk Anselm verkünnen deit
un nu alle Welt dat weit,
hei will nich mihr in Falschheit läben.
Hei brök den kathoolschen Bann
un friechte sienen leiwen Mann.