"Name ist Schall und Rauch" Recht harr he, de ole Goethe vun Meike Balzer-Fraun Siet 1856 gifft dat an de Werser in Mittelsbüren/Bremen-Grambke
Dröög un Natt. Veel Lüüd wullen na dat schöne Mittelbüren hen.
Nu geev dat dor aver bit 1913 keen Damperbrüch, so dat de Passageren
mit Roderbööd an Land schippert worrn. Dat Flach an de Werser bi de Moorlose Kark weer un is jümmers noch een vun de schöönsten Bremer Plätz an'n Stroom. Hüüttodaags meist för Radfohrers un Wannerslüüd. Parkplätz för Autos gifft dat aver ok.
In de langen Johren geev dat faken nie'e Besitters in dat "Gasthaus zur Moorlosen Kirche". Weertslüüd vun ünnerscheedlichste Klören: welk to düer, bi welk dögg dat nix oder weer överkandidelt. Op welk weer keen Verlaat nich keemst hen, weer dicht. Ok mal Leddigstänn. Mit nie'e Besitters is in'n Mai wedder mal Land in Sicht' an
der Werserkant: Wees man nich bang! Du hest nich de "Qual der Wahl" mang
Kaasnocken oder Bookwetenpannkoken, Stockfischgröstl oder Granat
mit Röhrei. Keen Droom vun Ferien in Tirol'. Keen Trüch
nich an Oma ehren Kökendisch.
To veel plattdüütsch Lokalpatriotismus? Köönt ji jüm vörstellen, dat dat jichtenswo in de Bargen en "Labskaus-Alm" oder en "Pannfisch-Stüberl" gifft? Verstaht mi nich verkehrt: Jeedeen kann eten un verköpen, wat he will un wo he dat will. Man nimm mi dat för övel, nich ünner falsche Naams! Bild Moorlose Kark: Ulamm/Wikimedia
Commons
26.4.2025
|