Pieräppel up'e Stråt

vun Behrend Böckmann

Ganz akråt hett 'n Pierd mi son'n fienen Hümpel Pieräppel vör dei Infohrt sett. Mien Fru wull, dat ik mit Schüpp, Bessen un Emmel, so as dat vör Tieden dei Bruk wier, dat "Geschenk" upnähmen un in'n Gorn drägen wür. Œwer ihrer ik dat künn, harr 'n Auto den Hupen all flach måkt un sülfst dei Lünken inne Dackrönn harrn Bang, sik dor hentausetten un nå 'n gauden Happen tau pükern. Up eins güng mi dörch'n Kopp, dat dat ümmer mihr Minschen gifft, dei sik leiwers Pier as Hunn' hollen. Œwer worum is dat so? Geiht dat den Minschen hüt so gaut, dat hei ihrer taun Pier as up'n Hund kümmt? Orrer is dat, dat man för'n Hund Stüern tåhlen möt 'n un dat dat för'n Pierd nich verlangt ward?

Dörch dat Sinnieren œwer disse Pieräppel kåmen mi wedder mien Beläwnisse as lütter Butscher up'n Buerhoff in'n Sinn. Ja, ik harr nicks gägen Pier, dörst bi't Kutschieren dei Tœgel un dei Schwepp hollen, sei nå't Afsälen an'n Halfter up'e Pierkoppel bringen un ehr in'n Winter Fauder inne Räup leggen. Vör Hunn' hengägen harr ik bannig Schiss, un dei hett sik bet hüt hollen. Un dat is so kåmen:

Ein Pierkuss mit so'n Hoof kann di ümbringen!

Vadder wull wat von den Buern up'n Utbu un ik süll dei Nåricht œwerbringen, denn wi harrn tau disse Tiet noch keinen Klœnkasten. Un as ik up den Hoff ankeem, dor reet dei grote schwatte Nauke sik los, reet mi dei Plünnen von'n Lief un kreech denn mien Bein tau fåten — ihrer as dat dei Buer mien Bölken hüren künn. Un dei Raw von dissen Biss hett sik œwer föftig Johr hollen; un ümmer, wenn ik mi mien Bein bekieken dau, denn weit ik, ut weckern Grund ik mi mit Pier bäder verståh as mit frömde Köter. Nie nich wür mi dat infallen, 'nen frömden Köter tau stråken, 'n Pier hengägen schon, ok wenn 'n Pierkuss ganz schön weih daun kann un ein anner Buer ut uns Dörp von sien eigen Pierd taun Krüppel schlagen wür.

Un so as ik mien rigen Ansichten tau Hunn' un Pier orrer Pier un Hunn' heff, geiht dat ok Vadder Staat. Un wat dei Pier- un Hunnholler angeiht, gnåcht Vadder Staat sülben an't Grundgesetz, wonå all Börgers — also ok dei Pier- un Hunnholler — gliek sünd.

"Hest du höört? Wi sünd gliek mit Pier!"

Bi dissen Gedanken ankåmen, möt ik an dei Hunnklosetts denken, dei hier un dor tau finnen sünd. Un dat dat Herrchen, ok wenn dat Klosett nich dor is, den Hunnköttel in 'n Tüt upfangen orrer upnähmen möt, wenn sien Hund dor henschieten deit, wat "öffentlicher" Rum is, also taun Bispill up dei Stråt. Ok wenn för Rieder Wääch bucht würn, rieden's nich ümmer up disse Wääch, sonnern sei möten ierst mål dorhen kåmen. Un dorbi passiert dat denn, dat dei Schweif hoch geiht un dei Pieräppel rünnerfallen. Un dei Rieder kiekt sik nich mal üm, hei möt dei Äppel von sien Pier ja nich upnähmen un in't Pierklo verschwinnen låten. Dei Hunnholler hengägen schulen ümmer, ob dat ok keinein süht, wenn sik sien Hund vergäten deit un hei dat nich upnähmen will. Un männigein denkt villicht ok: "Schåd, dat mien Hund kein Pierd is!"

"Wau! Wau!"